Ταΐζοντας το τέρας….

Κι όσο λένε ό,τι δείχνουμε πως θέλουμε ν’ ακούμε κι όσο αποδεχόμαστε αυτό που κάποτε μας αηδίαζε, απλώς βοηθάμε στο τάισμα του τέρατος του λαϊκισμού κι απλώς επισπεύδουμε την απόλυτη καταστροφή….

Πολλές οι θεωρίες κι οι ιστορικές αναφορές στην έννοια του λαϊκισμού και την ορθή χρήση του από δημαγωγούς και άλλους σαρδανάπαλους της ιστορίας που οδήγησαν σε άλλο δρόμο ολόκληρους  λαούς, χρησιμοποιώντας μια απ’ τις πιο εύκολες όσο και ταπεινές κι ανέξοδες τακτικές.

Τι πιο βολικό κι εύκολο ν αφουγκραστεί κάποιος τι θέλει το πλήθος και να του το προσφέρει σερβιρισμένο με τόνους ψέματος ώστε να το κερδίσει και στη συνέχεια να βρει μια εξίσου ψεύτικη δικαιολογία για να το κοιμίσει.

Το έχουμε παρακολουθήσει ανά τους αιώνες να συμβαίνει συχνά κι όσο κι αν έχουμε πλέον περισσότερες αποδείξεις απ’ όσες τελικά χρειαζόταν, για την καταστροφική πορεία που ακολουθεί τον λαϊκισμό, φαίνεται ότι περισσότερο από ποτέ, υιοθετούμε ως είδος, αυτό που μας ‘χαϊδεύει’ τ’ αυτιά, αδιαφορώντας για την αλήθεια και τα τραγικά αποτελέσματα που πλέον γνωρίζουμε ότι ακολουθούν.

Μπορεί το μορφωτικό επίπεδο ν’ ανεβαίνει κι η ταχύτητα της πληροφορίας να έχει εκτιναχθεί σε δευτερόλεπτα το γύρο της γης, αλλά το εύκολο και το ψεύτικο, πάντα τραβούν την προσοχή και τελικά την πλειοψηφία του πλήθους μετατρέποντάς το σε όχλο.

Το δυστύχημα είναι ότι όσο πιο πολύ ζορίζει η κατάσταση, όσο πιο πολλά τα προβλήματα της καθημερινότητας, τόσο γίνεται πιο ευκρινές κι εύκολο να διαφανεί ο τρόπος που ένας λαϊκιστής μπορεί να παρασύρει την πλειοψηφία με ουτοπικές εύκολες όσο και ψευδείς όμως, λύσεις.

Και φυσικά αυτό, το μόνο αναμενόμενο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει, είναι η καταστροφή. Το μόνο που αλλάζει είναι η ταχύτητα επίτευξης. Και μάλιστα, το μέγεθος της καταστροφής είναι ευθέως ανάλογο του ψέματος και της ευκολίας των επιχειρημάτων που παρασέρνουν τους λιγότερο έξυπνους και πάντως όσους δεν είναι διατεθειμένοι να ζορίσουν τα μυαλό τους και να μπουν στη διαδικασία της προσπάθειας αντιστροφής του κλίματος που διαμορφώνει η ψυχολογία του όχλου.

Η ανταγωνιστικότητα, η προσπάθεια αριστείας, η ανάδειξη μέσα από δουλειά και μελέτη, αποτελούν τον δύσκολο δρόμο φυσικά που δεν επιλέγει κάποιος εύκολα.

Το ψέμα, η αποφυγή της σκληρής δουλειάς και της προσπάθειας, αποτελούν ευχάριστα ακούσματα που κάθε αυτί μπορεί να δεχθεί και κάθε μυαλό ν’ αγαλιάσει κάνοντας όνειρο την επιτυχία χωρίς ιδρώτα.

Το εύκολο όμως που χαρίζεται χωρίς προσπάθεια, είναι και το πιο ευάλωτο στις όποιες επιθέσεις και κυρίως, το πιο πιθανό να εξαφανιστεί τόσο εύκολα και γρήγορά, όσο αποκτήθηκε! Κι αυτό είναι κάτι που εντέχνως κρύβει ο Λαϊκισμός κι οι θιασώτες του.

Δυστυχούμε να εντασσόμαστε πλέον, ως λαός, σε κείνους που παρά τις επανειλημμένες μικρές καταστροφές που έχει βιώσει τα τελευταία χρόνια, από λαϊκιστές και δημαγωγούς πολιτικούς, δεν έμαθε τίποτα όπως αποδεικνύεται και κατάντησε να πιστέψει τους χειρότερους και πιο άγαρμπους λαϊκιστές στην ιστορία του κι ίσως απ’ τους πιο πονηρούς της ιστορίας του πλανήτη.

Βιώνουμε σήμερα με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο τρόπο, τη συνεχιζόμενη κατρακύλα που είναι το αποτέλεσμα του ‘χαϊδέματος’ των αυτιών ενός λαού που εκπαιδεύτηκε αργά αλλά σταθερά, να ξεχάσει να προσπαθεί για ν’ αποκτήσει κάτι και να θεωρεί ότι του χρωστούν όλοι ενώ τελεί εν αδίκω.

Μνημείο παραδείγματος λαϊκισμού πλέον που θα περιληφθεί στα πιο τρανταχτά της ιστορίας, η αυτοκτονική επιλογή του εύκολου κι ολοφάνερα ψεύτικου που έταξε μια επίπλαστη όσο και ουτοπική εικόνα, ξεγελώντας την πλειοψηφία ενός ταλαιπωρημένου λαού, αυτό που μπορεί να περιγράψει τη σύγχρονη Ελλάδα.

Μόνο πίκρα κι απορία μπορεί να εκφράσει αυτό που πηγάζει απ την τραγική όσο και καθημερινή διαπίστωση της απραξίας όλων εκείνων που ήξεραν και τώρα απλώς επιβεβαιώνονται, για τη λανθασμένη επιλογή εκείνων που ξεγελάστηκαν και σταύρωσαν τη χώρα. Η σημερινή μεταμέλεια που πολλοί εξ αυτών επιδεικνύουν, από μόνη της δε μπορεί να κάνει κάτι.

Το τέρας του λαϊκισμού που εκθρέψαμε σ’ αυτόν τον καταραμένο όπως τον καταστήσαμε εμείς με τις πλειοψηφικές μας επιλογές, τόπο, τους πρώτους που θα καταβροχθίσει, είμαστε εμείς φυσικά! Και το χειρότερο όλων είναι ότι η καταστροφή του καταβροχθίσματος, δεν θα είναι μια στιγμή που θα μπορούσε να ελαχιστοποιήσει τον πόνο και την ταλαιπωρία.

Η καταστροφή έχει ξεκινήσει κι εξελίσσεται αργά και βασανιστικά και το τέρας μας καταβροχθίζει μπουκιά μπουκιά, λίγο λίγο κάθε μέρα, καθιστώντας το ακόμη πιο επικίνδυνο αφού το συνηθίζουμε κι ίσως του μοιάσουμε κιόλας στο τέλος….

Είναι αμφίβολο αν έχουμε πλέον την πολυτέλεια του χρόνου της αποφυγής να ενταχθούμε στα χειρότερα θύματα του λαϊκισμού, στην ιστορία της ανθρωπότητας….

Άσχετα αν το έχουμε συνειδητοποιήσει και δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε ή αν απλώς βολευόμαστε με την εύκολη προσαρμογή στη μηδέν προσπάθεια και το τίποτα ως αποτέλεσμα, που δε χρειάζονται καμιά προσπάθεια και καθόλου ζόρισμα για κάτι…