Ποιος θα ορίσει το άριστο….;

Διότι, αν τα 15 χιλιάδες στρέμματα καμένου δάσους είναι μέτρια απώλεια αφού θα μπορούσαν να καούν και 150 χιλιάδες, όπως παλιά, αντιστοίχως, γιατί σε ένα παράλληλο σύμπαν της θρασύτητας και της θεοποίησης της ανικανότητας, να μην οριστεί ο ανίκανος, ως άριστος;

Ότι ζούμε την εποχή της θεοποίησης του τίποτα και της αναγνώρισης του μηδέ

ν ως ενός απ’ τα σημαντικότερα δομικά στοιχεία αυτού του εκτρώματος που έμεινε να ονομάζουμε κράτος στην Ελλάδα, το έχουμε πλέον εμπεδώσει, ειδικά όσοι απομείναμε να εργαζόμαστε και να υποκείμεθα στην απίστευτη καθημερινότητα που έχει διαμορφωθεί.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η συνήθεια πλέον, της πρόκλησης από θρασίμια και της υποτίμησης της νοημοσύνης μας από ανθρώπους με έλλειμμα ευφυίας αλλά περίσσευμα πονηριάς.

Οτιδήποτε άριστο ή κοντά στο πρέπον και κατά κοινή ομολογία, στον υπόλοιπο κόσμο ορθό, στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα περιθωριοποιείται κι απομονώνεται γενικώς ως αστείο, γελοίο ή απλώς συντηρητικό κι αναχρονιστικό.

Μόνο που, αυτό που καλείται να πάρει τη θέση όλων αυτών πουσήμερα περιθωριοποιούνται, έχοντας χάσει την αίγλη του άγνωστου και την ανοχή του καινούργιου, έχει πλέον ξεδιπλωθεί και στον πιο αδαή κι υποκειμενικό, έχει ξεγυμνωθεί κι επιδεικνύει καθημερινά σχεδόν, την ανικανότητα, την κενότητα και την άνευ ουσίας και λόγου ύπαρξή του.

 Το δυστύχημα όμως είναι ότι για κάποιους, έστω κι ελάχιστους ακόμη, αυτό το τίποτα, το κενό, το πονηρά θρασύ και περιττό, μπορεί να φαντάζει ως παράδειγμα προς μίμηση, ως αυτό που αντιστέκεται στο παλιό, το φθαρμένο, το συντηρητικό, το τελειωμένο.

Κι εδώ προκύπτει η εύλογη απορία, τελικά σε μια κοινωνία που κατέπεσε τόσο τραγικά πολύ, σε τόσο γρήγορο χρονικό διάστημα, ποιος απέμεινε να ορίσει αντικειμενικά και χωρίς υστεροβουλία, την αριστεία; Αυτό το κορυφαίο που θα πρέπει να λειτουργήσει ως παράδειγμα προς μίμηση για όσους συνειδητοποιήσουν επιτέλους, ότι στον βόθρο δεν έχει πρότυπα;

Οι αποτυχημένοι ετεροπροσδιορισμένοι πονηροί αριστερούληδες, που απλώς βρήκαν βολικά γίδια σε κρίσιμη στιγμή και τα δουλεύουν ενώ είναι αδύναμα να κάνουν οτιδήποτε, μη έχοντας να επιδείξουν απολύτως τίποτε μετά από διακυβέρνηση και δοκιμή, όπως οι περισσότεροι ψηφοφόροι τους υποστήριζαν ότι επιθυμούν πριν τους δώσουν την ψήφο τους, έχουν περάσει σε ατυχείς συγκρίσεις για τα περισσότερα θέματα, ειδικά εκείνα που αποτυγχάνουν παταγωδώς, με παρελθούσες καταστάσεις που δυστυχήσαμε να βιώσουμε ως λαός.

