Περάσαμε τον κάβο…

Παντού υπάρχουν όρια, όντως…. Τι γίνεται όμως όταν ξεπεραστούν; Επανειλημμένως; Με αυξανόμενη συχνότητα; Σε σημαντικά αλλά και καθημερινά θέματα;

Αναρωτιόμαστε όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερο κι ίσως, όλο και πιο πολλοί πλέον, γιατί, ενώ διαλύονται τα απάντα γύρω μας και ‘το δούλεμα πάει σύννεφο’, κατά τη λαϊκή ρήση, ‘δε κουνιέται φύλλο’, κατά μια άλλα λαϊκή ρήση.

Η πρόχειρη κι εύκολη εξήγηση που εμπεριέχει και μεγάλη δόση αλήθειας βέβαια, είναι ότι η τελευταία ελπίδα (ποιος ξέρει γιατί ενέπνευσε ελπίδα) για αλλαγή της τραγικής κατάστασης που βιώναμε πριν τις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν η αριστερή διακυβέρνηση, τουλάχιστον όπως την διατράνωνε ο φρέσκος κι ενθουσιώδης εκφραστής της, τότε.

Κι αφού εξελέγη και στηρίχθηκε από ένα πολιτικό ατύχημα που θεωρήθηκε κόμμα, δυστυχεί η χώρα να κυβερνάται από ένα μόρφωμα που μόνο η φράση ‘πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ειρημένοι’ μπορεί να περιγράψει.

Τ’ αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι, καθημερινά πλέον, με τις παλινδρομήσεις, τις κυβιστήσεις, τα ψέματα, τις αστοχίες, τις προκλήσεις, τις αποδείξεις ανικανότητας και λανθασμένων χειρισμών, ν’ αποτελούν πλέον καθημερινή πρακτική της κυβέρνησης.

 Κι όσο οι αστοχίες μας οδηγούν στον όλεθρο, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ερώτηση ‘γιατί δεν κινείται κάποιος, ν’ αλλάξει, να σταματήσει έστω, αυτή την κατρακύλα’;

Η εξήγηση φυσικά έρχεται, όπως είναι αναμενόμενο’ απ’ την επιστημονική έρευνα που αναφέρει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, έχει μια συγκεκριμένη χωρητικότητα φόβου. Μέχρι να φτάσει στο όριό του, φοβόμαστε, πανικοβαλόμαστε, λειτουργούμε ασυναίσθητα πολλές φορές, ακολουθώντας αυτό που μας φαντάζει ως την επικρατέστερη επιλογή που θα μας βγάλει απ’ τη δύσκολη κατάσταση του απόλυτου φόβου.

Είναι η κατάσταση που βιώναμε όλοι μας, πριν μερικά, λίγα, χρόνια, όταν απλώς αναφερόταν η προοπτική της έλευσης του ΔΝΤ στη χώρα κι έπεφτε πανικός. Στη συνέχεια, όταν τα κατάφεραν να το φέρουν, φοβόμασταν μη χάσουμε τη δουλειά μας, έγινε κι αυτό, ακολούθησε ο φόβος μήπως και δε μπορούμε να καλύπτουμε τις υποχρεώσεις μας οπότε θα κινδυνεύσουν τα σπίτια μας και γενικώς ό,τι αποκτήσαμε την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας. Το ξεπεράσαμε κι αυτό.

Μετά φοβόμασταν ότι αν χρωστάμε στις τράπεζες και στο κράτος, θα μας βάλουν φυλακή. Το συνηθίσαμε κι αυτό. Όπως συνηθίσαμε και πολλά άλλα, όπως τις ουρές στα ΑΤΜ των τραπεζών, τους άδειους τραπεζικού λογαριασμούς, το έναντι στις εταιρίες κοινής ωφέλειας, τα κάθε είδους πρόστιμα που μας μοιράζουν αφειδώς και δεν ιδρώνει το αυτί μας κτλ κτλ….

Με μια φράση, περάσαμε τον κάβο του φόβου. Η χωρητικότητα του φόβου στον εγκέφαλό μας, έφτασε στο όριό της κι όπως λένε οι επιστήμονες, όταν συμβεί αυτό, απλώς δε νιώθουμε φόβο πλέον.

Κι όταν δε νιώθεις φόβο, περνάς στην αδιαφορία κι όπως λέει κι ο ποιητής διαχρονικά, όποιος δε φοβάται είναι ελεύθερος κι όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά.

Κι επειδή λοιπόν εμείς, στην συντριπτική μας , πλέον πλειοψηφία, ως λαός, περάσαμε τον κάβο κι είμαστε στη νιρβάνα της αδιαφορίας, έχουν βρει ευκαιρία τα αριστεροιδεοληπτικά ανίκανα σε συνεργασία με τα απαίδευτα ψεκασμένα, με μόνη συνδετική ουσία μεταξύ τους την κερδοφόρα κόλα της εξουσίας, να αλωνίζουν, να προκαλούν ασύστολα και να χρησιμοποιούν ό,τι μέσο έχουν, για να εφαρμόσουν και τις πιο απίθανες καταστάσεις που κάποτε απλώς συζητούσαν μεταξύ τους πιστεύοντας ότι ποτέ δεν θα κληθούν να τις υλοποιήσουν.

Κι η χώρα βουλιάζει, το μέλλον σκουραίνει, οι νέοι που κομίζουν την ελπίδα μεταναστεύουν κι εμείς που παραμένουμε εγκλωβισμένοι, απλώς καλούμαστε να εγκλιματιστούμε σε μια καθημερινότητα που γερνάει γρηγορότερα απ’ τους  συνταξιούχους κατοίκους της, με τη συνεχή περικοπή των ελάχιστων που έχουν απομείνει.

Το χειρότερο όλων είναι ότι έχει αρχίσει να διαφαίνεται κι η διάθεση των δανειστών κι εταίρων μας, να πάψουν ν’ ασχολούνται μαζί μας πλέον, παρά μόνο για την είσπραξη των τόκων των δανείων που έχουμε λάβει και πλέον κινδυνεύουμε να χάσουμε τον λογαριασμό για τον αριθμό τους.

Αδιάφοροι όμως και για τον απομονωτισμό που έχουμε περιπέσει ως κράτος και για το γεγονός ότι μόνο ως τουριστικός προορισμός ακούγεται η χώρα, για καλό αφού κατά τ’ άλλα, το όνομά της πλέον έχει συνδεθεί με το τεράστιο χρέος της, την ένταξή της στις θλιβερές περιπτώσεις αριστερής διακυβέρνησης και την έλλειψη διάθεσης αντίδρασης των νωθρών πολιτών της.

Αυτός ο κάβος ξεπεράστηκε κι ελάχιστα έμειναν πλέον να φοβούνται κάποιοι ακόμη, γύρω μας, με ό,τι και να σημαίνει αυτό. Ο επόμενος κάβος άραγε ποιος να ‘ναι όμως;

Μήπως η μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο φιλοξενείο κάθε καρυδιάς καρύδι λαθρομετανάστη, πρόσφυγα ή οικονομικού μετανάστη, με τους Έλληνες χωρίς πυξίδα και καμιά έννοια ευγενούς άμιλλας, παραδομένους στο εύκολο, φθηνό και γρήγορο που απλώς οδηγεί στο παρωχημένο δημόσιο και την αυτόματη κατάργηση κάθε πολιτισμένης έννοιας ελευθερίας εξελιγμένου λαού με την ταυτόχρονη επικράτηση της αριστερίστικης ασυδοσίας που βαφτίζουν ελευθερία οι ανίκανοι ν’ ανταπεξέλθουν στον αγώνα της αριστείας;

Κάτι τέτοιοι κάβοι που οδηγούν στη διάλυση μέσω της ευκολίας και της κατάργησης της ανάγκης κάθε προσπάθειας επίτευξης στόχων, είναι το ευκολότερο πράγμα, να ξεπεραστούν….

Το θέμα είναι να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι πλέον αυτοί οι κάβοι, αποτελούν στόχους για τους ανίκανους που χαράζουν τη στρατηγική της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες….