Είναι πολλά τα λεφτά για να ψηφίζουμε ελεύθερα…

Είναι εκείνοι που μια μέρα σαν κι αυτή, μετά την κατάθεση των απίστευτων απαιτήσεων των θεσμών, έχουν σοκαριστεί, είμαστε κι εμείς που απλώς το περιμέναμε αφού τα σημάδια έδειχναν απ’ την πρώτη στιγμή της ανάληψης της διακυβέρνησης απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι δανειστές μας θα κάνουν τα πάντα ώστε ν΄ακυρώσουν την ψήφο αυτών των εκλογών…

Κάτι φωνές από δω κι από κει, έκαναν την προσπάθεια ν’ ακουστούν κατά διαστήματα λέγοντας ότι ‘λαός που χρωστάει τόσα πολλά και δεν ανακάμπτει, έχει απολέσει και μέρος της εθνικής του κυριαρχίας’. Το θεωρούσαμε βαρύ κι επικίνδυνο να λέγεται και φυσικά προσπαθούσαν άπαντες να το ‘γειώσουν’.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή να διαπιστώσουμε ‘με ρεαλισμό’ όπως κάλεσε τους θεσμούς να φερθούν ο Αλέξης μας, ότι όταν χρωστάς τόσα πολλά και δεν έχεις κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε να διορθώσεις έστω, κάποια, απ’ τα κακώς κείμενα, όχι να μιλάς και να ζητάς δε μπορείς αλλά ούτε και να ψηφίζεις… Η εθνική κυριαρχία έπεται βέβαια…

Τόσους μήνες και καλά, διαπραγμάτευση ενώ είχαν γίνει οι προειδοποιήσεις πριν τις εκλογές, τόσο πάνε έλα, τόσο γέλιο και δούλεμα με τον σταρ υπουργό να προκαλεί και να εμπαίζεται τελικά ώσπου πετάχτηκε ‘σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι’, τόσα λόγια και προφορικές διαβεβαιώσεις, τόσο δούλεμα τελικά…

Οι θεσμοί λοιπόν, απλώς δεν αποδέχτηκαν τη βούληση του ελληνικού λαού που εκφράστηκε με αγανάκτηση στις κάλπες κι όπως είναι αναμενόμενο, χρησιμοποιούν τα εργαλεία που διαθέτουν ως δανειστές, για ν’ ακυρώσουν την ελληνική ψήφο. Είναι και το παράδειγμα που έχουν να δώσουν σε άλλους λαούς που έχουν σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις μπροστά τους…

Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να διαπιστώσουμε ότι αυτό το περίφημο ‘δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη δημοκρατία’, μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο για χειραγώγηση, ευγενική κι ενδεδυμένη τον μανδύα της ελεύθερης επιλογής, όταν ένας λαός εξαρτάται οικονομικά σχεδόν εξ ολοκλήρου από διεθνή βοήθεια.

Πειραματόζωο της Ευρώπης αν όχι και διεθνώς, γίναμε έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια, ωστόσο τώρα ανακαλύπτουμε ότι δίνουμε κι αφορμές για σκέψη και συζήτηση στους ευρωσκεπτικιστές που έχουν ήδη καταθέσει πολλές ενστάσεις για τη δυνατότητα κοινής οικονομικής λειτουργίας των κρατών – μελών της ‘ευρωπαϊκής ομπρέλας’.

Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα και δεν αλλάζουν βέβαια, όσο κι αν το επιθυμούμε ή το ονειρευόμαστε. Είναι πολλά τα λεφτά που χρωστάμε ώστε να μπορούμε να επιλέγουμε restart ή reboot όπως με άκρως λαϊκίστικη διάθεση κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, χαϊδεύοντας αυτιά και τάζοντας διάφορα εξωπραγματικά όπως απεδείχθη. Το μόνο που κατάφερε είναι ν’ αποδείξει ότι αν και νέο κόμμα με νέους ανθρώπους, όχι απαραίτητα και ποιοτικούς βέβαια στο σύνολό τους…, αποτελεί ακόμη ένα παλαιοκομματικό εργαλείο εξουσίας που απλώς αντιγράφει και δεν κομίζει τίποτα νέο στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Και τώρα τι; Αχνοφαίνονται οι εκλογές που φυσικά κανείς δεν παίρνει αυτοδυναμία κι εύλογα, ενόψει του κοινού ‘εχθρού’, όλα οδηγούν στη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, εκτάκτου ανάγκης, όπως και να το πει ο καθένας, η οποία φυσικά θα είναι αποδεκτή απ’ τους δανειστές που φυσικά θ’ ανταποκριθούν και θα δώσουν το οξυγόνο που χρειάζεται η χώρα. Πρωθυπουργός βέβαια ένα πρόσωπο όσο το δυνατόν πιο αποδεκτό απ’ τους πολίτες που όμως δεν θα ‘χει και τρελή σημασία αφού ο ρόλος θα είναι υποβαθμισμένος…

Η ειδοποιός διαφορά όμως από παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος, θα είναι στο ότι οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα πλέον, θα περνούν χωρίς ερώτηση καν αλλά με μια απλή ενημέρωση του λαού που έχοντας περάσει τα πολύ δύσκολα που βιώνουμε τώρα, θα έχει αποφασίσει, θέλοντας και μη, τον μονόδρομο που παρατείνει τη ζωή του… έστω κι αν θα υπάρχει πλέον, μόνο για να πληρώνει….

Κι όλα αυτά βέβαια, με δική του επιλογή αφού θα έχει ψηφίσει υπέρ ή κατά των νέων μνημονίων, μόνο που δεν θα έχει πλέον καμιά σημασία!

Ζήτω η δημοκρατία!