Αυτοί, προφανώς προσπάθησαν και κατάφεραν εύκολα να ξεχάσουν ότι το βασικότερο επιχείρημα για να πείσουν τα γίδια, ήταν ότι αν ψηφιστούν, θ’ αλλάξουν όλα τα κακώς κείμενα και θα φέρουν αυτό που κάθε νοήμων δημοκράτης επιθυμεί.

Λαϊκισμός χειρίστου είδους που έχει αποτύχει σε κάθε γωνιά του πλανήτη πλέον αλλά επιμένουν να τον χρησιμοποιούν εδώ, αφού δεν ξέρουν και τίποτε άλλο φυσικά, από διακυβέρνηση και μάλιστα σε τόσο δύσκολες συνθήκες όπως αυτές που καλείται να λειτουργήσει η σύγχρονη Ελλάδα.   

Κινδυνεύουμε λοιπόν ως κοινωνίας, να περάσουμε στο επόμενο καταστροφικότερο στάδιο, αυτό του ορισμού του χειρότερου προτύπου ως άριστου, ως παράδειγμα για τους επόμενους που σε συνδυασμό με την πλήρη διάλυση και την αποτυχία σε όλους τους τομείς πλέον, απλώς θα καταστήσουν τη χώρα, όχι μόνο τον παρία της Ευρώπης που εν πολλοίς έχει καταντήσει σήμερα αλλά και το παράδειγμα προς αποφυγήν για τις επόμενες γενιές, έχοντας θεσπίσει τα χειρότερα πρότυπα.

Το χειρότερο όλων, είναι ότι αυτή η επόμενη μέρα είναι εδώ, έχει φτάσει και τη βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο, όσοι έχουμε απομείνει να θυμόμαστε τι είναι αυτό που πρέπει να γίνεται κι όχι απλώς τι γίνεται. Μοναξιά και πολύ συχνά αδυναμία συνεννόησης πλέον περιμένει όποιον μιλά, σε δημόσιο επίπεδο τουλάχιστον, για αριστεία, βελτίωση, όρια στις ορέξεις και στις απαιτήσεις και θυμίζει τις υποχρεώσεις έναντι του συνόλου και την προάσπιση του ‘εμείς’ έναντι του ‘εγώ’.

Σε χώρες που οι πολίτες έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τη θέση τους στο σύνολο, αυτά τα ζητήματα είναι από χρόνια λυμένα κι η λέξη ‘αριστεία’ ακόμη και σε χώρες με σοσιλιστίζουσες κυβερνήσεις, έχει συγκεκριμένο νόημα και λειτουργεί με τον ορθό τρόπο ώστε οι κοινωνίες να θωρακίζονται έναντι των νέων απειλών και να φροντίζουν ν’ αναδεικνύουν άριστους σε όλους τους τομείς.

Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας ως κοινωνία, όταν επιτέλους καταφέρουμε ν’ απαγκιστρωθούμε απ’ το σημερινό τυχαίο και κατατροφικό τίποτα που κρατά τις τύχες της χώρας στα χέρια του , ώστε να ξαναστήσουμε τους πυλώνες ως σύγχρονο κράτος με αρχές και πρότυπα βάσει επιτυχημένων μοντέλων κι όχι τελειωμένων δικτατορικών καθεστώτων.

Το θέμα είναι ποιος θα ορίσει τι είναι άριστο, να επιλέξουμε σωστά ποιος θα είναι αυτός που θα οδηγήσει στον ορισμό εκ νέου, της αριστείας σε όλους τους τομείς ώστε να θυμηθούμε πώς είναι να συγκρινόμαστε με πράγματι άριστους κι όχι απλώς με λάθη του παρελθόντος για να επιβιώσει το τίποτα και να συνεχίσει να προκαλεί με θράσος η ανικανότητα.

Το δύσκολο βέβαια είναι να βρεθούν αυτοί οι επόμενοι…που θα πείσουν ότι μπορούν να ορίσουν σωστά τι είναι αριστεία και πώς θα μπορούσαμε με συλλογική δουλειά, να εργαστούμε για να την επιτύχουμε ως σύνολο…