Μέρα – μέρα, πλέον…

Γέλια και μάλιστα τρανταχτά, ακούγονται  πια από κάπου εκεί πάνω, ακόμη και για σχέδια εβδομάδος….

‘Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός χαμογελάει’…. Γνωστό κι αγαπημένο, ειδικά στους Έλληνες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είτε πιστεύουμε, είτε όχι, στην ύπαρξη του Θείου.

Πριν μερικά, όχι πολλά, χρόνια, κάναμε σχέδια ακόμη και για τα βαθιά μας γεράματα. Κάποιοι αισιόδοξοι μάλιστα, έκλειναν θέσεις σε διάφορα ταξίδια, χάπενινγκς κτλ, για μετά από αρκετά χρόνια, δεν έμεναν μόνο στα όνειρα της σύνταξης.

Ολόκληρες πυραμίδες γεγονότων, ταξιδιών κι άλλων υπερβολικών δραστηριοτήτων, είχαν στηθεί ως προληπτικές ενέργειες μήπως και δεν προλάβουν κάποιοι, να ζήσουν συγκεκριμένα  πράγματα, μόλις συνταξιοδοτηθούν και πριν αφήσουν τον μάταιο, κατά τα άλλα, τούτο κόσμο.

Έλα όμως που ήρθε η ζωή κι ανέτρεψε τα πάντα! Κι άντε, σε χώρες όπως η δική μας, όπου ο καθυστερημένος λογαριασμός μιας επίπλαστης ευημερίας, ήρθε η ώρα να πληρωθεί, ήταν και ψιλοαναμενόμενο απ’ τους πιο ψύχραιμους, ότι θα συνέβαινε. Οπότε, η αλλαγή του χρονικού ορίζοντα των σχεδίων, αργά αλλά σταθερά, έχει αλλάξει άρδην τα τελευταία χρόνια. Όμως, αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει τελικά, σε όλο τον πλανήτη.

Απ’ τον σχεδιασμό δεκαετιών μετά, φτάσαμε σε ετήσιο σχεδιασμό, πέσαμε σε εποχικό σχεδιασμό, στη συνέχεια μηνιαίο κ τώρα είμαστε μάλλον στον εβδομαδιαίο….όχι επταήμερο, πενθήμερο…

Δυστυχώς όμως, τα γεγονότα ανά τον κόσμο κι οι ταχύτητες των εξελίξεων, οδηγούν πλέον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, στην τραγική διαπίστωση ότι σχεδιασμό μπορούμε να κάνουμε πια, μόνο για τη μέρα που ευτυχήσαμε να δούμε τον ήλιο να ‘χει ανατείλει και μάλιστα, με επιφύλαξη για τον επηρεασμό που θα έχουν τα γεγονότα και η έντασή τους στην πορεία της μέρας μας.

Κι η αναφορά στο απρόσμενο, δεν έχει να κάνει βέβαια με έναν ενδεχόμενο έρωτα πχ, που και καλοδεχούμενος είναι αλλά και μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή μας απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Ούτε καν στο ενδεχόμενο να κερδίσουμε ένα λαχείο δεν αναφερόμαστε, αφού οι πιθανότητες είναι ελάχιστες.

Δυστυχώς, όπως βιώνουμε την καθημερινότητά μας, είναι απείρως πιθανότερο να μας συμβεί κάτι όχι και τόσο ευχάριστο ή να βρεθούμε τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο του πλανήτη όσον αφορά τρομοκρατικές επιθέσεις που πλέον έχουν ενταχθεί στη ζωή όλων μας κι αφού έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει πλέον ότι βιώνουμε έναν ακήρυχτο, επισήμως, πόλεμο, τα τελευταία χρόνια.

Χαμογελούσε λοιπόν κάποιος εκεί πάνω, όταν παλαιότερα σχεδιάζαμε και προγραμματίζαμε και βιαζόμασταν να προδιαγράψουμε το μέλλον. Τώρα πλέον, τα γέλια έχουν γίνει ακατάπαυστα και εκνευριστικά δυνατά και το χειρότερο, για πολύ μικρότερα χρονικά διαστήματα.  

Μέρα – μέρα πλέον η ζωή μας, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Γιατί, εκτός απ’ τη συνειδητοποίηση του πόσο ρευστά και μάταια είναι όλα τελικά, εκτός απ’ τη διαπίστωση της τεράστιας σημασίας της στιγμής κι εκτός απ’ την αποδοχή της τεράστιας σημασίας του τυχαίου, στη ζωή μας, αυτό το, μέρα- μέρα, συνοδεύεται κι από μια αδιαφορία για πολλά ζητήματα που κάποτε αποτελούσαν δομικά θέματα στη λειτουργία της κοινωνίας μας.

Με την αβεβαιότητα να πρωταγωνιστεί στη μέρα που ξημερώνει, με την έλλειψη πλαισίου, βασικών δεδομένων και την ταυτόχρονη διάλυση των πυλώνων που κάποτε στηριζόμασταν, η φιλοσοφία μας εκφράζεται πλέον με φράσεις όπως ‘πάμε και βλέπουμε’, ‘έχει ο Θεός’, ‘θα δούμε’ κι άλλες τέτοιες, εντελώς αφηρημένες και γενικόλογες προτάσεις που όμως αποτυπώνουν συναισθήματα και διαθέσεις.

Και πώς να ‘χτίσεις’ και να προχωρήσεις παρακάτω με μια τέτοια τακτική σχεδιασμού ημέρας; Πώς να ονειρευτείς για να μπορέσεις να υλοποιήσεις, όταν εσύ ο ίδιος δεν αισθάνεσαι ούτε το μίνιμουμ της όποιας σιγουριάς, για το επόμενο πενθήμερο, ώστε να στήσεις ένα πρόγραμμα που θα σε βοηθήσει να γίνεις παραγωγικός και χρήσιμος;

Οι μεγαλύτεροι που ευτυχήσαμε να έχουμε ζήσει τα προηγούμενα, πιο ξένοιαστα χρόνια, με τα όνειρα να υλοποιούνται και τον σχεδιασμό ζωής να επικρατεί, μπορεί ν’ αργούμε λίγο παραπάνω αλλά τελικά προσαρμοζόμαστε.

Οι νέοι όμως, που τώρα ξεκινούν να στήσουν τη ζωή τους, μαθαίνουν να λειτουργούν μ΄ αυτά τα δεδομένα, με τη μόνη σιγουριά για το τυχαίο που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή και στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν θα είναι ευχάριστο, σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Κατά πόσο αυτό θα επηρεάσει όλες τις επόμενες γενιές και τι αντίκτυπο θα’ χει στην εξέλιξή μας, θα φανεί στα αμέσως επόμενα χρόνια. Μέχρι τότε όμως, η δύσκολη περίοδος της προσαρμογής στα νέα δεδομένα κι ο πόνος της προσπάθειας και της συχνής απογοήτευσης, αποτελεί τον προσωπικό αγώνα καθένα μας και το ατομικό στοίχημα κάθε ανθρώπινης μονάδας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτυχε εμείς να ζήσουμε την έναρξη της περιόδου των μεγάλων αλλαγών όπως σαφώς διαπιστώνουμε ότι ξεκίνησε. Αλλάζουμε κι ευχόμαστε όλοι να έρχεται κάτι θετικό και να κυοφορείται κάτι καλύτερο. Μόνο έτσι μπορούμε ν΄ αντέξουμε τις οδύνες που περνάμε, προσπαθώντας να ζήσουμε κάθε μέρα κι έχοντας μάθει πλέον να προσπαθούμε ν’ απολαύσουμε κάθε στιγμή….