Τελείωσαν τα ‘πρόσωπα’…

Αλέξης, Γιάνης, Αντώνης, Φώτης, ΓΑΠ, προσωποποιημένη ακόμη η πολιτική της χώρας, ειδικά με την εκλογή του αστοαριστερού σημερινού Πρωθυπουργού, που πήρε τα ηνία απ’ τον ‘σκίζω τα μνημόνια’ Αντώνη. Ωστόσο είναι πέρα από κάθε αμφιβολία βέβαιο ότι η προσωποκεντρική πολιτική έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της στη χώρα

Διάγουμε περίοδο έντονης ανασφάλειας και πάλι, έντονου προβληματισμού για το αύριο πλέον κι όχι για τα επόμενα χρόνια που φαντάζει ένας χρόνος μακρινός και δύσκολος στη προσέγγιση.  Τα αίτια κι οι αφορμές, τα κίνητρα των αποτυχημένων αλλά κι οι λανθασμένες επιλογές του εκλογικού σώματος, έχουν εμπεδωθεί πλέον μετά τις αναλυτικότατες έως και κουραστικές επαναλήψεις κι αναφορές. Χωρίς τιμωρία ακόμη βέβαια… αλλά εν αναμονή ίσως…

Κι ενώ το παλεύουμε για σήμερα και το πολύ αύριο, η πολιτική ζωή της χώρας εξελίσσεται, προχωράει, σχεδιάζει κι ίσως ονειρεύεται κιόλας, γιατί όχι; Τα όνειρα επιτρέπονται αν όχι επιβάλλονται. Στην πολιτική όμως, απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη στόχευσης υλοποίησης ενός ονείρου, είναι πάρα πολλά εκείνα που επιβάλλεται να συνυπολογισθούν.

 Πολλά πρόσωπα, μάλλον υπέρ του δέοντος τελικά, τα προηγούμενα χρόνια θεώρησαν, είτε κληρονομικώ δικαίω, είτε λόγω της παρότρυνσης στενού κύκλου πολιτικών φίλων, είτε λόγω υπερεκτίμησης των δυνάμεών τους, ότι μπορούν να ηγηθούν ενός κόμματος και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις και με προοπτική εξουσίας. Κι όλοι αυτοί προστίθενται στη λίστα με κείνα τα πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί από μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς που κατέληξαν, οι πολιτικές συγκυρίες σε συνδυασμό με την απομόνωση απ’ τον απλό ψηφοφόρο, να θεωρούν ότι έχουν όλη αυτή την απαραίτητη δύναμη που επιτρέπει την προώθηση του προσώπου, αποκομμένου του συνόλου.

Η πρακτική όμως και κυρίως η καθημερινότητα, αποδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο κι ενίοτε σκληρό τρόπο, ότι εκείνες οι εποχές τελείωσαν. Μαζικά κινήματα που απλώς αναδεικνύουν πρόσωπα, ίσα με τους υπόλοιπους και με ημερομηνία λήξης στο τιμόνι τους, με έτοιμους τους αντικαταστάτες, έχουν κάνει ήδη δυναμική εμφάνιση στην Ευρώπη με αξιώσεις ακόμη κι εκλογής σε θέσεις εξουσίας.

Πολιτικοί χώροι που έχουν δαιμονοποιηθεί στο παρελθόν και με μια πιο προσεκτική ανάγνωση, ο μέσος πολίτης θα μπορέσει να διαπιστώσει ότι διαθέτουν τις λύσεις ή τέλος πάντων, λύσεις πιο εφικτές και γρηγορότερα αποτελεσματικές απ’ τις μέχρι τώρα προσπάθειες ανάκαμψης χωρών σε τραγική κατάσταση όπως η Ελλάδα, έχουν αδικηθεί κατάφορα με την προσπάθεια κηδεμονίας προσώπων. 

Η προσπάθεια ανάδειξης συγκεκριμένων ‘πολιτικών’ και θεωρητικών της πολιτικής, με την άκρατη εκμετάλλευση της νομιμοποίησης ομάδων σκεπτόμενων πολιτικών που συνειδητά επέλεξαν συγκεκριμένα πολιτικά συστήματα που τους εξέφραζαν, οδήγησε στην υπερβολή της πρόκλησης και στη διάλυση τελικά, προσπαθειών που θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα.

Η ανάγκη ένταξης αρχικά και στη συνέχεια ενδεχομένως και πολιτικής εκπροσώπησης, των ‘ασκεπών’ πολιτικά, σκεπτόμενων πολιτών που σήμερα απλώς περιφέρονται άσκοπα προσπαθώντας να ενταχθούν κάπου, προτάσσει την ανάγκη ομαδοποίησης πολιτών με κοινές πολιτικές απόψεις που όπως δεν θα θέσουν ‘δερβέναγα’ κανέναν ψευτοπολιτικό λάτρη της τηλεοπτικής παρουσίας ή της εκπλήρωσης των προσωπικών ματαιόδοξων στόχων.

Άλλωστε η εποχή των προβάτων και των αδιεξόδων, επιβάλλεται να έχει περάσει ανεπιστρεπτί, με τον σύγχρονο πολίτη, ενημερωμένο πλέον απ’ τις άπειρες πηγές διαδικτυακής κι όχι μόνο ενημέρωσης, να μπορεί να εκφράζει πολιτική θέση ακόμη κι απ’ τον καναπέ του, δίνοντας όμως δύναμη και νομιμοποίηση σε κάτι μαζικό που μπορεί ν’ αποτελεί τη λύση για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον…