Εθνικόφρων μόνο όταν διαλέγει Ελλάδα….

Αγαπάει τη χώρα του, τη στηρίζει, την αναδεικνύει παντοιοτρόπως, δηλώνουμε όλοι υπερήφανοι γι’ αυτόν, μέχρι τη στιγμή που επιλέγει το μέλλον και το καλύτερο για τη ζωή του, από μια διαλυμένη, αγνώμονα χώρα που συνεχίζει ηθελημένα να διαλύεται….

Μέγας ο θόρυβος, πολλή η περιττή φασαρία και φυσικά περίσσευμα υποκρισίας για την καθαρή έκφραση της ελεύθερης επιλογής στην οποία έχει δικαίωμα κάθε ανθρώπινο ον, ενός Έλληνα του εξωτερικού.

Μακριά απ’ αυτό το κείμενο ο ρατσισμός περί χρώματος δέρματος ή καταγωγής γονιών. Ένας Έλληνας λοιπόν, που διαπρέπει στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο καλύτερο και μεγαλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, μετά από εμπλοκή, επιλέγει να συνεχίζει ν’ αγωνίζεται για τους καλύτερους, με την καλύτερη προοπτική να την έχει μπροστά του.

Η άλλη επιλογή, να τα παρατήσει όλα και ν’ αγωνισθεί με την εθνική ομάδα της χώρας, μια ομάδα υπό διάλυση, υπό τη σκέπη ενός αδιάφορου, διαλυμένου κράτους, χωρίς οικονομικές δυνατότητες κάλυψης των βασικών και με προοπτικές αμφιβόλου εξέλιξης.

Αποτέλεσμα; Από κει που τον εκθείαζε το σύμπαν κι ήταν ο Θεός της ελληνικότητας, εκείνος που τραβούσε όλους τους πικραμένους Έλληνες απ’ τον πάτο που βρισκόμαστε, ξαφνικά έγινε το κατακάθι, αυτός που απαγορεύεται ν’ αναφέρεται σε οτιδήποτε εθνικό, αυτός που πρόδωσε (;;;;;;) αυτά που θεωρούσαν ότι πρέσβευε όλοι οι υπόλοιποι, όλο το προηγούμενο διάστημα.

Δηλαδή ήταν υποχρεωμένος ν’ αφήσει μια λαμπρή καριέρα στην κορυφή του κόσμου, που δεν του τη χάρισε κανείς και που την κέρδισε με την προσωπική του προσπάθεια και τις θυσίες της οικογένειάς του, για ν’ αγωνισθεί για μια ιδέα που η πρώτη που έχει προδώσει είναι η κυβέρνηση- μόρφωμα που εξέλεξε δυο φορές αυτός ο λαός που τολμά τώρα να κατηγορήσει αυτό το παιδί για τη χρήση της ελεύθερης βούλησης για τον σχεδιασμό της ζωής του!

Δηλαδή, προδίδει αυτός τη χώρα που τόσο έχει προωθήσει εκεί ψηλά που ανέβηκε και δεν την προδίδουν καθημερινά τα αχαρακτήριστα ανίκανα παιδαρέλια που κρατούν τις τύχες της στα χέρια τους και καθημερινά παίρνουν αποφάσεις που την κατακρημνίζουν όλο και περισσότερο!

Και ξαφνικά, βρήκαμε όλοι τη δύναμη, αντί να κάνουμε λίστα με τα λάθη, τις παραλήψεις, τις βλακείες, τ’ αποτελέσματα της ανικανότητας, τόσων στελεχών του μορφώματος που αποκαλούμε κυβέρνηση, που καθημερινά κάνουν κι από μια βλακεία ακόμη ο καθένας, να πέσουμε πάνω στον έναν, στον άριστο τελικά, που απλώς αποφάσισε το αυτονόητο!

Να έχουμε μεγάλη ιδέα και να νιώθουμε πόνο για τα εθνικά χρώματα, μπορούμε όλοι όποτε γουστάρουμε! Αφού όμως έχουμε ενστερνιστεί και τις υποχρεώσεις που έχει κι αυτό το κράτος απέναντι στον καθέναν μας, μετά τη διαμόρφωσή του από μας τους ίδιους! 

Η συνεχής θυσία για ένα ανάλγητο, διαλυμένο, εχθρικό, πελατειακό, σαθρό, αριστεροαποτυχημένο κράτος, όπως το διαμόρφωσε η δική μας αδιαφορία και ο παροιμιώδης ωχαδελφισμός μας, μόνο ένα όνομα έχει και καθόλου κολακευτικό!

Και φυσικά τα παιδιά που έχουν προσπαθήσει, έχουν μοχθήσει, έχουν θυσιάσει χρόνια απ’ τη ζωή τους για να στήσουν το μέλλον τους όπως τους αξίζει και το ονειρεύονται, δεν έχουν καμιά δουλειά στην κατάντια που μάθαμε να λέμε ελληνική καθημερινότητα, όσοι παραμένουμε εγκλωβισμένοι για διάφορους λόγους!

Και φυσικά υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξει ένας Έλληνας του εξωτερικού την αγάπη για την πατρίδα του, χωρίς να καταστρέψει τη ζωή του!

Και φυσικά αποτελεί τουλάχιστον κακεντρεχή πρακτική η δαιμονοποίηση όποιου δεν προτίθεται να θυσιάσει τα πάντα για μια ανύπαρκτη προοπτική ενός ανύπαρκτου κράτους, αδιάφορων πολιτών που δε δείχνουν κανένα σημάδι διάθεσης να διορθώσουν την κατάσταση, ξεκινώντας απ’ την εξεύρεση τρόπων να σταματήσει η κατρακύλα!

Η αποδοχή του προβλήματος και των αιτίων που μας έφεραν σ’ αυτό το κατάντημα, είναι ο τρόπος να σταματήσει η διάλυση και να ξεκινήσει ο σχεδιασμός της επόμενης μέρας.

Μόνο έτσι, θα έχουμε πλέον το δικαίωμα να κρίνουμε τα παιδιά που αποφασίζουν το αυτονόητο για τη ζωή τους, είτε πρόκειται για μπάσκετ, είτε για σπουδές, είτε για εργασία.

Η εύκολη κ ανέξοδη κριτική οποιουδήποτε επιλέγει αυτό που ενδεχομένως δε μπορούμε εμείς για διάφορους λόγους, μόνο υποκρισία, προχειρότητα και φθόνο αποδεικνύουν. Κι αυτά είναι τελικά απ’ τα κυριότερα χαρακτηριστικά του λαού μας, καλό θα είναι να ξεκινήσουμε να τα αποδεχόμαστε, μήπως και καταφέρουμε κάποια στιγμή να ξεκινάμε να τ’ αντιμετωπίζουμε κιόλας….

Ας αποφασίσουμε λοιπόν να ξαναπάρουμε τις σωστές αποφάσεις για τη χώρα μας, να τη βάλουμε σε τροχιά πολιτισμού και ανάπτυξης ώστε να γίνει δελεαστική για τα παιδιά μας που έγιναν μετανάστες κι ύστερα ας συζητήσουμε περί εθνικοφροσύνης κι άλλων τέτοιων κουλών που κατάντησαν απλώς λέξεις και μάλιστα εργαλεία σε λάθος ανθρώπους και ιδεολογίες….