Όταν λέμε αποθρασύνθηκαν…

Απομυθοποίηση, μπορεί να ήταν κι απαραίτητη για πολλούς. Εξομοίωση, σίγουρα λειτούργησε θετικά για πολλούς άλλους. Επαναπροσδιορισμός, αναγκαστικός για την προσαρμογή στα νέα δεδομένα για τους περισσότερους. Κάποιοι όμως, απλώς αποθρασύνθηκαν προκαλώντας ακόμη περισσότερο!

Ακόμη κι η απλή αναφορά στα όσα συμβαίνουν πλέον στο οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας, όχι απλώς μας κουράζει, μας αφήνει παγερά αδιάφορους κι έχουν φροντίσει να έχουμε  πλέον εξαιρετικές δικαιολογίες για όσα νιώθουμε.

Καμιά σιγουριά ότι θα ισχύσει ό,τι ψηφίζεται, καμιά βεβαιότητα ότι αποφασίζονται με γνώμονα το καλό της χώρας, κανένας σοβαρός στόχος προς όφελος των πολιτών και φυσικά πλήρης αδιαφορία των κυβερνώντων, για την καθημερινότητα και τον Γολγοθά των περισσότερων, πλην εκείνων που απαρτίζουν τις αγαπημένες επαγγελματικές ομάδες και τον πελατειακό στρατό.

Η ‘πρώτη φορά αριστερά’ λοιπόν, ήρθε, έμεινε περισσότερο απ’ όσο ο τόπος αντέχει, διαλύει ό,τι ελάχιστο απέμεινε κι εξέλιξε τα μικρότερα λάθη κάποιων εκ των ‘σοσιαλιστών’ του παρελθόντος που σήμερα έχουν βρει καταφύγιο φυσικά, στις τάξεις του μορφώματος που κυβερνά.

Μόνο πληγές θα θυμόμαστε απ’ την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας απ’ τους αστοαριστερούς με τις ιδεοληψίες και τις εμμονές, με τις υπόγειες διαδρομές και διασυνδέσεις και με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που βιάζονται να υλοποιήσουν.

Μεταξύ των δεινών όμως που καλούμαστε να εγκλιματιστούμε, περιλαμβάνεται και κάτι που ξεπερνάει τα όρια της πρόκλησης και του θράσους! Και δεν είναι άλλο φυσικά απ’ την συνεχιζόμενη και γεωμετρικά αυξανόμενη ισχυροποίηση των κρατικοδίαιτων και πάντως, ανηκόντων στην ελίτ της κοινωνίας μας, συνδικαλιστών και ειδικότερα, των κεντροαριστερών.

Δε φτάνει που έχουν περάσει φουρνιές και φουρνιές από δαύτους που δούλευαν σχεδόν καθόλου, απολάμβαναν ό,τι προνόμιο υπήρχε, ενίσχυσαν, με κάποιον περίεργο και…ανεξήγητο τρόπο τα οικονομικά τους, τακτοποίησαν σε δημόσιες θέσεις όλο το σόι τους, ακόμη κι όταν εκείνοι προερχόταν απ’ τον ιδιωτικό τομέα, καταντήσαμε στις μέρες μας να θεωρούν, όχι άδικα βέβαια μετά τη στήριξη που έδωσαν στους ανεπάγγελτους κυβερνώντες, ότι κυβερνούν κιόλας!

Αποτέλεσμα; Όχι μόνο συνεχίζουν να ισχύουν όλα όσα ντροπιαστικά έχουν ψηφιστεί για το είδος τους, κάποιοι εξ αυτών το μόνο που εξέλιξαν είναι η πρόκληση όλων των υπολοίπων, παρά τη συνεχιζόμενη ύφεση που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία.

Δίνουν νέα έννοια στο ρήμα ‘αποθρασύνομαι’ και το μοτο που υιοθετούν είναι προφανώς ότι ‘καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση’.

Συνεχίζουν λοιπόν να μην εργάζονται αφού οι συνδικαλιστικές άδειες ακολουθούν η μια την άλλη, συνεχίζουν να οργανώνουν εκδρομές και άλλες φιέστες, ποιος ξέρει με ποιο κίνητρο, συνεχίζουν να διεκδικούν αλλά όχι για τον κλάδο, μόνο για τους δικούς τους ψηφοφόρους και φυσικά απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία και απόλυτη προστασία απ’ τους κυβερνώντες που αδιαφορούν φυσικά για όσα βαραίνουν πολλούς εκ των εργατοπατέρων που χαριεντίζονται δημοσίως.

Όσο για κάποιους άλλους συνδικαλιστές, που εκπροσωπούν κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες, έχουν απλώς εξαφανιστεί αφού προφανώς δεν έχει μείνει κάτι να κάνουν και να διεκδικήσουν, μετά την πλήρη παράδοση όλων των δικαιωμάτων εκείνων των κλάδων που τους ανέδειξαν.

Με τη ΔΕΗ να επικρατεί τελευταία στις ειδήσεις, το παράδειγμα των συνδικαλιστών των εργαζομένων της επιχείρησης, κάποιων μεταξύ τους ακόμη και υπόδικων, αποτελεί ίσως το καλύτερο και πιο ξεκάθαρο παράδειγμα της νέας τακτικής που περιγράφεται απ’ τους όρους ‘αποθρασύνθηκαν’ και ‘συνδικαλισταράδες’.

Έχει πέσει ο πήχης χαμηλά για όλα σ’ αυτή τη χώρα και τα τελευταία δυο χρόνια διαλύεται κι αποδομείται ό,τι απέμεινε, κοινή ομολογία πλέον. Αν αποτελεί σχέδιο, όνειρο κάποιων ή απλή ανικανότητα που συνδυάζεται με αδιαφορία όσων θα μπορούσαν να τα’ ανακόψουν όλα αυτά, θα το δείξει η ιστορία προφανώς.

Η πρόκληση όμως που ξεπερνά τα όρια έχει δυο πρόσωπα στη σύγχρονη Ελλάδα, οι προστατευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι της ελάχιστης δουλειάς και των υψηλών αμοιβών απ’ τη μια και των συνδικαλισταράδων με τα προνόμια και τις προκλήσεις απ’ την άλλη.

Κι όσο κι αν δεν ανήκουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην παραπάνω κατηγορία και φυσικά δεν ανήκουν όλοι οι συνδικαλιστές στην αντίστοιχη παραπάνω κατηγορία επίσης, είναι κι οι δυο ομάδες αρκούντως πολυπληθείς ακόμη ώστε η πρόκλησή τους να είναι ικανή να ξυπνήσει πολλούς απ’ τους υπόλοιπους που κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και πλέουμε σε πελαγη αδιαφορίας.

Γιατί συνεχίζεται ο λήθαργος, αποτελεί μάλλον ένα φαινόμενο που μόνο ιστορικός του μέλλοντος φαίνεται ότι θα τολμήσει να προσπαθήσει να προσεγγίσει….