Πόσο μου λείπει…

Ένιωθα, όπως όλοι μας άλλωστε, την απουσία της τα τελευταία χρόνια αλλά τους τελευταίους τέσσερις μήνες, πραγματικά μου λείπει εκείνη η υπέροχη αριστερά των διανοούμενων, της κουλτούρας, της ευγενικής αντίστασης, της έντεχνης μουσικής… και της αποφυγής ανάληψης της εξουσίας

Από κάθε είδηση που διαπιστώνεται η απίστευτη ομοιότητα αν όχι πλήρης ταύτιση πλέον, της νέο-αστο-αριστεράς που ξεγελώντας τους κουρασμένους Έλληνες, ανέλαβε τη διαχείριση των κοινών της χώρας, με τον πλήρως αποτυχημένο ψευτοσοσιαλισμό και το μεγάλο χωνευτήρι της κεντροδεξιάς παράταξης, όπως μεταλλάχθηκαν τα μεταπολιτευτικά ελληνικά κόμματα εξουσίας, θλίψη και νοσταλγία πηγάζουν.

Θλίψη για όλους εμάς που στηρίζαμε όλους εκείνους που έπαιζαν μαζί μας τελικά και μας χρησιμοποιούσαν για ίδιον όφελος κι όχι μόνο την ταπεινή δημοσιότητα όπως περίτρανα αποδείχθηκε αλλά και για τον εθελοντικό εγκλωβισμό μας στον στείρο όσο κι επικίνδυνο δικομματισμό που απλώς έτρεφε το τέρας του πελατειακού κράτους κι έκρυβε τις πραγματικές αιτίες εναλλαγής των κομμάτων εξουσίας στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η νοσταλγία όμως, αφορά στις μνήμες εκείνες που περιλαμβάνουν την αριστερά της κουλτούρας, της διανόησης, της ευγενούς αντίστασης στο συντηρητικό και τετριμμένο, με τη νεωτερική γλώσσα και τις νέες ιδέες που εκφραζόταν από μορφωμένους καλλιτέχνες, λόγιους, λογοτέχνες, ποιητές, καθηγητές, μουσουργούς, στιχουργούς.

Νοσταλγία για εκείνη την πεποίθηση όλων μας ότι κάθετι προοδευτικό όφειλε να είναι κι αριστερό. Για την προσπάθεια ν’ αποδείξουμε, όσοι δεν ανήκαμε σε κείνες τις κατηγορίες, ότι κάπου μέσα μας κρύβαμε κάτι αριστερό, ώστε να θεωρηθούμε ολοκληρωμένες πολιτικές οντότητες.

Νοσταλγία για όλες εκείνες τις ατέρμονες συζητήσεις συντηρητικών- αριστερών, στα φεστιβάλ νεολαιών, με κατάληξη ότι διαφέρουμε σε όλα, όσον αφορά την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων αλλά όλοι θέλαμε τελικά την πρόοδο της πατρίδας. Νοσταλγία για όλα εκείνα τα τραγούδια και τα ποιήματα, που μας εξέφραζαν κρυφά μέσα μας και τα μαθαίναμε στο πιάνο και στην κιθάρα, όσο κι αν ήταν συνδεδεμένα με συγκεκριμένες γιορτές κι επετείους και κομματικές συγκεντρώσεις, όλοι τα σιγοτραγουδούσαμε.

Μου λείπει εκείνη η αριστερά των Ρηγάδων φίλων με τα πόλο μπλουζάκι που κάναμε συμφωνία ότι θα πάει ο ένας στις γιορτές νεολαίας του άλλου κι ήμασταν φίλοι και μαθαίναμε απ’ τα βιβλία που διαβάζαμε και βρίσκαμε τα σωστά και τα λάθος στη θεώρηση για την διαχείριση ενός κράτους, στη σιγουριά όμως της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Μου λείπει ο σεβασμός των μεγαλύτερων σε ηλικία, συντηρητικών, στο ΚΚΕ και τους εκφραστές του με την ξύλινη γλώσσα που απλώς πίστευε σε κάτι που δεν είχε αποτύχει ακόμη… Μου λείπει ο σκεπτικισμός της ευρωαριστεράς των διαγραμμένων απ’ το ΚΚΕ που εξέλεγε αξιόλογους ευρωβουλευτές που λάμβαναν ποσοστά πολύ μεγαλύτερα απ’ όσο μπορούσε να δικαιολογήσει το κόμμα που τους στήριζε, λόγω της απελευθερωμένης ψήφου που αναγνώριζε αξία αφού δεν αφορούσε την διακυβέρνηση της χώρας.

Κάθε φορά που μια καρικατούρα εκείνης της αριστεράς, που σήμερα συνθηκολόγησε με το μεταλλαγμένο ψευδοσοσιαλιστικό κεντρώο εκφραστή της διαπλοκής στη χώρα, για να πάρει την εξουσία και να δείξει το χειρότερο πρόσωπο της ανικανότητας και της παραστράτησης από κείνη την αριστερά που τόσο εκτιμούσα, θλίβομαι όλο και περισσότερο και νοσταλγώ εκείνα τα υπέροχα χρόνια.

Οι μόνοι που πράγματι δικαιούνται να χαίρονται σήμερα, είναι φυσικά εκείνοι που πάντα πρέσβευαν ότι ο καλύτερος τρόπος απογύμνωσης της αριστεράς, είναι η ανάληψη εξουσίας… και δικαιώθηκαν εκείνοι οι αριστεροί που δεν διεκδίκησαν ποτέ την εξουσία… ίσως επειδή ήξεραν καλύτερα όλα εκείνα που τόσο άγαρμπα και πάντως μέσω των πλέον ακατάλληλων προσώπων, διαπιστώνουμε όλοι σήμερα…