Ασπίδα προστασίας…

Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ανάγκη από μια ασπίδα προστασίας, ειδικά στις εποχές που ζούμε και ειδικά σε μια διαλυμένη χώρα όπως δυστυχώς η Ελλάδα…

Η ενασχόλησή μου με τον χώρο της ασφάλισης, ξεκίνησε μετά από προτάσεις που μου έγιναν από γνώστες του χώρου, πολυετείς συνεργάτες αναγνωρισμένων ασφαλιστικών εταιριών, πριν από κάποιους μήνες.

Η εικόνα που είχα για το συγκεκριμένο επάγγελμα, η συνήθης κι όχι και τόσο θετική, όπως όλοι οι Έλληνες που στο παρελθόν είχαμε ‘πληγωθεί’ συναισθηματικά και κυρίως οικονομικά, από κάποιους τυχάρπαστους που δήλωναν ασφαλιστές ασκώντας παράλληλη δραστηριότητα με το κύριο επάγγελμά τους.

Λογιστές, κομμώτριες, υπάλληλοι ιδιωτικοί και δημόσιοι, λαμαρινάδες, ακόμη και καφετζήδες, είχαν γίνει εκπρόσωποι ασφαλιστικών εταιριών, γνωστών στην εποχή τους, με μια ‘εκπαίδευση’ μιας ώρας το πολύ, ίσα ίσα για να μάθουν να πουλάνε κάποια ‘προγραμματάκια’ με πολύ καλές προμήθειες.

Πήγαινες για κούρεμα, σου πάσαραν κι ένα καλό προγραμματάκι για το παιδί, πήγαινες για λαμαρινοδουλειά, σου μίλαγαν για μια καινούργια συμφέρουσα ασφάλεια αυτοκινήτου, πήγαινες για λογιστικά, στου πετούσαν κι ένα καλό πρόγραμμα υγείας.

Οι πιο απίθανοι τύποι, είχαν μάθει ένα ποίημα και στο πουλούσαν κι είτε από ντροπή, είτε από βαρεμάρα, περίσσευε και κάτι απ’ τα έσοδα τότε, έκανες μια ασφάλεια για να μην κακοκαρδίσεις κάποιον γνωστό ή να μη χάσεις τον επαγγελματία που σ’ άρεσε η δουλειά του.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των τραγικών; Οι ελάχιστοι επαγγελματίες του χώρου, που προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ασφαλιστική συνείδηση, σύντομα να εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια κι οι υποψήφιοι πελάτες τους να ενδίδουν τελικά στις προσφορές και στα ‘προγραμματάκια’ με τα ψιλά γράμματα που όλοι ξεχνούσαν να διαβάσουν.

Κι ύστερα, όπως ήταν απολύτως φυσιολογικό, άρχισαν να ‘σκάνε’ διάφορα όπως ολόκληρες ασφαλιστικές εταιρίες που λειτουργούσαν με την τακτική της πληρωμής μισθών των υπαλλήλων τους και προμηθειών των συνεργατών τους, με τα ασφάλιστρα ζωής των πελατών τους….

Και ‘κάηκε’ πολύς κόσμος που έχασε τα λεφτά του και φυσικά κάθε ίχνος εμπιστοσύνης που θα μπορούσε να έχει σε κάθε άνθρωπο που δήλωνε ασφαλιστής συνοδεύοντας τη λέξη με τα επίθετα ‘αναξιόπιστος’, ‘προμηθειάκιας’, εκείνος που κρύβει την αλήθεια, εκείνος που ωραιοποιεί ή κινδυνολογεί υπερβολικά και άλλα όχι και τόσο αξιοπρεπή και τιμητικά επίθετα.

Αποτέλεσμα βέβαια, οι Έλληνες να μην έχουν ιδέα τι πραγματικά σημαίνει ‘ασφαλιστική προστασία’ και πόσο ανάγκη την έχει μια τέτοια ομπρέλα προστασίας κάθε άνθρωπος που εργάζεται, κινείται, ζει, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, κινδυνεύοντας από εκατομμύρια γνωστούς και άγνωστους κινδύνους.

Και φυσικά την εποχή που τα νοσοκομεία στη χώρα λειτουργούσαν κανονικά, οι συντάξεις δινόταν όπως έπρεπε και οι τράπεζες ήταν παντοδύναμες και γαλαντόμες με όλους, κανείς δε σκεφτόταν ότι θα έφτανε η εποχή του λογαριασμού της επίπλαστης ευμάρειας που η ιδιωτική ασφάλιση θ’ αποτελούσε τη μοναδική λύση για μια αξιοπρεπή ζωή και διασφάλιση όλων εκείνων που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα.

Και φτάσαμε σήμερα, που έχει διαλυθεί το σύστημα υγείας, οι συντάξεις μειώνονται μέχρι εξαφανίσεως όπως φοβούνται όλοι οι 50άρηδες και κάτω, οι τράπεζες ν’ αποτελούν το πιο επισφαλές σημείο αποταμίευσης της χώρας, να είναι ασφαλισμένοι με σοβαρά συμβόλαια και πραγματική προστασία, οι λιγότεροι, με τους περισσότερους να συνεχίζουν να ακούνε ‘ασφαλιστής’ και να αρνούνται ακόμη και την ενημέρωση.

Δικαιολογημένοι οι επιφυλακτικοί έναντι των ασφαλιστικών εταιριών και των εκπροσώπων τους, αλλά με όριο! Οι σύγχρονοι επαγγελματίες του χώρου, πλέον πιστοποιούνται κι ελέγχονται τόσο για τις γνώσεις όσο και για την ηθική λειτουργίας τους ως επαγγελματίας του χώρου. Οι περισσότεροι τουλάχιστον και σίγουρα οι συνεργάτες των σοβαρών και μεγάλων εταιριών του χώρου της ασφάλισης που μιλούν για χάρη τους οι αποζημιώσεις κι η ορθή λειτουργία τους εντός κι εκτός συνόρων.

Η ανάγκη πλέον για ιδιωτική ασφάλιση, είναι επιτακτική κι αποτελεί μια απ’ τις πρώτες σκέψεις που επιβάλλεται να έχουν οι γονείς για τα παιδιά, οι οικογενειάρχες για την οικογένεια, οι εργοδότες για τους εργαζόμενους, οι σύλλογοι για τα μέλη τους, οι ιδιοκτήτες για τα ακίνητά τους, οι επαγγελματίες για τις ευθύνες που αναλαμβάνουν.

Ασφαλίζω σημαίνει εξασφαλίζω το μέλλον κι έφτασε επιτέλους ο καιρός που ο ασφαλιστής πρέπει να είναι και για τον Έλληνα, ό,τι για τον αμερικανό και τον ευρωπαίο συνειδητοποιημένο πολίτη, ο ένας απ’ τους τρεις επαγγελματίες που το τηλέφωνό του βρίσκεται στις τρεις πρώτες ταχείες κλήσεις του κινητού του. 

Κι αυτός είναι ο στόχος μας, όλων ημών που εκπαιδευτήκαμε, πιστοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε να ασκούμε υπεύθυνα, το λειτούργημα της διαμόρφωσης ασφαλιστικής συνείδησης και της απόφασης επιλογής της ομπρέλας προστασίας που κάθε σύγχρονος πολίτης δικαιούται. 

Η επιλογή του ασφαλιστή και της εταιρίας που θεωρεί ο καθένας μας τα κατάλληλα και πιο αξιόπιστα, μπήκε πλέον στη ζωή μας κι όσοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, είναι απλώς οι χαμένοι του άμεσου μέλλοντος, εκείνοι που δε θα πρέπει να περιμένουν σύνταξη και θα φάνε τη ζωή τους στις ουρές των διαλυμένων νοσοκομείων, στις ηλικίες που θα χρειάζονται περισσότερη φροντίδα.

Έφτασε επιτέλους η εποχή να καταλάβουμε όλοι ότι μπορούμε να μην είμαστε μόνοι στα δύσκολα αλλά να έχουμε όλοι μια ασπίδα προστασίας για κάθε δυσκολία που μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας συμβεί όπως πολύ εύκολα διαπιστώνουμε με μια ματιά γύρω μας.

Αξιόπιστες εταιρίες και αξιόπιστοι ασφαλιστές υπάρχουν γύρω μας. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά αυτιά και μάτια να τους ξεχωρίσουμε, έχοντας ξεκινήσει να χτίζουμε ασφαλιστική συνείδηση.

Γιατί, όλα μπορούν να συμβούν σε όλους και με το χτύπημα του ξύλου, δε φεύγει τίποτα μακριά…

Το προλαμβάνειν κάλλιον του θεραπεύειν…