ΜΚΟ οι νέοι εργοδότες….

Αθόρυβα πλέον οι Έλληνες μετατρέπονται σε συνεργάτες ή υπαλλήλους των διαφόρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που ασχολούνται με τη φιλοξενία των προσφύγων και μεταναστών, με κονδύλια που δέχονται απευθείας απ’ την Ε.Ε.

Όλο και συχνότερα, τουλάχιστον στη Β. Ελλάδα, ακούγεται ότι ένα σπίτι ενοικιάσθηκε στην τάδε ΜΚΟ ή ότι κάποιος γνωστός προσελήφθη με πολύ καλό μισθό, σαφώς ανώτερο απ’ τον κατώτερο του ιδιωτικού τομέα, απ’ τη δείνα ΜΚΟ ή ότι κάποια κυρία δηλώνει εθελόντρια απασχολούμενη επ’ αμοιβή από Τρίτη ΜΚΟ.

Ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών, ήρεμα κι αθόρυβα, αυξάνεται σταδιακά και με κλειστά τα από βορρά σύνορα βέβαια, εγκλωβίζονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα μας. Κάποιοι, ελάχιστοι, όταν διαπιστώσουν ότι εδώ τελειώνει το ταξίδι απ’ αυτή την πλευρά της Ευρώπης, επιστρέφουν πίσω προφανώς προσπαθώντας να βρουν άλλη είσοδο ώστε να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό που είναι κάποια απ’ τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν δουλειές και δομημένη οικονομία.

Οι περισσότεροι όμως που μένουν, περιμένοντας, ποιος ξέρει τι, είναι παραπάνω από προφανές ότι χρειάζονται στέγη αξιοπρεπή, τροφή, φροντίδα κι ό,τι άλλο τέλος πάντων επιτάσσει ο πολιτισμένος τρόπος αντιμετώπισης ανθρώπων που τέλος πάντων, έφτασαν στη χώρα μας και ζητούν φιλοξενία.

Ως χώρα, αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν είμαστε εις θέσην ούτε τα βασικά να προσφέρουμε αφού γίναμε ο περίγελος του πλανήτη πριν μερικούς μήνες και με το κλείσιμο των συνόρων απ’ τους βόρειους γείτονες. Ανέλαβαν λοιπόν οι ΜΚΟ οι οποίες χρηματοδοτούνται απευθείας απ’ την Ε.Ε. αφού έχουν εγκριθεί, φυσικά, απ’ την ελληνική κυβέρνηση…

Κι έρχεται τώρα η ερώτηση που φυσικά είναι εντελώς ρητορική: ποιος ιδιοκτήτης απαξιωμένου ακινήτου, που έχει επιβαρυνθεί με τόσους φόρους κι είναι και προ των υλών για εκπλειστηριασμό λόγω ληξιπρόθεσμων χρεών σε τράπεζα ή δημόσιο, δε θα δεχθεί να το ενοικιάσει σε μια ΜΚΟ που το μισθώνει με το ανώτερο ενοίκιο των περιοχών που απευθύνεται, με τα χρήματα εγγυημένα απ’ την Ε.Ε. στην ώρα τους και με προδιαγραφές που δεν είναι κι άπιαστες να επιτευχθούν;

Ποιος νέος που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, ΑΝ εργάζεται, με μισθό ελάχιστο και δουλειά πολλή περισσότερη, δε θα δεχθεί να εργασθεί ως οδηγός ή κάτι παρόμοιο, σε μια ΜΚΟ με τα χρήματα εγγυημένα για πολλούς μήνες και το 8ωρο διασφαλισμένο;

Κι έτσι, σιγά σιγά, η φιλανθρωπία, η ‘γενετικά φυτεμένη’ στον Έλληνα, φιλοξενία, η απόφαση ενός λαού στη συντριπτική του πλειοψηφία, να στηρίξει τους αδύναμους πρόσφυγες έστω κι αν ανακατεύονται μαζί του και μετανάστες άλλων χωρών, έστω κι αν λαθραία εισέρχονται στη χώρα συμμετέχοντας, άθελά τους σε πολιτικά παιχνίδια σουλτάνων της περιοχής…

μετατρέπεται σε προϊόν εξαγοράς μέσω της ανέχειας που έχει επικρατήσει και κοστολογούνται οι παρεχόμενες υπηρεσίες, τραβώντας φυσικά ανθρώπινο δυναμικό αλλά και ακίνητα, για έναν άλλο στόχο απ’ αυτόν της ανάπτυξης.

Η προστασία των ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη κι η προσφορά κάθε βοήθειας σε όσους βρέθηκαν ν’ αντιμετωπίζουν τον ξεριζωμό απ’ τον τόπο τους, αποτελεί σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου (όπως σαφώς αναφέρεται και στις θέσεις του ΕΥΜΕΣΥΝ) αλλά και την καλύτερη ευκαιρία απόδειξης των αντανακλαστικών της Ε.Ε. σε τέτοιου μεγέθους και σημαντικότητας προκλήσεις. 

Όμως πόσο βολεμένος είναι ο ιδιοκτήτης του ενοικιαζόμενου ακινήτου ή ο εργαζόμενος στην υπηρεσία των ΜΚΟ, ώστε να μην ασχοληθεί με τις ευκαιρίες που θα έπρεπε να ψάχνουν κι οι δυο, ώστε να διασφαλισθεί η απαίτηση της απαραίτητης ανάπτυξης ώστε η χώρα να βγει απ’ το τραγικό αδιέξοδο;

Πόσο εύκολη είναι η εξαγορά τελικά, ενός υπερχρεωμένου κι εξασθενημένου απ’ την ανεργία σύγχρονου Έλληνα; Σχέδιο; Σενάριο; Ρεαλισμός; Όπως και να το δει ή να το πει κανείς, πρόκειται για τη νέα πραγματικότητα που φυσικά κεφαλαιοποιείται πολύ εύκολα με τα δισεκατομμύρια που ρέουν και με το πρόβλημα να προοιωνίζεται ως ανεπίλυτο για πολύ καιρό ακόμη…

Κάποιοι απεύχονταν να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης…Καταφέραμε μόνοι μας λοιπόν να γίνουμε τα ‘εργαλεία’ εξυπηρέτησης στην ‘αποθήκη ψυχών’ ενός παράλογου πολέμου και μιας μαζικής μετανάστευσης που όμως σταματάει στους κλειστούς φράχτες που χωρίζουν τους πολιτισμένους απ’ τους αποτυχημένους….