Τι
κακό μας βρήκε όμως! Πού να το ξέραμε όταν ξημέρωσε η 11η Ιουνίου
2013 ότι θα μας έβρισκε τους δύσμοιρους τέτοια καταστροφή! Άλλοι είπαν ότι
καταλύθηκε η δημοκρατία, κάποιοι ότι ζούμε υπό το καθεστώς χούντας κι άλλοι
έκλαιγαν στο προαύλιο του λεγόμενου ραδιομεγάρου…
Κάποιοι άλλοι πάλι, ψάχναμε λόγο για να κλάψουμε και
να συμπαρασταθούμε… Το ψάξαμε φιλότιμα επί δυο μέρες αλλά υπήρχε ένα σύννεφο
που δεν επέτρεπε να κατανοήσουμε τους «αντάρτες» ελεύθερους πολιορκημένους,
καλοπληρωμένους του ρετιρέ της δημοσιογραφίας κι όλων των ειδικοτήτων που
απαιτούσε το ραδιομέγαρο για να λειτουργεί!
Το σύννεφο αυτό που έκοβε τη θέα ήταν γεμάτο με
απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα που εδώ και δυο χρόνια κυριολεκτικά ψυχορραγεί,
γεμάτο με πρόσωπα που δεν χρειάζονται μακιγιάζ για να βγουν στο γυαλί να πουν
κάτι, όχι πάντα αξιόλογο κι ανάλογο της αμοιβής…, γεμάτο πίκρα κι αγανάκτηση
που επί δυο χρόνια πολλαπλασιάζεται, για πολίτες που έχουν χάσει τα πάντα ενώ
κάποιοι συνέχιζαν να πληρώνονται αδρά για τις όποιες υπηρεσίες τους τέλος
πάντων… έστω κι αν η τηλεθέαση ήταν ανύπαρκτη… επί πραγματικής καταγραφής κι
όχι από μηχανάκια…
Κάτι λίστες με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αμοιβή για τους
απλούς παρουσιαστές ειδήσεων που «τρύπωσαν» λόγω πολιτικής γνωριμίας, δεν αφήνουν
το δάκρυ να τρέξει… ειδικά όταν επί χρόνια συνάδελφοί τους του ιδιωτικού τομέα
ξενυχτούσαν σε ρεπορτάζ κι άλλες αναγκαίες υπερωρίες, ανάλογα με την
ειδικότητα, για κάποιες εκατοντάδες ευρώ κι όχι ακριβώς στο κέντρο των
εξελίξεων… Λερώνεται το παπούτσι στο προαύλιο της βουλής…;
Κανείς δε θέλει να χάσει κάποιος τη δουλειά του! Όλοι
μας έχουμε δικαίωμα στην εργασία! Όμως μια απορία δε βρίσκει απάντηση: γιατί να
κλάψουμε και να ξεσηκωθούμε όλοι για κάποιους κι όχι όλοι για όλους εδώ και δυο
χρόνια; Έγινε και δεν ακούστηκε, απεργία στην κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία,
κάθε φορά που έκλεινε ένα εργοστάσιο ή μια εφημερίδα του κέντρου ή της περιφέρειας;
Κάτι απεργίες για εργασιακά δικαιώματα δικά τους έγιναν και μάλιστα σε
συγκεκριμένες περιπτώσεις που συνέπιπταν με κυβερνητικές προσπάθειες… όλως
παραδόξως!
Θέλουμε να θρηνήσουμε για τους 2,5 χιλιάδες
δημοσίους υπαλλήλους, φίρμες ή όχι, της κρατικής τηλεόρασης, αλλά δεν έμειναν
δάκρυα, ειδικά σε όλους εκείνους που δεν καρπώθηκαν ποτέ τίποτα απ’ τον
τεράστιο τροβά που γέμιζε με το ανταποδοτικό τέλος κι έτρωγε κόσμος και
ντουνιάς! Είναι αρκετοί όπως φαίνεται τώρα που κλαίνε ομαδικά, όμως οι
υπόλοιποι, είμαστε μάλλον οι συντριπτικά περισσότεροι…
Ότι είμαστε η χώρα της υποκρισίας, είναι κοινή
διαπίστωση εδώ και χρόνια! Απλώς τώρα το παρακάναμε! Γιατί, όταν βλέπεις τα
ρετιρέ του δημοσίου να κατεβαίνουν απ’ τους θρόνους τους και να ζητούν στήριξη
απ’ τα υπόγεια κι ακούς ευχαριστίες για τη συμπαράσταση στην προσπάθεια
διατήρησης θέσεων και προνομίων, από εκείνους που δεν έχουν ούτε τα βασικά
εργασιακά, δεν υπάρχει άλλη λέξη πλην της «υποκρισίας»…
Δώστε μας δάκρυ για να θρηνήσουμε για την ΕΡΤ…
Λυπόμαστε αλλά δικό μας δεν διαθέτουμε πλέον! Το ξοδέψαμε για όλους εκείνους
που προηγήθηκαν στην ανεργία… Κι είναι πάρα πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς που
στην τελική μπορούν να έχουν κι ένα πολύ καλό κομπόδεμα…
Καληνύχτα σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου