Χρόνια μας πολλά… Αλλά γιατί…;

24^η φορά για μένα που δέχομαι ευχές τη μέρα της μητέρας και κάθε χρόνο προσπαθώ να θυμηθώ τους λόγους που τις αξίζω κι όχι απλώς ότι τις δικαιούμαι….

Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου λέει, γιορτάζουν οι μαμάδες. Μάλιστα. Με τη λογική ότι κάθε μέρα είναι αφιερωμένη και κάπου, καλό είναι να έχει μια μέρα κι η μητέρα. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε η μητέρα, το θηλυκό, στη φύση, δεν θα είχαμε συνέχεια στον πλανήτη, στα συντριπτική πλειοψηφία των έμβυων ειδών.

Οπότε, μάλλον αυτό γιορτάζουμε τελικά οι άνθρωποι και πάνε έρχονται τα λουλούδια και τα γλυκά, πάνε έρχονται οι ευχές σε μαμάδες και γιαγιάδες, να και κάτι δάκρυα χαράς και συγκίνησης, να κι εκείνα της αναμονής να γίνουν κάποιες μαμάδες ή της πίκρας που δεν έγιναν.

Κι επειδή κάποιες από μας ανήκουμε σε κείνη την κατηγορία που περάσαμε κάποιες μέρες της μητέρας πιστεύοντας ότι δεν θα τα καταφέρουμε να γίνουμε μάνες κι αφού αξιωθήκαμε, συνειδητοποιήσαμε τι ακριβώς σημαίνει και μάλιστα με το πέρασμα των χρόνων, επακριβώς, η ερώτηση είναι ‘τι ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα τελικά;’…..

Γιορτάζουμε το ότι μια γυναίκα από απλός άνθρωπος έγινε μάνα; Γιορτάζουμε το ότι μια γυναίκα θυσίασε ίσως τα πάντα, για να συνεχίσει να προσπαθεί να είναι καλή μάνα; Γιορτάζουμε το ότι κάποιες γυναίκες δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από κινδύνους που δε μπορούν ν αποτρέψουν τελικά;

Μήπως γιορτάζουμε το ότι τα μεγαλώνουμε για να μας φύγουν αφού σε κάποιες χώρες, απλώς δεν έχει ζωή γι΄αυτά πλέον; Ή μήπως γιορτάζουμε το γεγονός ότι αναρωτιόμαστε πόσο καλά κάναμε που τα φέραμε σ’ έναν κόσμο που οι πίκρες κι η προσπάθεια θα είναι απείρως περισσότερες απ’ τις χαρές και την επίτευξη στόχων;

Ευχαριστούν τις μαμάδες τους οι περισσότεροι σήμερα και πολύ καλά κάνουν, όλο και κάτι έκαναν όλες τους, εκτός απ’ το να μας γεννήσουν. Άλλωστε, όλοι μα όλοι, έχουμε μια μάνα, έστω κι αν στις μέρες μας δεν είναι απολύτως απαραίτητος ο πατέρας ως φυσική παρουσία….

Αν και καλό είναι να θυμίζουμε ότι μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί κι όχι αυτή που απλώς το κυοφορεί…έστω κι αν φτάνει ένα βήμα πριν το θάνατο σε κάποιες περιπτώσεις, για να ευτυχήσει να καταστεί έγκυος….

Χρόνια πολλά λοιπόν κι ευχές κι ευχαριστίες. Καλοδεχούμενες. Απ’ όλες τις μάνες… το αξίζουν ή όχι…. Απ’ όλα τα παιδιά….το αξίζουν ή όχι….

Γιατί, έτσι όπως έχουμε καταντήσει, έτσι όπως ανακατευθήκαμε και μπερδευτήκαμε, έτσι όπως βάλαμε τα πάντα το μικροσκόπιο λόγω απανωτών αποτυχιών και τραγικών αποτελεσμάτων, μια δεύτερη ματιά, επιβάλλεται σε κάθε περίπτωση χωριστά….

Είμαστε άραγε όλες οι μαμάδες άξιες ευχών; Είμαστε όλες οι μαμάδες ικανές να φέρουμε τον τίτλο; Είμαστε όλες το ίδιο άξιες ευχαριστιών και συγχαρητηρίων; Κι ως παιδιά εμείς, προς τις δικές μας μαμάδες, είμαστε άραγε το ίδιο ευγνώμονες με έμπρακτες αποδείξεις αναγνώρισης;

Όσο είναι μικρά τα μωρά μας κι απλώς φέρνουν λουλούδια και ζωγραφιές για ευχές, όπου υπάρχει ηρεμία και ειρήνη κι είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, όλα είναι μια χαρά. Μεγαλώνοντας όμως κι όσο οι απαιτήσεις αυξάνονται, κάθε μητέρα οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της και ως άνθρωπος, μέρος αυτού του μοναδικού είδους, της ανθρώπου – μητέρας, πριν δεχτεί τις ευχές και τις ευχαριστίες, για να λείψει η υποκρισία που απλώς στολίζει τη μέρα….

Η τρυφερότητα κι η ευγνωμοσύνη, είναι μόνο το ένα κομμάτι της μέρας αυτής. Τα υπόλοιπα κομμάτια της πρέπει να έχουν να κάνουν με την υπενθύμιση των προσπαθειών και των λαθών που συλλογικά μας βαραίνουν, φέρνοντάς μας στο σημείο ν’ αποχαιρετάμε, πχ, οι Ελληνίδες μάνες τα παιδιά μας στα αεροδρόμια, ξεπροβοδίζοντάς τα για άλλες χώρες αφού εδώ αποτύχαμε να συμμετάσχουμε σε μια κοινή προσπάθεια βελτίωσης της κατάστασης ώστε να τα κρατήσουμε κοντά μας.

Σε άλλες χώρες, επειδή η αγκαλιά της μάνας δεν αρκεί για ν’ αποτρέψει τις βόμβες και τον θάνατο, ούτε να προστατεύσει απ’ τη θάλασσα στους δρόμους της λαθρομετανάστευσης ή απ’ τη μανία ανδροκρατούμενων άρρωστων κοινωνιών….

Μάνα, στις μέρες μας, δεν είναι απλώς ΟΛΑ εκείνα που ξέραμε μέχρι πρότινος… Μάνα σήμερα είναι ΚΑΙ πάρα πολλά άλλα που απαιτούνται πλέον, για να μπορούμε να χαιρόμαστε κάτι τέτοιες μέρες αφιερωμένες στη μητρότητα και ν’ απολαμβάνουμε λουλούδια και γλυκά.

Μάνα στις μέρες μας είναι η γυναίκα που παλεύει ΚΑΙ για όλα τα υπόλοιπα, εκτός σπιτιού κι αγκαλιάς της, ώστε να μπορεί το παιδί της να ζήσει σ’ έναν καλύτερο κόσμο κι όχι σ’ αυτόν όπως διαμορφώθηκε.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν, εντάξει! Με σκέψη όμως…με προβληματισμό…με αυτοκριτική…με στόχους για βελτίωση….με το λουλούδι στο βάζο, δίπλα στο ‘όπλο’ που η καθεμιά μας διαθέτει ώστε οι κόρες, οι νύφες κι οι εγγονές, να συνεχίσουν να γιορτάζουν τη μέρα ως μάνες κάποτε κι όχι απλώς να τη θυμούνται αλλά να μην έχει μείνει τίποτα γλυκό και τρυφερό να γιορτάσουν…