Δημιουργική ασυδοσία….;

Την εποχή της αμφισβήτησης πάντων και του επαναπροσδιορισμού της μονάδας, σε όλα τα θέματα, πόσο παραγωγικός μπορεί ν’ αποδειχθεί ο συγκερασμός αντίθετων εννοιών…;

Αδιαφορία σε επίπεδο έλλειψης ακόμη και της αγαπημένης κριτικής που κάποτε αποτελούσε το εθνικό μας σπορ. Βιώνουμε εκείνη την αδιαφορία που καλύπτει κάθε πτυχή του όρου, σε όλα τα επίπεδα και τις καθημερινές εκφάνσεις της ζωής μας.

Παγιοποιήθηκε πλέον και μόνο όταν κάποιος χρειάζεται, ακραία, τη βοήθειά μας, συγκινούμαστε με κυριότερο λόγο μάλλον τον βαθύτερο φόβο που προέκυψε απ’ τη συνειδητοποίηση ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε κάτι τραγικό να μας συμβεί άνετα επίσης αφού συνέβη στον διπλανό.

Καταστροφική η αδιαφορία που εκ των πραγμάτων και φυσικά αναπόφευκτα, οδηγεί στην ασυδοσία τελικά, ειδικά εκείνων που, με σχέδιο, στοχεύουν να επιτύχουν κάτι που αφορά ομάδα ή ακόμη και το σύνολο.

Σε κάθε περίπτωση όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι η επανασύσταση ενός αντικειμένου, απαιτεί τη διάλυσή του στα εξ ων συνετέθη…. Διάλυση λοιπόν και ξαναχτίσιμο, ξαναστήσιμο, εκ βάθρων, εκ θεμελίων.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού άλλωστε. Η καθολική και σε όλα τα επίπεδα όπως αργά και βασανιστικά, διάλυση που βιώνουμε, έχοντας στο τιμόνι της χώρας ό,τι πιο άσχετο με την έννοια ‘ορθή διαχείριση’ θα μπορούσαμε να διαθέτουμε, έχει επιφέρει σε όλες τις βαθμίδες μια χαλάρωση που φτάνει μέχρι και τα όρια της αποχαύνωσης.

Το βλέπουμε ότι γίνεται λάθος, το ξέρουμε ότι αποφασίζονται προκλητικές αλλαγές σε ακραία θέματα που σε κανονικές συνθήκες θα έγειραν αντιδράσεις, παρακολουθούμε να γίνεται μια ολόκληρη χώρα ρεζίλι από ανίκανα κι απαίδευτα ανθρωπάρια κι απλώς αποστρέφουμε το κεφάλι μας σε άλλη κατεύθυνση.

Μόνη γεύση αντίδρασης, κάποια σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αυτά συγκεκαλυμμένα και στρογγυλεμένα προφανώς λόγω βαρεμάρας ν’ απαντήσουμε επίσης.

Κι ενώ η απόγνωση φαντάζει μοναδική διέξοδος και φυσιολογική αντίδραση, εμφανίζονται μονάδες μέλη ομάδων πολιτικών ή άλλων κινημάτων, που επιμένουν να θεωρούν τον αυτοπροσδιορισμό δικαίωμα και διεκδικούν μια θέση σε μεγαλύτερες ομάδες, εκτός των τειχών, που ανήκουν σε επιτυχημένες κυβερνήσεις άλλων χωρών.

Κι εκεί είναι που αχνοφαίνεται η ελπίδα κι η ασυδοσία πράξεων, λόγων κι έργων, των απαίδευτων, κομπλεξικών, καταπιεσμένων πουθενάδων, μετατρέπεται σε δημιουργικό εφαλτήριο επαναπροσδιορισμού και νέας αρχής ουσιαστικών ιδεών κι εννοιών που θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν καταλύτη για την επανεκκίνηση και το πέρασμα στην επόμενη μέρα.

Ο φοίνικας που αναγεννάται απ’ τις στάχτες, αν και ταυτίστηκε με μια περίοδο για τη χώρα που πληγώθηκε από ένα απολυταρχικό καθεστώς που μόνο η ιστορία έμεινε να το κρίνει τελικά, αποτελεί ίσως τη μόνη εικόνα που θα μπορούσε ν’ αποτυπώσει αυτό που βιώνουμε και τον τρόπο που θα μπορούσαμε να ξαναφέρουμε την ελπίδα στον καθημερινό μας γολγοθά.

Το σημείο κλειδί όμως για το επόμενο βήμα, είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτή η άδικη ασυδοσία που εγκαταστάθηκε στη χώρα και καλλιεργείται με την αυξανόμενη αδιαφορία μας, μόνο με την απόφαση αλλαγής νοοτροπίας μας ως μονάδες πρώτα και στη συνέχεια ως μικρές ομάδες που θα οδηγήσουν αργότερα στον επηρεασμό του συνόλου, μπορεί να επιτευχθεί.

Καθένας μας χωριστά, με ενδοσκόπηση την ώρα του πολύωρου καφέ λόγω ανεργίας ή του ατέρμονου περπατήματος λόγω βαρεμάρας από πρώιμη συνταξιοδότηση ή της εναλλαγής σκέψεων λόγω αγχωτικών και πιεστικών ρυθμών της καθημερινότητας, βρίσκοντας την πηγή ενέργειας και το κίνητρο ενεργοποίησης των αντιστάσεων και της αντίδρασης, θα φτάσουμε στον επαναπροσδιορισμό μας ως άτομα, ως μέλη μιας οικογένειας, μια κοινωνικής ομάδας, μιας γειτονιάς, μιας επαγγελματικής κάστας, ενός λαού τελικά, ως πολιτικά όντα, απογοητευμένα απ’ τις κομματικές παρεούλες που απομύζησαν τον τόπο και τον οδήγησαν στην κατάπτυστη θέση να κυβερνάται απ’ τους πλέον ανίκανους που θα μπορούσε ν’ αναδείξει.

Φυσικά είναι δύσκολη η μετατροπή δυο αντίθετων εννοιών σε παραγωγική διαδικασία, φυσικά χρειάζεται δουλειά, φυσικά χρειάζεται θυσίες, φυσικά χρειάζεται απόφαση. Φυσικά όμως και το αξίζει αν φυσικά η απόφαση είναι μια και κοινή, να επαναπροσδιορίσουμε και να επανατοποθετήσουμε τις βάσεις της χώρας που δικαιούται να πάει στην επόμενη μέρα κι όχι απλώς να διασύρεται διαλυμένη λόγω της αυξανόμενης αδιαφορίας μας.

Μόνο εμείς, καθένας χωριστά και όλοι μαζί , μπορούμε να μετατρέψουμε την ασυδοσία που βιώνουμε σε δημιουργική διαδικασία επανένωσης των κομματιών εκ των οποίων αποτελείται αυτή η κοινωνία που το μέλλον της είναι στα χέρια μας και μόνο…