Α, ρε κορονοϊέ δάσκαλε!

Διότι, δε μαθαίνουμε μόνο περί ιών και κορονοϊών, ούτε μόνο περί εξέλιξης της επιστήμης. Στάθηκε ο χρόνος μια στιγμή κι έχουμε μια ευκαιρία να μάθουμε…

Κ ο οικειοθελής εγκλεισμός συνεχίζεται με αποτελέσματα ικανοποιητικά όπως φαίνεται μέχρι τώρα, σύμφωνα με όσα μας ενημερώνουν οι ειδικοί επί του θέματος. Που όμως, όσο ειδικοί κι αν είναι, όσο κι αν έχουν προχωρήσει τόσο πολύ οι ειδικότητες των γιατρών που έφτασαν σε ειδικούς λοιμοξιολόγους που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη ομάδα ιών, δηλώνουν ευθαρσώς και ειλικρινώς ότι μαθαίνουν απ’ την πορεία της πανδημίας.

Μαθαίνουν οι επιστήμονες παρακολουθώντας τα στατιστικά, τη συμπεριφορά των ασθενών, τις χώρες που εξαπλώνεται κι εκείνες που ξέφυγαν επιτέλους απ’ την κατάρα. Μαθαίνουν. Παρατηρώντας. Και δεν είναι οι μόνοι βέβαια!

Διότι αυτός ο κορονοϊός δε θα μείνει μόνο στην ιστορία των ιών, θα μείνει στην ανθρώπινη ιστορία ως εκείνος που κατάφερε να λυγίσει τον πλανήτη κι ανάγκασε το σύνολο των χωρών να φερθούν ωσάν σε πόλεμο και μάλιστα έναντι ενός απ’ τους πιο απρόβλεπτους, άγνωστους κι επικίνδυνους εχθρούς.

Είναι αυτός ο κοινός εχθρός που έβαλε σε σκέψεις όλες τις εμπόλεμες πλευρές του πλανήτη, ‘μάζεψε’ όλες τις πολεμικές ομάδες έναντι όλων των άλλων κινδύνων κι έκανε επιτακτικότερη από ποτέ την αλληλοβοήθεια χωρών ασχέτως γειτνίασης, συνόρων, παλαιών διαφορών και παρελθούσης αδιαφορίας στην περίπτωση που κάποιες εξ αυτών είχαν περάσει δύσκολα κάποτε.

Μαθήματα σε όλους! Μεγάλος δάσκαλος αυτός ο ιός! Ποιος μπορεί ν’ αρνηθεί ότι, όση τηλεόραση κι όσο σερφάρισμα κι αν ‘απολαμβάνει’ ξοδεύοντας τον άπλετο, πλέον ελεύθερο χρόνο που όλοι μας διαθέτουμε, πάντα μένει χρόνος για μια έστω κι επιφανειακή ενδοσκόπηση, μια ερώτηση ‘τι γίνεται τώρα εαυτέ μου; Πώς θα ξαναγυρίσουμε στα συνηθισμένα μας;’.

Όλοι μας αναρωτιόμαστε πάνω κάτω τα ίδια για την επιστροφή στην κανονικότητα, όλοι μας φοβόμαστε κατά βάθος μήπως ενταχθούμε στην επικίνδυνη ομάδα των νοσούντων, όλοι μας συμπονούμε εκείνους που αρρώστησαν κι εκείνους που τους περιποιούνται, τους φροντίζουν και κυρίως τους παρακολουθούν ιατρικά, αλλά από μακριά….

Κι έτσι, κλεισμένοι στο σπίτι του ο καθένας, είτε γνωρίζουμε την οικογένειά μας πραγματικά κι εκπλησσόμαστε, ευχάριστα ή δυσάρεστα άλλο θέμα, είτε είμαστε μόνοι μας και ξαναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, συμφιλιωνόμαστε ή όχι, άλλο θέμα.

Είναι σα να στέκεται μια στιγμή ο χρόνος και μας περιμένει να ξαναγνωριστούμε. Σα να μας περιμένει να τελειώσουμε όλα αυτά που δεν προλαβαίναμε να ολοκληρώσουμε επειδή τρέχαμε, χωρίς λόγο ή όχι, άλλο θέμα.

Και φτάσαμε να εκτιμήσουμε πολλά από κείνα που βαρυγκωμούσαμε και βαριά μάλιστα όταν ήμασταν αναγκασμένοι να τα ακολουθούμε τις κανονικές μέρες μας. Απ’ την εβδομαδιαία επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ μέχρι την καθημερινή διαδρομή για το γραφείο, το μαγαζί, τον εργασιακό χώρο.

Αυτός ο ιός θα μας μάθει μέχρι να τον μάθουμε εμείς και να τον αντιμετωπίζουμε ‘στα ίσα’, πολλά από κείνα πάντα ξέραμε ότι πρέπει να μάθουμε και γνωρίζαμε ότι είναι εκεί και μας περιμένουν αλλά ποτέ δεν ασχοληθήκαμε πραγματικά και σοβαρά. Όπως οι σχέσεις μας με τους γύρω μας, με τους γείτονες, τους συγγενείς, τους φίλους, τους επαγγελματίες που θεωρούσαμε δεδομένους γύρω μας.  

Η αξία και του παραμικρού που απολαμβάναμε στην καθημερινότητά μας, τώρα διαφαίνεται και μάλιστα επιτακτικά αποδεικνύοντάς μας ότι εμείς φταίμε που την ξεχάσαμε, εκείνη ήταν εκεί συνεχώς….

Α, ρε κορονοϊέ δάσκαλε! Παραμένει άγνωστο αν πήραν το μάθημά τους εκείνοι οι πρώτοι που αποφάσισαν ενδεχομένως να δοκιμάσουν ένα άρρωστο περίεργο για βρώση ζώο, αλλά όλοι οι υπόλοιποι έχουμε μια ευκαιρία να μάθουμε πολλά αφού μας κάθισες κάτω και μας διδάσκεις.

Καθάρισαν νερά θαλασσών, καθάρισε η ατμόσφαιρα μεγαλουπόλεων, αν πάψουν να λιώνουν κι οι πάγοι στους πόλους, ίσως αποφασίσουμε να παραμείνουμε έγκλειστοι από μόνοι μας, ποιος ξέρει σε ποιο επίπεδο συνειδητότητας μπορούμε να φτάσουμε, έστω και κατά τον μέσο όρο αφού είναι πάρα πολλοί κι εκείνοι που όπως μπήκαν σε καραντίνα, έτσι θα βγουν κιόλας…

Όπως και να χει όμως, ‘ουδέν κακόν αμιγές καλού’ κι όπως πολύ σωστά αναφέρει μια ανάρτηση στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης ‘ίσως ο ιός αυτός να είναι το αντιβιοτικό του πλανήτη έναντι του χειρότερου μικροβίου που είναι φυσικά ο άνθρωπος’…

Μαθαίνουμε, πρέπει να μαθαίνουμε, αλλά πρέπει να θέλουμε να μάθουμε και δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος να μάθει κάποιος που δεν θέλει να μάθει, πώς να θέλει όντως να μάθει!

Μεγάλος δάσκαλος ο ιός! Ακόμη και για όλα εκείνα που θεωρούσαμε κάποτε βασικά και στη συνέχεια τα ξεχάσαμε όπως η αξία των γεροντότερων που είχαμε αφήσει ξεχασμένους ‘κάπου’ επειδή δεν είχαμε χρόνο ν’ ασχοληθούμε. Τώρα που πρέπει να τους προστατεύσουμε στερούμενοι της ατομικής μας ελευθερίας, θυμόμαστε ότι κάποια στιγμή ίσως αυτό θα γίνει και για μας…

Στάθηκε ο χρόνος για να θυμηθούμε την αξία των συναισθημάτων που πηγάζουν απ’ τη μουσική που δεν προλαβαίναμε ν’ απολαμβάνουμε, τα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλουμε από ένα βιβλίο που δεν προλαβαίναμε να διαβάσουμε, την πολυτιμότητα της παρατήρησης του εαυτού μας στον καθρέφτη που δεν έμενε ώρα να του παραπονεθούμε, να τον μαλώσουμε, να τον κανακέψουμε.

Εκείνο που σίγουρα όμως όλοι θα επαναθεωρήσουμε, καλώς ή κακώς, θετικά ή αρνητικά, είναι η ανθρώπινη επαφή που τόσο ξαφνικά κι απόλυτα στερούμαστε πλέον. Μεγαλύτερη τιμωρία μετά από τόση κοινωνικοποίηση κι ανακάτεμα, μετά από τόση μετακίνηση πληθυσμών σε όλο τον πλανήτη, μετά από τόσο πάνε- έλα με κάθε μέσο, για κάθε σκοπό, σοβαρό ή όχι, σκόπιμο ή όχι, πονηρό ή όχι, δε θα μπορούσε να υπάρξει!

Μεγαλύτερη δικαίωση των οικειοθελώς απομονωμένων κρατών, ομάδων ή προσώπων, δε μπορεί να φανταστεί κανείς! Κι όταν πρόκειται για βίαιη απομόνωση, φυσικά κατακρίνουμε! Όταν όμως πρόκειται για απομόνωση που είναι αποτέλεσμα της απογοήτευσης απ’ τον συναγελασμό κοινωνιών που κατρακυλούν σαν την πέτρα στην πλαγιά, μόνο ως παράδειγμα μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε πλέον.

Κορονοϊέ δάσκαλε! Μόλις σε μάθουμε καλά και σου κόψουμε τη φόρα να μας σκοτώνεις, θα καθίσουμε να τα πούμε και μαζί σου ένα χεράκι όπως τα λέμε τώρα, εξαιτίας σου με όσα είχαμε απλώς αφήσει στο περιθώριο και τώρα βρήκαμε την ώρα να τ’ αντιμετωπίσουμε και να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε!

Κι όσοι δεν εκμεταλλεύονται απ’ τη στιγμή του χρόνου που μας κάνει τη χάρη να σταθεί για λίγο, όταν διαπιστώσουν τι έχασαν θα είναι τόσο αργά που δε θα προλάβουν ούτε καν να διαπιστώσουν την καθυστέρησή τους… Τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο ιό- δάσκαλο που θα μας κλείσει μέσα…