Πιστός που γνωρίζει…. όχι οπαδός που βολεύει….

Και φυσικά αποτελούμε τον εύκολο στόχο για όλες τις θρησκείες της γης ως  απελπισμένοι… Το θέμα όμως είναι τι πιστεύουμε κι όχι σε ποια θρησκεία ‘ανήκουμε’….

Κι εκεί που εργαζόμουν, εμφανίζονται δυο νέοι, καλοντυμένοι, με το άσπρο πουκαμισάκι και τη γραβατούλα τους, με τα μαλλάκια καλοχτενισμένα κοκκινωπά ο ένας ανοιχτόχρωμα ο άλλος, κάνοντας μπαμ από μακριά ότι δεν είναι Έλληνες και με μόνο ψεγάδι στη χρήση της ελληνικής γλώσσας, την προφορά, ζήτησαν να τους υποδείξω μια διεύθυνση.

Ευγενέστατοι, με το ποδήλατό τους, πρόσεξα τις ταμπελίτσες που ήταν καρφιτσωμένες στο στήθος τους, μετά τις πρώτες ερωταπαντήσεις. Αιδεσιμότατος τάδε ο ένας, αιδεσιμότατος δείνα ο άλλος. Αρκετά κάτω των 30 σε ηλικίες κι η απάντηση στην ερώτηση τι ακριβώς είναι, αποστομωτική: ‘είμαστε ιεραπόστολοι’.

Οι δυο καλοβαλμένοι, ευγενέστατοι κι άριστα ενήμεροι Άγγλοι στην καταγωγή νεαροί, επικοινωνιακότατοι κι αποπνέοντες μια ηρεμία και σιγουριά που κάθε άλλο παρά αποτελεί ίδιον των σύγχρονων Ελλήνων, αφού προσπάθησαν να διαπιστώσουν τις γνώσεις της υπογράφουσας και συνομιλήτριάς τους και προφανώς διαπιστώνοντας ότι δεν υπήρχε καμιά διάθεση κοντραρίσματος αλλά ούτε και χώρος για προσηλυτισμό, αποχώρησαν αφήνοντας απλώς μια κάρτα που παρέπεμπε σε έναν πλήρη και εντελώς σύγχρονο τεχνολογικά ιστότοπο που εξηγούσε τα απάντα για την εκκλησία που εκπροσωπούσαν.

Κι όλα αυτά, μεσημέρι Μ. Σαββάτου. Φεύγοντας δε, ευχήθηκαν Καλή Ανάσταση και δέχτηκαν ευγενικά την απάντηση ‘επίσης’, αφήνοντας πίσω τους την απορία ως επιστέγασμα της μισάωρης επικοινωνίας.

Κι η ερώτηση εύλογη κι απολύτως ώριμη να τεθεί φυσικά: με κάποιους οπαδούς μιας αίρεσης μιας θρησκείας αμφιλεγόμενης ως προς την αγάπη προς τον άνθρωπο ως μονάδα, να εκρήγνυνται σε διάφορα σημεία του πλανήτη, κυρίως όμως σε χώρες που επικρατεί ο χριστιανισμός σε κάθε έκφανσή του, πόσο υπάρχει η πολυτέλεια ακόμη να διαχωρίζονται οι χριστιανοί σε οπαδούς θρησκειών ενώ στην ουσία όλοι πιστεύουν το ίδιο πράγμα και στα ίδια πρόσωπα;

Η τεχνολογία κι η εξέλιξή της, έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην τόνωση της ατομικότητας κι ως απόρροια, την ενίσχυση του συνόλου μέσω των κοινωνικών ομάδων. Όσο τονώνεται το άτομο όμως, και πιστεύει στις δυνατότητες, τις γνώσεις και τις ικανότητές του, τόσο απομακρύνεται απ’ την ιδέα του οπαδισμού, της αγελοποίησης και της τυφλής συμμετοχής σε σύνολα που απαιτούν άκριτη συμμετοχή και τυφλή υπακοή.

Δυστυχώς οι περισσότερες θρησκείες, εμφανίζονται παρωχημένες ως προς τον τρόπο απαίτησης ένταξης των πιστών, στις τάξεις τους, κρατώντας κανόνες και έθιμα που ταίριαζαν σε πολλούς αιώνες πριν.  

Όταν οι θρησκείες αυτές απευθύνονται σε λαούς που αριθμούν δισεκατομμύρια ανθρώπων, προφανώς θα έχουν άλλη τακτική και στόχευση, όπως επίσης εκείνες που απευθύνονται σε αγράμματους επί τω πλείστων, πληθυσμούς.  

  

Όταν όμως αναφερόμαστε σε θρησκεία που έχει χειροπιαστές αποδείξεις στην πορεία της στον πλανήτη για τα όσα εκφράζει και πρεσβεύει κι αριθμεί δισεκατομμύρια πιστών, σχεδόν μονοπωλώντας αυτό που λέμε πολιτισμένο κόσμο, η οπαδοποίηση ακούγεται μάλλον ως υποτίμηση της αλήθειας που εκπροσωπεί.

Με την ελληνική πραγματικότητα να έχει καταστεί παραπάνω από δύσκολη για όλους πλέον και με την ανάγκη για στήριξη κι αισιοδοξία να είναι παραπάνω από επιβεβλημένες, η προσφυγή σε κάτι δυνατό, ανώτερο, που μπορεί να γίνει πηγή δύναμης και φάρος της συνέχισης της προσπάθειας, η πίστη μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις αντοχές μας μέχρι να βρούμε τη δύναμη να βγούμε απ’ το αδιέξοδο.

Με τους ισλαμιστές που προφανώς ερμηνεύουν λανθασμένα το ιερό τους βιβλίο, να ζώνονται εκρηκτικά και να αυτοκτονούν παίρνοντας μαζί τους αθώους ανθρώπους ασχέτως πίστης και άλλων χαρακτηριστικών, που απλώς κινούνται σε ευρωπαϊκές κυρίως, πόλεις, αποτελεί πολυτέλεια ο διαχωρισμός μιας πίστης σε οπαδικά κινήματα που ενδύονται τον όρο ‘εκκλησία’ παραφράζοντας αυτό που πραγματικά σημαίνει όπως ο ιδρυτής του χριστιανισμού δίδαξε.

Όσο κι αν χτυπιέται όμως και στοχοποιείται, είτε από ‘εκρηκτικούς’ ισλαμιστές είτε από θλιβερούς άθεους κρεατοφάγους είτε από πικραμένους μπερδεμένους αδιάβαστους, η ορθή πίστη έχει επιχειρήματα, αποδείξεις και γεγονότα που την καθιστούν αληθινή και αδιαπραγμάτευτα μοναδική.

Η ανακάλυψη όλων αυτών, στην εποχή της ταχύτητας και την ιλιγγιώδους εξέλιξης, αποτελεί υπόθεση του καθενός κι όχι αντικείμενο καλοντυμένων επικοινωνιακών νεαρών προσηλυτιστών που αυτοχρίζονται ιεραπόστολοι κι έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται την απελπισία και την απαισιοδοξία μας, στοχεύοντας στην ένταξή μας σε κάποια εκκλησία.

Η πίστη του καθενός μας κι η ανάγκη, κάποιων εξ ημών, να θεωρούμε ότι υπάρχει Θεός κι είναι εκεί για μας, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ την οπαδοποίηση σε κάποιο κίνημα που χρησιμοποιεί κομμάτια της αλήθειας, ώστε να διχάσει και να οχλοποιήσει με στόχο να διοικήσει καλύτερα, μορφωμένους σύγχρονους αλλά απογοητευμένους ανθρώπους. Τον ίδιο στόχο φυσικά έχει κι η οπαδοποίηση όσων επιλέγουν να μην πιστεύουν σε κάποιο Θεό... 

Κι αυτή η προσπάθεια οπαδοποίησης, απ’ όπου κι αν προέρχεται, μόνο κακές υπηρεσίες έχει να προσφέρει, σε μια εποχή που ο χριστιανισμός ως θρησκεία της αγάπης, έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν παράλογο εχθρό που διψάει για αίμα, εκτός της φθοράς που επιφέρει η έλλειψη εκσυγχρονισμού κι επαναπροσδιορισμού παρωχημένων τυπολατρικών συνηθειών που τον πληγώνουν, αποσπώντας απ’ την ουσία του κι αδικώντας την αλήθεια του.