Ναι, διάολε, είναι το σπίτι μου κ έχει κανόνες….

Κι όμως, μπορείς να κάνεις παρατήρηση για μια απαγόρευση σε μια νεαρή Ελληνίδα επιβάτη αστικού λεωφορείου αλλά όχι σε μια έγχρωμη μετανάστρια διότι κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ρατσιστής….

Το σκηνικό γνωστό κι εξαιρετικά συνηθισμένο για όλους όσους χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς σε μεγάλες ελληνικές πόλεις και μάλιστα σε ώρα αιχμής. Σαρδελοποιημένοι πρωί Σαββάτου μέσα σε λεωφορείο φισούνα, προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο ευγενικοί ο ένας προς τον άλλον δείχνοντας κατανόηση για την κατάσταση κι ενώ τα λεωφορεία αργούν χαρακτηριστικά.

Στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου μια κοπέλα γύρω στα 20, μιλά στο τηλέφωνο με σαφή διάθεση να περάσει η ώρα, στα ελληνικά η συζήτηση κι ο μεγαλύτερος σε ηλικία κύριος, μετά από ένα δεκάλεπτο συνεχούς συνομιλίας, της εφιστά την προσοχή ότι απαγορεύεται να μιλάει στο κινητό μέσα στο λεωφορείο (υπάρχει οδηγία του υπ Μεταφορών η οποία αναφέρεται στη χρήση κινητών τηλεφώνων εντός των αστικών λεωφορείων και τονίζει ότι αυτή απαγορεύεται καθώς μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα σε εγκύους και καρδιοπαθείς με βηματοδότη).

Η κοπέλα, εκνευρισμένη σαφώς κι ενοχλημένη, κλείνει το τηλέφωνο χωρίς να ζητήσει συγγνώμη και το περιστατικό μένει εκεί με κάποιους μεγαλύτερους να σχολιάζουν πόσο έχει επεκταθεί η χρήση των κινητών τηλεφώνων και τα διάφορα γνωστά που λέγονται σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Στο πίσω μέρος του λεωφορείου, μια έγχρωμη αφρικανικής καταγωγής, στέκεται στο διάδρομο του λεωφορείου και μιλά στο κινητό της επί ένα εικοσάλεπτο, με τον τόνο της φωνής της κανονικό, γέλια και τα διάφορα συνοδευτικά, ενοχλώντας σαφώς τους γύρω της που προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι σε κάθε στάση του οχήματος και κοιτώντας την με διάφορα βλέμματα.

Η στιγμή που τρεις κυρίες συγχρόνως, για πολλοστή φορά την κοιτούν χωρίς αποτέλεσμα και στη συνέχεια κοιτιούνται μεταξύ τους, ήταν κι εκείνη που μια εκ των τριών κυριών αποφασίζει να ενημερώσει στα αγγλικά, την ομιλούσα, ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιεί το τηλέφωνο στο λεωφορείο.

Η απάντηση ήρθε αυτόματα σε άπταιστα αγγλικά, με φωνή και το δάχτυλο σηκωμένο: ‘εδώ είναι δημόσιος χώρος, αν δε σ’ αρέσει να μείνεις στο σπίτι σου’. Όσοι κατάλαβαν την φράση μειδίασαν ενώ η κυρία ευγενικά της απάντησε ότι απαγορεύεται να μιλάει στο τηλέφωνο σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Η έγχρωμη κυρία συνέχιζε να φωνάζει παραληρώντας λέγοντας ότι είναι δική μας η χώρα αλλά δε μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε ενώ ένας επίσης έγχρωμος κύριος που απεδείχθη ότι τη συνόδευε και στεκόταν παραπέρα, φώναζε σε άπταιστα ελληνικά, να μην της μιλάμε έτσι και να την αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει. Φυσικά, η πρόκλησή της ότι θα μιλήσει στον οδηγό που απλώς αποτέλεσε την αιτία για να της ανοίξει το δρόμο προς τον οδηγό η Ελληνίδα που είχε μπει στο στόχαστρό της, έπεσε στο κενό ενώ στο άκουσμα της αστυνομίας που αναφέρθηκε, απλώς πάγωσε.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, ενώ η Ελληνίδα υποχώρησε ευγενικά κατευνάζοντας και κάποιους που είχαν ήδη θυμώσει πολύ, επαναλαμβάνοντάς της ότι πρέπει να σταματήσει να μιλάει λέγοντάς της ‘παρακαλώ’, επανειλημμένα, ένας τριαντάρης απευθυνόμενος στην έγχρωμη της είπε ότι δεν πρέπει να υπολογίζει τους υπόλοιπους κι ότι έχει δίκιο.

Η έγχρωμη, συνέχισε να φωνάζει με μίσος και κουνώντας το δάχτυλο σε μια εκ των άλλων κυριών, που καθήμενη σε θέση δε μπορούσε φυσικά ν’ αντιδράσει και προσπαθούσε ν’ αποφύγει τις φωνές, μη γνωρίζοντας κι αγγλικά

Μέσα σε δυο περιστατικά, στο ίδιο λεωφορείο, σε ένα τέταρτο της ώρας, ξετυλίχθηκε όλη η κατάσταση που βιώνει όλη η Ευρώπη κι ο τρόπος αντιμετώπισης αλλά κι ο φόβος και των δυο πλευρών.

Χωρίς καμιά διάθεση εθνικισμού και ρατσισμού να διακατέχει την υπογράφουσα, θωρούνται δεδομένα ότι, μπορούμε κι επιβάλλεται να φιλοξενεί κάθε χώρα εν ειρήνη εβρισκόμενη, ανθρώπους που εγκαταλείπουν τη χώρα τους λόγω πολέμου ή άλλων καταστροφών, καθώς και οικονομικούς μετανάστες ενώ το χρώμα του δέρματος, σαφώς δεν παίζει κανέναν ρόλο αφού όλοι είμαστε άνθρωποι.

Όμως, η κάθε χώρα έχει κανόνες και νόμους, που όποιος αποφασίσει να μείνει για λίγο ή περισσότερο σ’ αυτήν, επιβάλλεται να τους σέβεται!  Κι όταν έρχεται κάποιος από μια πιο χαλαρή σε νόμους χώρα, σε μια άλλη που αντιμετωπίζει κάποια πράγματα πιο ‘σφιχτά’ απλώς εγκλιματίζεται! Αυτό αποτελεί στοιχειώδη κανόνα παγκόσμιας λειτουργίας του πλανήτη και δεν ενέχεται σε καμιά εθνικιστική ή άλλου τύπου ρατσιστική άποψη.

Η προσωπική αγένεια ενός μετανάστη, αποτελεί πρόβλημά του. Η υποστήριξή του όμως από έναν Έλληνα που υποτίθεται ότι γνωρίζει τους νόμους της χώρας του, κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρο μήνυμα εμπεριέχει!

Είναι τουλάχιστον αδιανόητο, κάθε φορά που υπενθυμίζεται σε κάποιον φιλοξενούμενο στη χώρα, ότι πρέπει να τηρεί τους κανόνες λειτουργίας της, να θεωρείται ρατσισμός ή επίθεση κατά αναξιοπαθούντων. Μόνο ασυδοσία και κινδύνους εγκυμονεί μια τέτοια συμπεριφορά.

Ο πλανήτης ανακατεύεται κι οι άνθρωποι μετακινούνται, μεταναστεύουν, μετεγκαθίστανται γενικώς, σε κάθε πλευρά του. Αν δεν τηρηθούν οι νόμοι κι οι κανόνες που ορίζουν κάθε κράτος και σύνολο, ώστε να λειτουργούν αρμονικά, φυσικά θα επικρατήσει το εύκολο, που οδηγεί στη ζούγκλα και στην αυθαιρεσία, επί του δύσκολου που είναι ο σεβασμός του ατόμου κι ο πολιτισμός της αρμονικής συμβίωσης.

Φιλοξενούμε πολύ κόσμο και πολύ καλά κάνουμε ως χώρα! Όμως είναι η χώρα μας κι έχει κανόνες και ναι, πρέπει όλοι οι φιλοξενούμενοι να τους σεβαστούν! Απλά, ξεκάθαρα και χωρίς σάλτσες περί ρατσισμού κι εθνικισμού ή αριστερίστικες υποκριτικές τακτικές περί κατάργησης συνόρων!

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ισορροπήσουμε το ξέρουμε, αλλά δεν είναι και τίποτα εύκολο πλέον σ’ αυτή τη χώρα όπως την καταντήσαμε!