Φραπε/λονίκη…..

Δουλειές, δεν έχουμε πια…. Βιοτεχνίες, δεν έχουμε πια …. Ανάπτυξη, δεν έχουμε και δε βλέπουμε να ‘ρχεται κιόλας…. Στρατηγική, δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς…. Έχουμε όμως μουσείο φραπέ…. και καλαμάκι για σήμα της ΔΕΘ…

Και ξάφνου, δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν ακόμη από Χαλκιδική οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη τα καφέ της πόλης και των γύρω περιοχών, είναι μισοάδεια και να σου η διαφήμιση για τη φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με σήμα της ένα καλαμάκι π’ ρουφάν (που ρουφάνε δηλαδή, στη θεσσαλική διάλεκτο, απαραίτητη διευκρίνιση για να μην το μπερδέψουν οι Αθηναίοι με το σουβλάκι…).

Πιασάρικο το σήμα, ακολουθεί η ερώτηση- απορία, τι είναι και γιατί; Κι η απάντηση μας αφήνει άναυδους: το καλαμάκι προωθεί το μουσείο φραπέ που φέτος ξεκινά τη λειτουργία του κατά της διάρκεια της ΔΕΘ.

Και τι είναι ρε παιδιά το μουσείο φραπέ; Ο χώρος, σου λέει, που πριν κάποιες δεκαετίες, κάποιος ανακάλυψε ότι με λίγο νερό, μερικά παγάκια, τον συγκεκριμένο καφέ και ζάχαρη, κάνεις τον περίφημο φραπέ που ταυτίστηκε, καλώς ή κακώς, με την πόλη.

Μάλιστα. Βέβαια τώρα θα πει κάποιος και θα ‘χει και δίκιο δηλαδή, ότι μια πόλη με 6,5 χιλιάδες καφέ στο πολεοδομικό της συγκρότημα, τι άλλο θα μπορούσε να έχει ως σήμα κατατεθέν; Σωστό κι αυτό.

Μόνο που πλέον, έχουμε πάει παρακάτω ΚΑΙ σ’ αυτό… Ο φραπέ (ς) θεωρείται πλέον ξεπερασμένος καφές αφού την τιμητική του έχει ο καπουτσίνο κι ο εσπρέσσο σε διάφορες μορφές και με διάφορα πρόσθετα.

Επίσης, δεν έχει απολύτως ξεκαθαριστεί, αν ο παραδοσιακός καφές της χώρας, είναι ο ελληνικός καφές και τελικά αν είναι όντως ελληνικός η τούρκικος ή βυζαντινός, Λεπτομέρειες.

Ακόμη, ο φραπέ (ς) έχει ταυτιστεί με την νωθρότητα, το χαλλλλλαρά που κάποιοι αποδίδουν στους Θεσσαλονικείς και πολλούς εξ ημών, τους περισσότερους μάλλον, μας ενοχλεί και μάλιστα πολύ…. Ε, και;

Τόσα θέματα έχουμε που μας απασχολούν, το μουσείο του φραπέ σας πείραξε; Σωστό κι αυτό! Μια ιδέα διαφήμισης της έκθεσης για φέτος είναι, κάτι διαφορετικό για να τραβήξει κόσμο έστω κι από περιέργεια. Μια χαρά, γιατί όχι; Όμως….

Η εικόνα δυο Θεσσαλονικέων που πίνουν φραπόγαλο σ’ ένα μπαλκόνι, συζητώντας για τις ομάδες της πόλης και κυρίως τον ΠΑΟΚ, με τον έναν άνεργο και τον άλλο οικόσιτο της μητέρας με τη σύνταξη του πατέρα, πέρασε μέσω μιας κωμικής σειράς κι έφτασε να ταυτιστεί με την πόλη, αδικώντας πολύ, πέρα απ’ το χιούμορ, τους σκληρά εργαζόμενους κι εξαιρετικά χειμαζόμενους τα τελευταία χρόνια, θεσσαλονικείς.

Η ταύτιση μιας πόλης λοιπόν, με την επιτομή της τεμπελιάς και της βαρεμάρας κι η ανάδειξη του χώρου που ανακαλύφθηκε η ‘σημαία’ της άσκοπης και πολύωρης ‘απόλαυσης’ ενός καφέ, σε μουσειακό χώρο, εκτός από διαφημιστικό τρικ, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί σε χιουμορτιστική αντίδραση των διοργανωτών της ΔΕΘ.

Το άσχημο στην υπόθεση είναι ότι με την μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε μια απ’τις ‘πόλεις του καφέ’ της χώρας, αφού πλέον είναι πολλές και με την ανεργία να τα κρατάει γεμάτα σχεδόν όλα, σχεδόν όλη τη μέρα, μάλλον η χιουμορτιστική διάθεση εξαφανίζεται σύντομα. Και μετά την περιέργεια που θα οδηγήσει στην πρώτη επίσκεψη στο περίφημο μουσείο, θα έρθει κι ο σκεπτικισμός για την ανάγκη ύπαρξής του….

Η Θεσσαλονίκη μας λοιπόν, η, κάποτε, πόλη των βιοτεχνιών και της μεταποίησης, η, κάποτε, πρωτεύουσα της παραγωγικότερης περιοχής της χώρας, η, κάποτε, κοσμοπολίτισσα νυφούλα του Θερμαϊκού, με τις ονομαστές προσεγμένες γυναικάρες της και τους ψηλούς ομορφάντρες της, μεταλλάχθηκε στην πόλη με σήμα το καλαμάκι….

Δεν το λες και πρόοδο ακριβώς… Ειδικά όταν κρατά ακόμη το όνομα της μεγαλύτερης φοιτητομάνας της χώρας και μιας απ’ τις πόλεις με το μεγαλύτερο πέρασμα τουριστών καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Όλο αυτό που ακολουθεί τη λειτουργία ενός μουσείου φραπέ, μπορεί να θεωρείται ένα καλό διαφημιστικό τρικάκι για τη φετινή ΔΕΘ αλλά το καλαμάκι στο σήμα, όσο ευφάνταστο κι αν είναι τελικά, αποτυπώνει μια νοοτροπία που καλό θα είναι να μην ταυτιστεί με μια πόλη, με τόσες δυνατότητες, έστω και, προς το παρόν, ανεκμετάλλευτες…

Ούτε γκρίνια, ούτε διάθεση παράπονου ή υποτίμησης της προσπάθειας. Προειδοποίηση ίσως, λόγω του ότι τα αστεία και περίεργα, ευκολότερα γίνονται σημαία απ’ ό,τι τα σοβαρά και χρήσιμα… γνωστό αυτό!

Υπενθύμιση λοιπόν η υπέροχη Θεσσαλονίκη θ’ αδικηθεί πάρα πολύ περισσότερο απ’ όσο ίσως της αξίζει, αν, αντί προόδου τελικά, απλώς μετεξελιχθεί από πόλη του καφέ γενικώς, σε φραπε/λονίκη με σήμα το καλαμάκι της βαρεμάρας και της τεμπελιάς…