Πολύς ο κατιμάς…

Πήξαμε στη σαβούρα! Γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς όλο αυτό το κατακάθι που αποθρασύνθηκε τόσο πλέον, ώστε να εκφράζει τα αηδιαστικότερα των συναισθημάτων του δημοσίως αποδεικνύοντας ότι απλώς ανήκει στην κατηγορία ‘υπάνθρωποι’….

Είναι όμως κάποιοι άνθρωποι, που μόλις τους δεις  και τους ακούσεις να εκφράζουν οποιαδήποτε άποψη, θέση ή τέλος πάντων όταν απλώς βγαίνουν λέξεις απ’ το στόμα τους, οι χαρακτηρισμοί που σου ‘ρχονται στο μυαλό αυτόματα έχουν να κάνουν με απόβλητα, αποβράσματα, σκουπίδια γενικώς.

Κάποτε όλοι αυτοί ήταν κρυμμένοι κάπου ή κυκλοφορούσαν τέλος πάντων στο φως της μέρας αλλά φοβόταν ή ίσως, ντρεπόταν να εκφράσουν όλα αυτά τα αηδιαστικά που αισθανόταν για την κοινωνία που αναγκαζόταν να είναι ενταγμένοι.

Λέξεις ευπρεπείς που έρχονται στο μυαλό, μια τούρκικη ‘κατιμάς’ και μια μεσαιωνική ελληνική ΄σαβούρα’. Επίσημες ερμηνείες στα λεξικά και για τις δυο, άχρηστα υλικά, κατώτερης ποιότητας κομμάτι σφαγίου, σκουπίδια γενικώς.

‘Ευτυχούμε’ να διαθέτουμε μπόλικο τέτοιο ανθρώπινο υλικό, ως λαός όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι βέβαια. Ανέκαθεν είχαμε γύρω μας τέτοια σκουπίδια κι απλώς τα’ απαξιώναμε, τα περιθωριοποιούσαμε χωρίς ούτε καν συνεννόηση μεταξύ μας, κοινωνικός αυτοματισμός σε λειτουργία.

Τα τελευταία χρόνια όμως, όπως όλα τα κακά της μοίρας μας που βγήκαν στην επιφάνεια, ήρθαν κι αυτά τα σκουπίδια στον αφρό κι απ’ τις νύχτες με τα κρυμμένα πρόσωπα και προσωπεία που αναγκαζόταν να κυκλοφορούν, πήραν αέρα και βγήκαν στη μέρα, ακάλυπτοι, θρασείς και προκλητικοί όπως κάθε σκουπίδι ανάξιο λόγου που προσπαθεί απεγνωσμένα να δικαιολογήσει το οξυγόνο που αναπνέει, πρώτα απ’ όλα στον εαυτό του…

Κατέκλυσαν τον τόπο λοιπόν, κυκλοφορούν ελεύθερα δίπλα μας, εκφράζονται ελεύθερα στο διαδίκτυο, βρίζουν, λοιδορούν, καταθέτουν εξωφρενικές απόψεις προκαλώντας δημόσια, χρησιμοποιώντας με τον χειρότερο τρόπο τη δημοκρατία και την ελεύθερη έκφραση , κατακρεουργώντας το δικαίωμα της επιλογής και υποτιμώντας βάναυσα τα μόνα χαρακτηριστικά που μας διαχωρίζουν απ’ τα ζώα, το νου και τη λογική. Εκμεταλλευόμενοι φυσικά και την αδιαφορία των υπολοίπων…

Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως…. Έτσι όπως βγήκαν απ’ τα λαγούμια τους, μπορούμε πλέον να τους  αναγνωρίσουμε. Μπορούμε να νιώσουμε το μίσος τους για οτιδήποτε έχει επιτύχει το κοινωνικό σύνολο, για κάθε έννοια ευταξίας και ορθής λειτουργίας, καθετί νόμιμο που βοηθάει στην εξέλιξη και την απόδειξη πολιτισμού και προόδου.

Μπορούμε να τους καταγράφουμε λοιπόν πλέον, διαπιστώνοντας εύκολα ότι υπάρχουν σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα και σε όλα τα επαγγέλματα. Κι είναι τραγική η διαπίστωση της αριθμητική τους καταγραφής αλλά και του πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν αφού αρκετοί έχουν φτάσει, έχουμε καταντήσει μάλλον, να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας….

Το μέγα δυστύχημα όμως είναι ότι πολλοί εξ αυτών έχουν παρεισφρήσει σε λειτουργήματα, όπως αρχικά ήταν τουλάχιστον, κάποτε, σ’ αυτόν τον τόπο, όπως η δημοσιογραφία πχ που έχει ένα χαρακτηριστικό ‘όπλο’ που δεν διαθέτουν πολλά επαγγέλματα, το δημόσιο βήμα.

Αναγκαζόμαστε λοιπόν,, σε όλα τα βαριά και δύσκολα, τα ατιμωτικά πολλές φορές, που  βιώνουμε καθημερινά, ν’ ανεχόμαστε και την πρόκληση του κατιμά, της σαβούρας που βγήκε στην επιφάνεια, με δημόσιες δηλώσεις και απόψεις που χαρακτηρίζουν υπανθρώπους γεμάτους μίσος, φθόνο, μοχθηρία, εκδικητικότητα, ταξική αντιπαλότητα κι άλλα παρόμοια ποταπά συναισθήματα που κάθε άλλο παρά συνάδουν με πολιτισμένη κοινωνία.

Καλές κι απαραίτητες οι μηνύσεις κι οι προσπάθειες κρίσης και τιμωρίας των υπανθρώπων, όσο κι απαραίτητες για μια λειτουργούσα δημοκρατία. Η μόνη δύναμη και τελεσίδικη απάντηση όμως, μπορεί να δοθεί μόνο απ’ την κοινωνία μας, με την επαναλειτουργία του αυτοματισμού της ώστε να περιθωριοποιήσει και ν’ αποκλείσει από κάθε δυνατότητα έκφρασης και πρόκλησης, κάθε εκπρόσωπο του κατιμά και της σαβούρας που τολμά ν’ αντικρύζει το φως της μέρας.

Έχει πληγωθεί πέραν των αντοχών της ο πνευματικός βίος κι η εξέλιξη της χώρας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίζουμε ν’ αδιαφορούμε και να παραβλέπουμε, όλα αυτά τα σκουπίδια επιτρέποντάς τους με την απαξίωσή μας να μας προκαλούν ασύστολα και να καθιστούν όλο και χαμηλότερα το επίπεδο της κοινωνίας μας που όπως και να το κάνουμε, παλεύει ακόμη, ν’ αντισταθεί σε κάποια, έστω και λίγα, απ’ όσα τη βαραίνουν.

Αν δεν ξυπνήσουμε επιτέλους απ’ τον λήθαργο που έχουμε περιπέσει ή μας έριξαν τέλος πάντων, αυτά τα σιχάματα, τα σκουπίδια, τ’ αποβράσματα, που τολμούν σήμερα να μιλούν δημοσίως, θα μας κατακλύσουν και θα καταντήσουμε να θεωρείται πρότυπο ο κατιμάς κι η σαβούρα…που είναι και το ευκολότερο να μιμηθούν οι νεότεροι φυσικά….