Λίγος είναι ο καιρός κι ας μας φαίνεται αιώνας, που
εμείς οι ίδιοι, που σήμερα ψάχνουμε λόγους και τρόπους να συνεχίσουμε, είχαμε
κίνητρο και σκοπό κάθε πρωί που ξυπνούσαμε. Άλλος είχε έναν κοντινό στόχο, ένα
ταξίδι ή την απόκτηση κάποιου υλικού αγαθού, άλλος την ολοκλήρωση σπουδών ώστε
να βγει στην αγορά εργασίας, άλλος έναν γάμο, μια γέννα, μια βάφτιση, άλλος κάτι
πιο μικρό ή κάτι μεγαλύτερο.
Πάντως όλοι, όπως συμβαίνει στις αναπτυγμένες χώρες
κυρίως, είχαμε κάτι να στοχεύουμε, να προσπαθούμε να το πετύχουμε, να
περιμένουμε. Αισιόδοξοι ή όχι, ορεξάτοι ή μη, βρίσκαμε έναν λόγο να πάμε
παρακάτω. Κι έτσι περνούσε η ζωή μας κι ήμασταν ένας χαμογελαστός λαός.
Βέβαια, απεδείχθη ότι απλώς ζούσαμε σ’ ένα ροζ
συννεφάκι που κάποιοι μας τοποθέτησαν ξαφνικά και χωρίς να μας ρωτήσουν ενώ μας
έκρυβαν ότι όλα αυτά ήταν δανεικά κι ότι όσο αργούσε ο λογαριασμός, τόσο
μεγαλύτερος θα ήταν…
Ήρθε λοιπόν ο λογαριασμός κι ήταν μεγάλος! Κι αρχίσαμε
ν’ αγχωνόμαστε πώς θα τον πληρώσουμε και μέσ’ τον πανικό μας, πιστέψαμε ό,τι
ασχετοσύνη μας σέρβιραν κάποιοι που εμφανιζόταν ως σωτήρες και ιθύνοντες να
λύσουν το πρόβλημα. Κι απέτυχαν κι ο λογαριασμός μεγάλωσε κι άλλο.
Παρόλα αυτά όμως, εμείς συνεχίζαμε να έχουμε κίνητρο,
διαφορετικό κι ίσως πιο ταπεινό βέβαια, αλλά είχαμε ένα κίνητρο ο καθένας για
να συνεχίζουμε. Και συνεχίζαμε κι ελπίζαμε ότι κάτι θα γίνει τέλος πάντων κι
ίσως επιστρέφαμε και σε όνειρα και στόχους που έμοιαζαν, έστω, με κείνα τα παλιά!
Και φτάσαμε στην εποχή που κι οι τελευταίοι που θα
μπορούσαν να μας πείσουν με καθρεφτάκια, ότι θα μας βγάλουν απ’ τη μιζέρια μας,
μας έπεισαν να τους δώσουμε να διαχειριστούν τα προβλήματά μας που πλέον έγιναν
τεράστια κι ίσως λίγο μικρότερα απ’ τον ιλιγγιωδώς, πλέον, τεράστιο λογαριασμό!
Τον οποίο βέβαια, παρά τα όσα μας παραμύθιασαν, εμείς πρέπει να πληρώσουμε όπως
όλοι περιμένουν!
Κι άντε τώρα, μετά από τόση πτώση και κοροϊδία, μετά
από τόση ψευτιά και πίεση, να βρούμε κίνητρο να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι το
πρωί να πάμε για την επίτευξη του στόχου μας. Ακόμη και τα ευχάριστα κοινωνικά γεγονότα έχουν ένα περιτύλιγμα οικονομικού άγχους που τα θολώνει... Ποιου στόχου λοιπόν; Του κοινού στόχου
που πλέον έχουμε όλοι, να καταφέρουμε να πληρώσουμε όσα χρωστάμε, πολλά ή
περισσότερα και να δούμε τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, τους νεώτερους τέλος
πάντων, να έχουν διάθεση να προχωρήσουν! Γιατί, η έλλειψη στόχων από μας που
έχουμε και την ευθύνη του παραμυθιάσματος τόσα χρόνια, μπορεί να θεωρηθεί κι ενός
είδους τιμωρία. Οι νεώτεροι όμως; Αυτοί που επιβάλλεται να ‘χουν νέους στόχους
και κίνητρο να τους πετύχουν;
Είτε είναι βιολογικά παιδιά μας, είτε όχι, όσο κι αν
έχουν λείψει τα κίνητρα για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, ειδικά μετά τον
εξανεμισμό και των τελευταίων ελπίδων μας, μπορούμε να μετατρέψουμε την
υποχρέωση να κληροδοτήσουμε ό,τι έμεινε απ’ αυτό που κληρονομήσαμε, έστω και
λαβωμένο βαριά, έστω και τραγικά διαφοροποιημένο κι αυτό μπορεί να γίνει το
καλύτερο κίνητρο για όλους μας!
Κανένας δε μπορεί ή δεν πρέπει να μας επιβάλλει ένα
τόσο σημαντικό κίνητρο! Μόνοι μας, ο καθένας ως μονάδα στην αρχή και στη
συνέχεια ως ομάδα, κοινωνία, έθνος, μπορούμε και πρέπει, για το καλό όλων μας,
να θέσουμε ως κίνητρο τη συνέχιση αφού αυτό είναι τελικά κι η καλύτερη
αντίσταση σε όσους μας θέλουν εξουθενωμένους και σκυθρωπούς, ένα βήμα πριν την
κατάθλιψη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου