Αδιαφορία, η ασπίδα για την κατάθλιψη….

Για άλλους λόγους ο καθένας, που όμως τελικά μάλλον καταλήγουν στην ίδια πηγή…., προσπαθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα της κατάθλιψης που μας οδηγούν μαθηματικά οι εξελίξεις, μόνο που εμείς βρήκαμε εξαιρετική ασπίδα, την αδιαφορία….

Όποια ώρα της μέρα κι αν ξεκινήσει μια συζήτηση με το γνωστό ‘τι κάνεις;’ , σε όποιο μέρος, εντός ή εκτός υπολογιστή κι αν γίνει, μετά την τρίτη φράση περίπου, φτάνει στο γνωστό σημείο του αδιεξόδου που ζούμε και θέλουμε όλοι ν’ αποφύγουμε να συζητήσουμε.

Οι λόγοι γνωστοί και κοινοί για όλους, για άλλον λιγότερο και για κάποιους περισσότερο. Η έλλειψη εσόδων, η αύξηση των εξόδων, η έλλειψη εργασίας, αντικειμένου ή πελατών και τελικά η γενικευμένη δυστοκία που πλέον απλώς εξελίσσεται χωρίς κανένας να ελπίζει ότι κάπου θα σταματήσει.

Βαρεθήκαμε ν’ ακούμε τους πολιτικούς να λένε τα δικά τους ενώ γνωρίζουμε ότι ελάχιστες δυνατότητες διαχείρισης έχουν πλέον στο κράτος, βαρεθήκαμε ν’ ακούμε τους ειδήμονες οικονομολόγους να εκφράζουν απλώς απόψεις αφού κανείς δε μπορεί να δώσει λύση, βαρεθήκαμε ν’ ακούμε και την άποψη του κάθε άσχετου που θεωρεί ότι έχει κάτι σοβαρό να μοιραστεί.

Κι επειδή, έτσι όπως βαριόμαστε τα πάντα και δεν μας βγαίνει τίποτα τελικά, μόνο θετικά κι αισιόδοξα δε μπορούμε να νιώσουμε, καταλήγουμε ν’ ανταλλάσσουμε τις καταθλίψεις μας μεταξύ μας κάθε φορά που ερχόμαστε σ’ επαφή με φίλους και γνωστούς. Αρχίσαμε να το αποφεύγουμε λοιπόν κι αυτό κι αφιερωνόμαστε σε πράγματα που δε χρειάζονται σκέψη και προσπάθεια, ενίοτε δε, μας καίνε κι εγκεφαλικά κύτταρα αλλά δεν μας πολυενδιαφέρει πλέον.

Λεφτά για ψυχολόγους και ψυχιάτρους δεν περισσεύουν έστω κι αν ο εγωισμός μας επιτρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε θέμα τελικά λόγω της αυξανόμενης πίεσης που δεχόμαστε. Ευρώ για ταξιδάκια αναψυχής και χόμπι που κάποτε ξεδίναμε και ξεχνιόμασταν, δεν υπάρχουν. Η βόλτα με τα πόδια ή το ποδήλατο τέλος πάντων, αποτελεί μια διέξοδο αλλά δεν είναι δυνατόν να είσαι όλη τη μέρα έξω και να περπατάς ή να πεταλιάζεις.

Χωρίς να το καταλάβουμε λοιπόν, οδηγηθήκαμε όλοι μαζί στη μόνη λύση που μπορεί να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε, χωρίς σαν γνωρίζουμε βέβαια για πού αλλά να προχωράμε γενικώς παρακάτω. Αδιαφορία! Για όλα πλην των εξαιρετικά σημαντικών για τον καθένα μας!

Αδιαφορούμε για οτιδήποτε βρίσκεται απ’ το ποδόμακτρο του σπιτιού μας και πέρα. Για τον διπλανό, για την οικοδομή μας, για τον δήμο ή το χωριό και την πόλη μας, για την περιφέρεια, για το κράτος. Αδιαφορούμε για τις όποιες τραγικές αποφάσεις παίρνονται ερήμην μας. Αδιαφορούμε για το υποθηκευμένο μέλλον των παιδιών μας. Αδιαφορούμε για τις συνέπειες αυτών των αποφάσεων που κάποια στιγμή θα φτάσουν και στην πόρτα μας.

Μια βόλτα στο δρόμο με απλή παρατήρηση των γύρω μας, επιβεβαιώνει την απόλυτη αδιαφορία ακόμη και για τις μεταξύ μας προκλήσεις αφού απλώς κοιτάμε τον άλλον, δεν το βλέπουμε, δε μας ενδιαφέρει τι κάνει, μέχρι του σημείου που θα φτάσει να μας ενοχλήσει. Και πάλι, σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που κάποιος θ’ αντιδράσει. Σαν τα ζόμπι, απλώς με ματιές ή επίπλαστη ευγένεια, προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε οποιαδήποτε επαφή σε ανθρώπινο επίπεδο.

Ανόρεκτοι, κακοδιάθετοι, χαμένοι ο καθένας στις σκέψεις του, προσπαθούμε ν αποφύγουμε ακόμη κι έναν απλό χαιρετισμό μεταξύ μας. Όσο πιο μεγάλοι στην ηλικία, τόσο πιο ορεξάτοι για κουβέντα οπότε καταλήγουν να μιλούν μεταξύ τους δημοσίως, ενοχλώντας τους υπόλοιπους.

Σχεδόν μονόδρομος λοιπόν, όταν οι σκέψεις σου οδηγούνται σε αδιέξοδο, οι άνθρωποι γύρω σου σ’ ενοχλούν κι είσαι πεπεισμένος ότι αδιαφορούν για σένα, δε μπορείς να κάνεις κάτι απ’ αυτά που σ’ αρέσουν και κάποτε αποτελούσαν τους μικρούς στόχους που σου έδιναν κίνητρο να σηκώνεσαι καθημερινά απ’ το κρεββάτι σου το πρωί, ν΄αδιαφορήσεις αφού δε μπορείς να τ’ αλλάξεις.

Καταντήσαμε λοιπόν όλοι μας, με κείνο το αδιάφορο, ψυχρό, άδειο βλέμμα, να περιφερόμαστε μηχανικά, ακολουθώντας τη μέρα όπως προκύψει, με ελάχιστη διάθεση παρέμβασης μήπως κι έρθει στα δικά μας μέτρα, να μη μας νοιάζει τι γίνεται ούτε καν ένα μέτρο γύρω μας.

Ασπίδα προστασίας η αδιαφορία αφού δεν αντέχουμε έστω και το παραμικρό να μας επιβαρύνει επιπλέον. Αδιαφορία ώστε να μην επηρεαστούμε αρνητικά, αποκλείοντας φυσικά και τα θετικά που όμως κουραστήκαμε να τα περιμένουμε κι είμαστε πολύ μακριά απ’ την προσπάθεια να τα προκαλέσουμε.

Μόνο που τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δείχνουν ότι μ’ αυτή την αδιαφορία μας, ούτε την καταθλιψάρα γλιτώνουμε τελικά απ’ τη μια κι η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη απ’ την άλλη. Σ’ αυτή την αδιαφορία μας είναι που χτίζουν όσοι ακόμη φιλοδοξούν να ξεχωρίσουν και να πραγματοποιήσουν τα γελοία όνειρά τους, αδιαφορώντας για το σύνολο και την κατάντια μας.

Προτάσεις για αντικατάσταση αυτής της ασπίδας που μας έχει βολέψει όπως ξεκάθαρα φαίνεται, δεν υπάρχουν κι ούτε θα βρεθούν εύκολα όπως καθίσταται σαφές κάθε φορά που προσαρμοζόμαστε σε νέες αποτυχίες που μας βαραίνουν χωρίς να φταίμε εμείς συγκεκριμένα σε κάτι.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι όσο χειροτερεύει η κατάσταση, τόσο αυξάνεται η κατάθλιψη και τόσο χρειάζεται μεγαλύτερη ασπίδα άρα περισσότερη αδιαφορία… Ίσως αυτό είναι και το μόνο που τελικά αυξάνεται στη χώρα, εκτός απ’ τα χρέη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο….