Τα…αυγά της ασυδοσίας!

Λίγο ο ήλιος, λίγο η καραντίνα, λίγο η αψυχολόγητη έκφραση που τείνει να επικρατήσει, γεμίσαμε τηγανητά αυγά ως καλλιτεχνική έκφραση, σε δημόσιο χώρο χωρίς ούτε καν ερώτηση αν επιτρέπεται…

Κι εκεί που τέλος πάντων αποφασίζεις ότι κάποια πράγματα, την μ.κ. εποχή (μετά καραντίνα) θα τ’ αντιμετωπίζεις λίγο πιο, ελαφρά τη καρδία, με δικαιολογία τις συνέπειες του εγκλεισμού, έρχονται κάποιες καταστάσεις που αδυνατείς να τις διαχειριστείς, όσο συγκροτημένος κι αν είσαι!

Διότι, όταν έχεις βγει τη βόλτα σου σε δημόσιο χώρο και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι έχει γεμίσει ο τόπος με προσομοιώσεις τηγανητών αυγών (!!!!) που είναι αδύνατο να μην τις πατήσεις με τον τρόπο που έχουν ζωγραφιστεί σε κάποια σημεία, αναρωτιέσαι αρχικά, ποιος ευφάνταστος νους της δημοτικής αρχής, έχει προχωρήσει σε μια τέτοια πρωτοβουλία.

Στη συνέχεια αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος της αποτύπωσης τηγανητών αυγών στην άσφαλτο, στις ράμπες και στα παγκάκια (!!!) που έχουν πληρωθεί απ’ τα δημοτικά τέλη που αναγκαστικά χρεώνεσαι ως κάτοικος αυτής της πόλης.

Τέλος, αφού ξεπεράσεις τις όποιες αναστολές περί της ευφυίας σου και του λόγου που αδυνατείς να δώσεις εξήγηση, αρχίζεις να σκέφτεσαι, ποιος σε ρώτησε τελικά για να υποστείς τόση κακογουστιά που ενδεχομένως κάποιοι θεωρούν χρήσιμο (???) για κάποιον λόγο!!!

Κι έρχεται η ενημέρωση από τηλεοράσεως όπου διαπιστώνεις ότι κάποια κοπελούδα, προφανώς είχε πρωινή συνομιλία με το τηγάνι της ενώ κατοικοέδρευαν αυγά που τηγανιζόταν και το είδε ως καλλιτεχνική έκφραση, να ξεκινήσει να τα ζωγραφίζει παντού με δικαιολογία (έλεος!!!!) ότι θα ανάγκαζαν όσους περπατούν με το κεφάλι σκυμμένο σε οθόνη κινητού, να σηκώσουν το βλέμμα για ν’ αναρωτηθούν τι είναι αυτό που βλέπουν!

Να ‘σου και φίρμα η ‘καλλιτέχνης’ λοιπόν, άρα ο σκοπός επετεύχθη! Και μένεις εσύ να προσπαθείς να το δεις διαφορετικά από μια κακόγουστη, αχρείαστη, άσκοπη, αυθαίρετη, παρέμβαση στο οπτικό σου πεδίο, που αναγκαστικά υπόκεισαι λόγω της πληθώρας των προσομοιώσεων που διαπιστώνεις στην πόλη.

Έλα όμως που δε μπορείς! Έλα όμως που είναι τόσο ενοχλητική κι έντονη η περιττή εικόνα που τελικά αηδιάζεις κάθε φορά που την αντικρύζεις! Έλα που εκνευρίζεσαι κάθε φορά που διαπιστώνεις ότι μπορεί αυθαίρετα καθείς να παρεμβαίνει στην αισθητική σου χωρίς να ερωτηθείς εσύ ή τέλος πάντων εκείνοι που θεώρησες ότι ίσως έχουν παρόμοιο γούστο και άποψη για την πόλη που ζείτε και τους ψήφισες να σε εκπροσωπήσουν!

 Κι αναρωτιέσαι τελικά, αν πάει στο σπίτι της ‘καλλιτέχνιδας’ το αναλογούν πρόστιμο για την αυθαίρετη κακή χρήση δημόσιας περιουσίας και συνοδεύεται κι απ’ το τιμολόγιο καθαρισμού των σημείων που ΄λέρωσε΄ και στη συνέχεια δημοσιοποιηθούν όλα αυτά, θα τολμήσει κάποιος άλλος να εκφραστεί δημόσια ζωγραφίζοντας το λουκάνικο ή την μπριζόλα του ώστε να νιώσουν τη μυρωδιά και να πάψουν ν’ ασχολούνται με το κινητό τους οι περιπατητές;

Υποτίθεται λοιπόν ότι εξελισσόμαστε, ότι προοδεύουμε, ότι όσο ανεβαίνει επίπεδα ο μέσος όρος της μόρφωσής μας, θα σεβόμαστε περισσότερο τον διπλανό μας και θα υπολογίζουμε περισσότερο τα ‘θέλω’ του και την άποψή του για όλο και περισσότερα θέματα.

Δυστυχώς όμως, εκείνο που εύκολα διαπιστώνεται είναι ότι η ασυδοσία είναι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά μας που εξελίσσεται και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο. Ο εγωισμός της επιβολής των δικών μας ‘θέλω’ σε όλα τα επίπεδα, έχει διαμορφώσει μια νέα μορφή καταπίεσης που όλο και περισσότεροι θεωρούν ότι μπορούν να την ασκούν χωρίς να υπολογίζουν πόσο ενοχλούν.

Κι όταν πρόκειται για προσωπική έκφραση σε ιδιωτικούς χώρους, προφανώς υπάρχει ελευθερία. Σε δημόσιους χώρους όμως, η καταπίεση της επιβολής της όποιας ‘καλλιτεχνικής’ ή όποιας άλλης τέλος πάντων, έκφρασης όπως τη βαφτίζει καθείς, υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρούνται διότι αν δεν τηρούνται, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οδηγούμαστε στην ασυδοσία.  

Έχουμε χάσει το μέτρο σε πολλά κι όπως όλα δείχνουν, δύσκολα μπορεί να ισορροπήσει το σύστημα στις περισσότερες των περιπτώσεων. Το χειρότερο όλων είναι όμως ότι αυτή ασυδοσία δράσεων δείχνει να επεκτείνεται κι όσο δεν υπάρχει αντίδραση και προσπάθεια λήξης της εξέλιξής της, τείνει να γίνει θέσφατο και κεκτημένο κάθε ευφάνταστου με καλές δικαιολογίες που αποφασίζει να λειτουργήσει εγωιστικά έναντι του κοινωνικού συνόλου που φαντάζει απροστάτευτο.

Βέβαια υπάρχει πάντα κι η απολύτως δικαιολογημένη προσπάθεια προστασίας κοινωνικών ή επαγγελματικών ομάδων που μπορεί να πλήττονται από τέτοιες αυθαίρετες εκφράσεις κι ίσως αποτελούν και την απάντηση του ελλείματος αντίδρασης όσων εκ του νόμου υποχρεούνται να προστατεύσουν οτιδήποτε δημόσιο.

Διότι, με τόσο τηγανητό αυγό, πχ, που βλέπουμε στην πόλη, τελικά θ’ ακούμε τηγανητό αυγό και θ’ αποστρέφουμε το βλέμμα προτιμώντας κάποια οθόνη ώστε να ξεφύγουμε παρακολουθώντας κάποιον σεφ να μας περιγράφει άλλους τρόπους μαγειρέματος του συμπαθούς τρόφιμου…