Επενδύσεις… κι ό,τι να ΄ναι…;

Με ακάθεκτη την καθοδική πορεία της χώρας να συνεχίζεται και το μόνο που αυξάνεται τελικά είναι το χρέος προς τους δανειστές έξω και το χρέος προς το κράτος καθενός απ’ τους πολίτες, μέσα, λέξεις όπως ‘ανάπτυξη’ και ‘επενδύσεις’ έχουν ξεχαστεί….

Στόχος, βάσει σεναρίων, πριν κάποια λίγα χρόνια, ήταν να πιάσει πάτο η χώρα για να ξεπουληθεί ευκολότερα, να πέσουν χαμηλά οι μισθοί ώστε να γίνει ανταγωνιστική των γειτονικών χωρών και γενικώς να εξορθολογισθεί βάσει κριτηρίων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, η λειτουργία του κράτους, ώστε να σταματήσει να παράγει ελλείμματα.

Πέρασαν τα χρόνια κι οι κυβερνήσεις, πέρασαν και διάφορα στελέχη του ΔΝΤ, πέρασαν γενικώς διάφορα και διάφοροι και το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη κι οι επενδύσεις, ούτε καν φάνηκαν στο βάθος του δρόμου.

Κι αισίως φτάσαμε στο σήμερα, ‘στεγνοί’ πλέον οι μικρομεσαίοι Έλληνες από εισφορές και βαριά φορολογία, όσο κι αν προσπαθούμε κι εργαζόμαστε, το μόνο που καταφέρνουμε, να αυξάνουμε τα χρέη μας κι από νοικοκύρηδες να έχουμε καταντήσει ‘μπαταχτσήδες’ για το κράτος που μας κυνηγάει και προσπαθεί να μας εξαφανίσει αντί να μας προστατεύσει για να διασφαλίσει ότι θα εισπράξει.

Φτάσαμε στο σήμερα με τα σπίτια μας να εκπλειστηριάζονται λόγω αδυναμίας κάλυψης των δανειακών μας υποχρεώσεων και τις τράπεζες να τρέχουν απλώς να προλάβουν το δημόσιο, στο δρόμο ταχύτητας κατάσχεσης, με αντίπαλο το δημόσιο.

Για περικοπές και σύγχρονους μισθούς ιδιωτικού τομέα, η όποια συζήτηση δε μπορεί ν’ αντέξει καμιάς σύγκρισης με το παρελθόν βέβαια ενώ η περίφημη ανταγωνιστικότητα με τις γείτονες χώρες, απλώς δεν αναφέρεται αφού δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για το πραγματικό ύψος του αντιτίμου για εργασία, κατόπιν συμφωνίας με τον εργοδότη που γίνεται για τους περισσότερους ‘τυχερούς’ εργαζόμενους….

Το καινούργιο τώρα είναι ο τρόπος που βρέθηκε ‘αναίμακτα’ και χωρίς θόρυβο, να περνούν οι μεγάλες εταιρίες με franchise και παραγωγικότητα ικανή, στις τράπεζες που κρατούν τα δάνειά τους ενώ συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, διασφαλίζοντας ότι η τράπεζα μπορεί ανά πάσα στιγμή να παραδώσει την εταιρία στον ιδιώτη της αρεσκείας της, κατέχοντας μεγάλο πακέτο μετοχών έναντι ανεκπλήρωτων υποχρεώσεων απ’ τη μια και τα υπόλοιπα χρέη απ’ την άλλη…

Για τις συζητήσεις περί κουρέματος του χρέους της χώρας και των μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να έχουν γίνει αλλά φυσικά ούτε καν ξεκίνησαν, σε συνδυασμό με την πλήρη παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια σε επιτροπή με πλειοψηφία των δανειστών στα μέλη του Δ.Σ., η κατάσταση είναι γνωστή πλέον σε όποιον στοιχειωδώς ενημερώνεται.

Η καθημερινότητα των πολιτών όλο και δυσκολότερη με το ποσοστό των Ελλήνων που μεταναστεύουν για ν’ αποφύγουν την ανέχεια, συνεχώς ν’ αυξάνεται ενώ οι γηραιότεροι απλώς παρακολουθούν τα εισοδήματά τους συνεχώς να συρρικνώνονται.

Ανάπτυξη και επενδύσεις είναι η απάντηση στην τραγική κατάσταση της χώρας, με συνδυασμό μείωσης της φορολογίας κι ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. Πανθομολογούμενη η λύση που όμως χρειάζεται νέες βάσεις και ανθρώπους που πράγματι να πιστεύουν σ’ αυτές, για να τις υλοποιήσουν.

Επενδύσεις όμως, ποιες; Κάθε είδους και τύπου; Χωρίς έλεγχο τομέα και προέλευσης χρημάτων; Χωρίς τον απαραίτητο στρατηγικό σχεδιασμό που στοιχειωδώς επιβάλλεται να χαράξει το κράτος; Ασυδοσία ιδιωτικών πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη χώρα σε παραγωγό αρνητικών εξελίξεων απ’ το ενδεχόμενο μονοπώλιο συγκεκριμένων επενδύσεων;

Ο τουρισμός που κατά κοινή ομολογία, αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της χώρας, με τις πρόσφατες αυξήσεις της φορολογίας, δε δείχνει καμιά τάση προσέλκυσης επενδύσεων, εγχώριων ή ξένων κεφαλαίων. Τομείς όπως η ναυτιλία κι ο κατασκευαστικός κλάδος, βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα πολλών δεκαετιών. Η παραγωγή κι η βιοτεχνία έχουν πεθάνει ενώ ψυχορραγούν εδώ και χρόνια κι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η εικόνα της κρίσης που έχει επεκταθεί παντού, λιγότερο έχει επηρεάσει όπως δείχνουν τα στοιχεία, ό,τι έχει σχέση με νυχτερινή διασκέδαση, μπουζούκια, κλαμπ κτλ… Νεολαίοι που χαρτζηλικώνονται από γονείς και παππούδες καθώς κι εναπομείναντες λάτρεις των συγκεκριμένων κλάδων διασκέδασης, χωρίς να γνωρίζει κανείς από πού βρίσκουν το περίσσευμα που ξοδεύουν, γεμίζουν παρόμοια μαγαζιά, πολύ ικανοποιητικά.

Αποτέλεσμα, να διαφαίνεται μια διάθεση επένδυσης τόσο από εγχώριους όσο κι από ξένους επενδυτές, στους ανάλογους τομείς.

Το ερώτημα είναι όμως, κατά πόσο επιθυμούμε να μετατραπεί η χώρα μας σε ένα απέραντο κλαμπ ή μπουζουκομάγαζο με τους Έλληνες γκαρσόνια και λαντζέρηδες των 400 ευρώ, που απλώς μαζεύουν τα σκουπίδια των τουριστών από κάθε πλευρά της γης που έρχονται για να διασκεδάσουν με κάθε τρόπο, όχι πάντοτε υγιή και φρόνιμο.

Η μοναδική ευκαιρία που δίνεται στους σύγχρονους Έλληνες, να ξαναχτίζουν τη χώρα, με νέα, καλύτερα δεδομένα κι αποδεικνύοντας στην πράξη ότι έμαθαν απ’ τα τραγικά λάθη του παρελθόντος, αποτελεί και τον μόνο λόγο και κίνητρο για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε και να ματώνουμε καθημερινά, τρέχοντας με μεγάλες ταχύτητες προς τον τοίχο του αδιεξόδου που μας οδηγούν ανίκανοι κυβερνήτες κι υστερόβουλοι δανειστές που απλώς θέλουν να πάρουν πίσω τα δανεικά τους.

Αν τη χάσουμε κι αυτή την ευκαιρία, όσοι μείνουμε αναγκαστικά εντός συνόρων, το μόνο που θα κάνουμε είναι να ευχαριστούμε όποιον έρχεται να κάνει ό,τι θέλει, απλώς επειδή θα μας επιτρέπει να συνεχίζουμε τη μίζερη πορεία μας.

Κι αυτό, μάλλον (;;;;) δεν αξίζει σε κανέναν Έλληνα, όσο υπεύθυνος κι αν είναι για τη σημερινή κατάσταση.