Για κάποιους είναι πράγματι ντροπή!

Για κανέναν κλάδο συνταξιούχων δεν είναι δίκαιες οι περικοπές που έγιναν στις συντάξεις ενώ πλήρωναν όλα τα χρόνια εργασίας! Ωστόσο, για κάποιους κλάδους, είναι περισσότερο άδικο αφού η ταλαιπωρία κι ο τρόπος ζωής όσο εργαζόταν οι σημερινοί συνταξιούχοι, ήταν παραπάνω από ειδικών συνθηκών και στιγμάτισαν τις ζωές και των επόμενων γενιών των οικογενειών τους…

Εποχή ξεκαθαρίσματος λοιπόν κι όλα πλέον λέγονται ανοιχτά… τουλάχιστον μεταξύ των πολιτών… Απ’ τους κυβερνώντες απλώς περιμένουμε ότι ίσως μας λένε περισσότερα πλέον… Καιρός λοιπόν ν’ ακουστούν και κάποιες αλήθειες που έμεναν κρυμμένες κι ίσως δεν τολμούσαν να τις πουν εκείνοι που τις βιώνουν και τις κρατούν μέσα τους επί χρόνια.

Άδικη η περικοπή των συντάξεων για όλους! Φυσικά! Πλήρωναν οι άνθρωποι μια ζωή και τώρα που έπρεπε να νιώθουν ασφάλεια και να περάσουν ήρεμα τα χρόνια της ωριμότητάς τους, έρχεται η αποτυχία, η ανικανότητα κι η λαμογιά εκείνων που ψήφιζαν για να τους κυβερνούν και τους στερεί της ασφάλεια κι ίσως και τα στοιχειώδη!

Οριζόντιες οι περικοπές, οριζόντια κι η αδικία! Ωστόσο υπάρχουν και κάποια επαγγέλματα που έχουν έναν λόγο παραπάνω στην αδικία που συμβαίνει! Και φυσικά ανάμεσά τους είναι αυτό των αξιωματικών! Όλων των όπλων φυσικά αλλά εκείνοι του στρατού ξηράς, με τις συχνές μεταθέσεις και τις μετακινήσεις των οικογενειών που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές των παιδιών και στιγμάτισαν το μέλλον τους σε πολλές περιπτώσεις καθορίζοντας την πορεία τους διαφορετικά απ’ ό,τι ίσως τους άξιζε…

Τους αξιωματικούς που έζησαν σε χωριά και σε μεγάλα αστικά κέντρα με τις ίδιες οικονομικές απολαβές, είτε τους αρκούσαν, είτε όχι… κανένας δεν τους ρωτούσε άλλωστε… Τους αξιωματικούς με την τεράστια ευθύνη των νέων γενιών της χώρας που πήγαιναν στο στρατό παιδιά κι έφευγαν άντρες. Τους αξιωματικούς που σε κάθε πραγματικό κίνδυνο της χώρας ή σε κάθε βλακεία πολιτικού ανίκανου με λάθος εκτίμηση, έφευγαν για μήνες απ’ τα σπίτια τους, εξαφανισμένοι σε κάποια χωράφια περιμένοντας επίθεση κατά της πατρίδας ενώ οι υπόλοιποι κοιμόταν ήσυχοι…

Τους αξιωματικούς που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν την μήνη των δημαγωγών πολιτικών που διέλυσαν τον στρατό με τον φόβο νέου πραξικοπήματος… Τους αξιωματικούς που οι πολιτικές παρεμβάσεις συχνά οδηγούσαν σε δυσμενή μετάθεση ώστε να προωθηθούν ημέτεροι των άσχετων όσο και «λίγων» πολιτικών! Τους αξιωματικούς που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν την καχυποψία και συχνά το μένος των τοπικών κοινωνιών κατά τη διάρκεια της επταετίας, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με το καθεστώς που ήταν υποχρεωμένοι να εκτελούν τις διαταγές του.

Αυτοί οι άνθρωποι τώρα είναι παραπάνω από άδικο να υπόκεινται σε τέτοιου μεγέθους περικοπές και να φτάνουν στα όριά τους και σε σημείο επικίνδυνο ακόμη και για την αξιοπρεπή επιβίωσή τους! Διότι ο στρατός δεν τους επέτρεπε και παράλληλες δραστηριότητες που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε επάγγελμα, μέχρι πριν λίγα χρόνια. Όταν αναρωτιούνται και μας κοιτούν στα μάτια λοιπόν, τι μπορούμε να τους απαντήσουμε;

Γιατί και το ενημερωτικό σημείωμα που έφτασε στους απόστρατους μετά και τις τελευταίες δραματικές περικοπές συντάξεων, μόνο ως περιπαικτικό μπορούν να το εκλάβουν πλέον… αφού απλώς εξηγούνται οι λόγοι που περικόπηκαν όλα αυτά… επί της ουσίας τίποτα δηλαδή!

Να βάλουμε πλάτη όλοι για να καλύψουμε την ανικανότητα, τη λαμογιά, τη μωροφιλοδοξία εκείνων που μας έπειθαν και τους ψηφίζαμε και διαχειριζόταν τα κοινά, χειρότερα κι απ’ τα συνοικιακά τους συμφέροντα! Κάποιοι άνθρωποι όμως δεν είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπίζονται με τόση απαξία, χωρίς ντροπή από κάποια νεόκοπα πολικά, τέλος πάντων, παιδιά…

Κάποια πράγματα επιβάλλεται να τα επαναξιολογήσουμε! Πριν είναι πολύ αργά κι όσο μπορούμε ακόμη να αισθανόμαστε τύψεις ως κοινωνία έναντι εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για την ασφάλεια που επέτρεπε να λειτουργεί, όπως λειτουργούσε τέλος πάντων, αυτό το κράτος…