Όχι άλλο κράτος…!

Η χώρα σε ελεύθερη πτώση, τα οικονομικά στοιχεία κατρακυλούν, η αγορά παγωμένη, τίποτε δεν κινείται, ο πρωθυπουργός παρακαλάει τους δανειστές ώστε να πληρωθούν οι συνταξιούχοι, ο σταρ υπουργός Οικονομικών κρυμμένος να μην κάνει κακό στις διαπραγματεύσεις κι εμείς ασχολούμαστε με την υπουργάρα που έπαιρνε προμήθεια ως δικηγόρος για τη δικαίωση των δημοσίων υπαλλήλων που σήμερα είναι πολιτικά υπεύθυνος για τις προλήψεις και τις απολύσεις τους!  

Υποτίθεται ότι μετά τα όσα τραβάμε κι υποφέρουμε τα τελευταία χρόνια και μετά τις διαπιστώσεις ότι η κακοδιαχείριση και το σπάταλο όσο και πελατειακό κράτος, κατασπάραξε τα δημόσια έσοδα αφήνοντας τεράστια κενά που με αλχημείες καλυπτόταν τόσα χρόνια, θα μαθαίναμε κάτι και θα προσπαθούσαμε τέλος πάντων, ν’ αλλάξουμε νοοτροπία.

Από μόνοι μας όχι βέβαια! Με την πίεση ή κι εκβιασμό ενίοτε, των δανειστών μας που για να μας δώσουν τη δόση μας ζητούν μεταρρυθμίσεις για θέματα που άλλοι λαοί έχουν λύσει εδώ και χρόνια! Κι όπως διαπιστώνεται, όσες μεταρρυθμίσεις αφορούν σε φορολογικές επιβαρύνσεις ή αναδιαρθρώσεις συντάξεων προς τα κάτω ή διαφοροποιήσεις στον ιδιωτικό τομέα, μια χαρά γίνονται τελικά. Λίγη φωνή, λίγη διαμαρτυρία και τελικά όπως  σχεδιάζεται, υλοποιείται, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις.

Όταν όμως αφορά στο δημόσιο κι εν γένει το κράτος, έστω κι εκεί που είναι απλώς ένας εκ των μετόχων ή των συνεταίρων, εκεί τα πράγματα ζορίζουν κι όλα φαντάζουν αδύνατον να συμβούν τελικά! Τώρα έχουμε κι έναν υπουργό που μας έκανε άνω κάτω με την προ υπουργοποίησης δράση του επαγγελματικά αφού πάλι με τη δικαίωση των δημοσίων υπαλλήλων ασχολούνταν ενώ τώρα είναι ο πολιτικός προϊστάμενος όσων αφορούν τους δημόσιους υπαλλήλους.

Το ηθικό και το ανήθικο, το δίκαιο και το άδικο, χάνουν τη σημασία τους μπροστά στην τραγική διαπίστωση ότι δε μαθαίνουμε τίποτε τελικά απ’ την επέκταση του κράτους κι όσων το υπηρετούν, το καλλιεργούν ή εργάζονται σ’ αυτό.

Αποδεδειγμένα πλέον, τα δεινά μας που φαντάζουν ατελείωτα, οφείλονται στην αύξηση, ενίοτε στην άναρχη ανάπτυξη του κράτους και στη νοοτροπία μας που καλλιεργούσε το πελατειακό κράτος όσο κι αν γρήγορα διαπιστώναμε ότι πρόκειται για κανιβαλισμό. Κι όμως, σα να μην συμβαίνει τίποτε κι ενώ όλα γύρω είναι νεκρά, πάλι με την αύξηση του κράτους, αμέσως αλλά κι εμμέσως, ασχολούμαστε.

Λόγια, θεωρίες, οικονομικές σχολές και τα τοιαύτα, ατέρμονο μπλα μπλα μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει πρώτος ο συνεχώς συρρικνούμενος ιδιωτικός τομέας που συνεχίζει να υπερφορολογείται λόγω της αδυναμίας του κράτους να ελέγξει τη φοροδιαφυγή που απλώς κινητροδοτείται τελικά αντί να πατάσσεται στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα των ελευθεροεπαγγελματιών.

Στα χαρτιά, η λύση ξέρουμε ποια είναι και το φωνάζουμε συνεχώς αλλά ποιος μας ακούει; Και πόση απογοήτευση άραγε ακόμη μας περιμένει μετά τον υπουργό που επαγγελματικά στηριζόταν μέχρι μια μέρα πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, με τη δικαίωση των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων; Κι ενώ συγχρόνως, κανείς δεν ασχολήθηκε με τα εκατομμύρια απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων κι ας αναμένεται αύξηση του αριθμού όσο μεγαλώνει το κράτος και δεν φροντίζει κανείς για την αγορά, την ανάπτυξη, τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Όχι άλλο κράτος επιτέλους! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ!