Εμείς, τι δώσαμε…;

Υποστηρικτές ή όχι, ευρωσκεπτικιστές ή όχι, ως κομμάτι της ευρωπαϊκής οικογένειας εδώ και 36 χρόνια, γνωρίζουμε καλά πλέον, τι κερδίσαμε και τι διεκδικούμε σήμερα. Τι δώσαμε όμως αναρωτιόμαστε…;

Μέσα στην αντάρα και το κλίμα της αυτοδιάψευσης των αστοαριστερών που οδηγούν τη χώρα σήμερα και φυσικά εν αναμονή, εναγωνίως, γι’ ακόμη μια φορά, της δόσης που θα μας κρατήσει για λίγο στη ζωή, οι υπερήφανοι Έλληνες θυμόμαστε ότι αυτές τις μέρες κλείνουν 36 χρόνια απ’ την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση;

Κάποια το θυμούνται και το σχολιάζουν, το γιορτάζουν, το κατακρίνουν, το αναφέρουν τέλος πάντων περιμένοντας γνώμες και απόψεις. Κι ο καθένας, ανάλογα με τα νέυρα, την αγανάκτηση, τα προβλήματα που έχει, αναφέρεται στο γεγονός με τους ανάλογους χαρακτηρισμούς στον πρωτεργάτη και εκείνον που πέτυχε την ένταξη της χώρας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας με την άποψή του. Επίσης, η ιστορία καταγράφει γεγονότα κι όσα αντέχουν 50 χρόνια, εντάσσονται στη ροή των ιστορικών γεγονότων του πλανήτη και της χώρας. Κι εδώ τελειώνει το παραμυθάκι περί της ένταξης.

Μια αντικειμενική λίστα με δυο κατηγορίες: τι πήραμε και τι δώσαμε, στην ενωμένη Ευρωπαϊκή οικογένεια, θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Ωστόσο μάλλον θα ήταν κάθε άλλο παρά συμμετρική. Ασύμμετρη σε επικίνδυνο σημείο και φυσικά η στήλη μ’ αυτά που πήραμε θα είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερη.

Όσο για τη στήλη, τι δώσαμε, εκτός από πολλά που αφορούν στο παρελθόν μας και στους κατοίκους της χώρας που λέμε προγόνους μας, εκτός απ’ το όνομα που επέλεξαν για την ήπειρο κι είναι ελληνικό, εκτός απ’ την φυσική ομορφιά που διαθέτει η χώρα ώστε να την απολαμβάνουν οι ευρωπαίοι στις διακοπές τους, έχουμε δώσει το ούζο, τον μουσακά, το σουβλάκι, τη φέτα, τα κρίθινα παξιμάδια κι ίσως και κάποια κηπευτικά και φρούτα που κάποτε εξαγάγαμε σε ευρωπαϊκές χώρες. Επίσης μυαλά που αποφάσιζαν να σταδιοδρομήσουν στο εξωτερικό και πολλά εξ αυτών διέπρεψαν.

Η συνεισφορά μας όμως στην ένωση, στην επιτυχία του εγχειρήματος, στη συμμετοχική εργασία για την ισορροπημένη διαμοίραση του πλούτου μεταξύ των μελών, με την προσφορά του καλύτερου που ο καθένας διαθέτει, ποια είναι; Η επένδυση σε δομές των κονδυλίων που δικαιωματικά λαμβάναμε, ώστε ν’ απολαμβάνουν οι κάτοικοι της Ελλάδας ό,τι κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι στις χώρες τους, πού είναι;

Η τόνωση των τομέων που επένδυσε η Ευρώπη στη χώρα μας ώστε να επιστρέψουμε ως μέλη της οικογένειας απ’ αυτό που θα προέκυπτε, ειδικά στον αγροτικό τομέα, πού χάθηκε; Η εμπιστοσύνη που υποτίθεται ότι δικαιούμασταν, για την ορθή διαχείριση των οικονομικών μας ώστε να συμμετέχουμε αναλογικά στην οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης προσφέροντας στο κοινό νόμισμα που πανηγυρίζαμε σαν τρελοί όταν ενταχθήκαμε, πού πήγε;

Φωνάζουμε για τους κακούς ευρωπαίους που θέτουν όρους για να μας δώσουν τη δόση ενός πακέτου που αποτελεί τη μοναδική πηγή οξυγόνου για τη χώρα μετά τις επανειλημμένες αποτυχημένες εκλογές εδώ και δεκαετίες και την ανάθεση σε ανίκανους, στην καλύτερη περίπτωση, πολιτικούς. Πριν σηκώσουμε φωνή και διεκδικήσουμε, πάλι και μάλιστα με το ύφος εκείνου που του χρωστούν, ξεχνώντας πόσα χρωστάμε πλέον εμείς, δεν καθόμαστε να κάνουμε αυτή τη λίστα ο καθένας χωριστά; Και μετά, απαραίτητη είναι και μια αυτοκριτική για τη θέση του καθενός μας έναντι της Ευρώπης αυτά τα 36 χρόνια, πόσα δώσαμε ως ευρωπαίοι, εκτός των όσων μοιραστήκαμε απ’ τα πολλά των προγόνων μας που θα τρίζουν τα κόκκαλά τους όταν τους ταυτίζουμε με τον μέσο νεοέλληνα…   

Ευρωσκεπτικιστές έχουν κερδίσει το δικαίωμα να είναι όσοι συνέβαλλαν έμπρακτα στην Ευρώπη και μοιράστηκαν με τους υπόλοιπους. Εκείνοι που υπάρχουν εξαιτίας της οικονομικής στήριξης των ευρωπαίων συμπολιτών τους, καλά θα κάνουν να διπλοσκέφτονται πριν καταφερθούν εναντίον εκείνων που τους στήριζαν όταν έκαναν πάρτι με κονδύλια και τώρα τους φαντάζει δελεαστική μια υποκριτική αριστερά που τάζει αποφυγή αποπληρωμής ενός χρέους που όσο κι αν είναι μικρότερο απ’ αυτό που καταγράφεται, πάντως υπάρχει…