Ποιο να πατήσω…;

Γιατί το θέμα δεν είναι πλέον ΑΝ υπάρχουν κουμπιά αλλά ποιο πρέπει να πατηθεί για κάθε περίσταση… Τι; Όχι…;

Ένα απ’ τα καλά της παγκοσμιοποίησης, αφού δεν έχει μόνο στραβά όπως θεωρούν πολλοί…, είναι κι ότι πλέον μπορεί να γελά όλος ο πλανήτης με κάθε ζαβό σε κάθε γωνιά της υφηλίου, λες και πρόκειται για δικό του ζαβό, δίπλα του.

Βέβαια, όταν πρόκειται για αλλόφρονες που διαχειρίζονται κωδικούς που ενεργοποιούν κουμπιά πυρηνικών, το γέλιο κάπως παγώνει, να τα λέμε κι αυτά… Φρόντισαν όμως να μας εκπαιδεύσουν, κάποια άλλα ζαβά, που ενέταξαν με την τρέλα τους για κάποιον εκδικητικό θεό, στην καθημερινότητά μας την τρομοκρατία και την πιθανότητα να μην επιστρέψουμε σπίτι αν μας πετύχει κάποια απ’ τις ενέργειές τους.

Κι έτσι, όταν παρακολουθούμε δυο ανεκδιήγητους τύπους, ο ένας κληρονομικώ δικαίω δικτάτορας κι ο έτερος ένας θεός ξέρει πώς ψηφισμένος από εκατομμύρια πολίτες, να συγκρίνουν τα κουμπιά διαχείρισης κωδικών πυρηνικών, σε δημόσιο διαδικτυακό διάλογο, καταλήξαμε να γελάμε ως αδαείς ή αδιάφοροι ή ανυποψίαστοι ή μήπως δεβαριέσαιμωρέ, τελικά;

Το χειρότερο όλων όμως δυστυχώς δεν είναι ο παλαιμπαιδισμικός καβγάς των γελοίων. Κι όμως! Το χειρότερο είναι ότι όλοι εμείς που χασκογελάμε και κοροϊδεύουμε, αν σταματήσουμε για λίγο και σοβαρευτούμε, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε κι εμείς κουμπάκια, διάφορα και πολλά, που απλώς θεωρούμε ότι περιέχουν λύσεις για όλα όσα μας βαραίνουν και μας προβληματίζουν. Και μάλιστα, ούτε να τα πατήσουμε δεν έχουμε διάθεση, απλώς περιμένουμε ότι θα αναδειχθούν και θα πατηθούν και μόνα τους!

Κουμπάκι λοιπόν για κάθε μικροπρόβλημα της καθημερινότητας, κουμπάκι για τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως επαγγελματικό σύνολο, κουμπάκι για όσα μας βάρυναν ως κοινωνική ολότητα, κουμπάκι για όσα προβλέφθηκαν για μας μας ως πολίτες ενός κράτους, κουμπάκι…, κουμπάκι…, κουμπάκι….

Κουμπάκι ακόμη και για την αισιοδοξία μας που χάθηκε και για την ελπίδα μας που εξανεμίστηκε και για την προσπάθεια που θεωρούμε χαμένη υπόθεση και για τον σχεδιασμό μας που περιορίστηκε πλέον στην εβδομάδα, κουμπάκια για όλα!

Και φυσικά μέχρι να βρεθεί το κουμπάκι και να πατηθεί ως διά μαγείας, εμείς απλώς περιμένουμε θεωρώντας ότι ζούμε…ενώ απλώς παρακολουθούμε τη ζωή να περνά από μπροστά μας και κάποιους γελοίους να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη και το μέλλον μας.

Κάπου κάπου, αραιά και πού, εμφανίζονται και κάποιοι που προσπαθούν να ενεργήσουν, να προχωρήσουν, να δώσουν λύσεις, να μας θυμίσουν ότι δεν υπάρχουν κουμπάκια και κανείς δεν πρόκειται να μας υποδείξει πού βρίσκονται για να μας βγάλουν απ’ τη νιρβάνα! Πρόκειται για τους μοντέρνους περιθωριακούς, που δεν τους πολυθέλουμε κοντά μας, απλώς θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχουν κι ότι εργάζονται αλλά όχι δίπλα μας, κάπου πιο μακριά, να μη μας επηρεάζουν πολύ πολύ και μας θυμίζουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αν ενεργοποιηθούμε και βγούμε απ’ το νεφέλωμα της απραξίας και της παράδοσης.

Μόνο που τελικά, απ’ αυτούς θα έρθει κι η όποια λύση και το ξέρουμε όλοι μας βαθιά μέσα μας όσο κι αν προσπαθούμε ν’ αποποιηθούμε της ευθύνης της γνώσης. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι τελικά θα χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και ν’ αφήσουμε στην άκρη την κενή αναμονή για την εξεύρεση των μαγικών κουμπιών των ανύπαρκτων λύσεων όλων των υπαρκτών και μεγάλων προβλημάτων μας.

Αυτή η γελοία πεποίθηση περί κουμπιών κι από μηχανής θεών, αποτελεί έναν απ’ τους βασικότερους λόγους της κατάντιας μας σε συνδυασμό πάντα με τη νοοτροπία του στρουθοκαμηλισμού και της επίπλαστης άγνοιας για τα σοβαρά που διαδραματίζονται δίπλα μας.

Όσοι αποφασίσαμε να βγούμε απ΄αυτή τη μίζερη και ψυχοφθόρα νιρβάνα, διαπιστώσαμε πολύ γρήγορα ότι τα προβλήματα είναι μικρότερα τελικά απ’ όσο φαντάζουν όταν τα σπρώχνουμε κάτω απ’ το χαλί κι ότι οι λύσεις μπορούν να βρεθούν ώστε να πάμε παρακάτω πιο ήρεμοι κι αισιόδοξοι.

Και τότε είναι που διαπιστώνεις επίσης ότι όσο δε σ’ ενδιαφέρουν τα κουμπάκια, τόσο ένα ένα εξαφανίζονται απ’ την ανάγκη σου να υπάρχουν, ώσπου ξεχνάς ότι κάποτε περίμενες κάποιον να τα πατήσει. Και τότε είσαι ελεύθερος να επιλέξεις κιόλας, αν και πόσο θα γελάσεις με όλους εκείνους τους εγκλωβισμένους που ακόμη θεωρούν ότι θα βγουν απ’ τη φυλακή τους επειδή με κάποιο μαγικό τρόπο, θα ξεκινήσουν να πατιούνται τα κουμπάκια.

Άλλωστε, να μη ξεχνάμε ότι ακόμη και στα μοναδικά κουμπιά διαχείρισης κωδικών πυρηνικών όπλων, δεν έχει πρόσβαση μόνο ένα άτομο τελικά αφού κι εκεί χρειάζονται πάνω από τρεις αλλόφρονες για να δοθεί η εντολή…

Όλα από κοντά, είναι τελικά διαφορετικά, αρκεί ν’ αποφασίσουμε ν’ ασχοληθούμε, ν’ αναλύσουμε και να ψάξουμε για τις λύσεις που έτσι κι αλλιώς είναι εκεί κι απλώς περιμένουν να τις ανακαλύψουμε…