Κάποιος μας έφτυσε…

…κι όχι για να μη μας ματιάξει…. Ψάχνουμε ατομικά να δικαιολογήσουμε τα στραβά κι ανάποδα που μας συμβαίνουν σε καθημερινή βάση πλέον θεωρώντας ότι το  θέμα είναι ποιος μας έφτυσε τελικά….

Ανόητες προλήψεις ή πραγματική διαπίστωση, το μάτι, η βασκανία, αποτελεί ένα απ’ τα άρρηκτα συνδεδεμένα κεφάλαια της ελληνικής παράδοσης, άμεσα συνδεδεμένο με τη θρησκεία.

Παραδείγματα ανθρώπων που κόντεψαν να ‘σκάσουν’ από μάτι, άπειρα τελικά αφού όλοι μας έχουμε από ένα. Προστασία απ’ το κακό το μάτι, φυλακτά και προσευχές αλλά για τη στιγμή εκείνη, το απειροελάχιστο δευτερόλεπτο που πρόκειται να ματιαστεί κάποιος, η μόνη προστασία είναι το περίφημο ελληνικό τριπλό φτύσιμο!

Μόνο που αυτό, δυστυχώς, δεν είναι το μόνο φτύσιμο που αναφέρεται στην ελληνική παράδοση. Έχουμε και το άλλο, το κακό φτύσιμο που σηματοδοτεί την κακή μας τύχη κι ακούει στην ερώτηση ‘ποιος μ΄εφτυσε και πάνε όλα στραβά;’.

Εκεί είμαστε λοιπόν, όλοι ως σύνολο, τα τελευταία χρόνια. Ξεκινάει ένα περίεργο συμβάν κι εξελίσσεται η κατάσταση με τ’ αρνητικά μέχρι να το τερματίσει το σύμπαν και ν’ αναρωτιόμαστε πού βρίσκει τόσο κουράγιο ο αρχηγός των Ολύμπιων θεών κι επιδίδεται στο συγκεκριμένο ‘σπόρ’, μέρες ολόκληρες!

Ξυπνάς το πρωί και το σκέφτεσαι να σηκωθείς απ’ το κρεββάτι, αν έχεις δουλειά επειδή έχεις τα απίστευτα πολλά και δύσκολα προβλήματα κι αν δεν έχεις δουλειά επειδή απλώς δε βρίσκεις λόγο. Αποφασίζεις με χίλια ζόρια να σηκωθείς και ξεκινάει η μέρα που πλέον αυτά που κάποτε θεωρούσαμε κακοτοπιές, τώρα απλώς τα προσπερνάμε αφού άλλοι είναι οι φόβοι μας, μεγαλύτεροι και για σοβαρότερα θέματα.

Μαύρες γάτες και σκάλες που δεν πρέπει να περάσουμε από κάτω μήπως και μας βρει κανένα κακό, περνάνε απαρατήρητα πλέον αφού ‘ο βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται’, αισθανόμαστε όλοι πλέον ότι έχουμε μια κακοτυχία που μας κυνηγάει κι απλώς προσπαθούμε να πάθουμε όσο το δυνατόν λιγότερα.

Ψάχνουμε θετικά, όπως η υγεία μας όταν είναι καλή, ώστε να βρούμε ένα δεδομένο για να αισιοδοξήσουμε. Προσπαθούμε να μη σκεφτόμαστε μακροχρόνια και να κάνουμε μικρά αι βραχυπρόθεσμα όνειρα, μήπως και καταφέρουμε να τα υλοποιήσουμε. Παλεύουμε να μάθουμε, να πείσουμε τους εαυτούς μας, ότι πρέπει να ζούμε τη στιγμή και να ευγνωμονούμε για ό,τι καλό, έστω και μικρό βιώνουμε, ώστε να πάρουμε δύναμη να πάμε παρακάτω.

Ωστόσο, όσο κι αν αποφεύγουμε ν’ ακούμε ειδήσεις για τις αποτυχίες και τις λανθασμένες επιλογές των κυβερνώντων, όσο κι αν αποστρέφουμε το βλέμμα απ’ τη δυστυχία γύρω μας, όσο κι αν κωφεύουμε στα όσα ακούγονται δίπλα μας και τα περισσότερα όχι ευχάριστα, είναι αδύνατον πλέον να μη φτάσει κι η σειρά μας να κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο, που με μαθηματική ακρίβεια, θ’ ακολουθείται από μια σειρά άλλων απανωτών που το συνοδεύουν….

Μάθαμε να ζούμε έτσι τα τελευταία χρόνια και φερόμαστε λες και θεωρούμε ότι μας αξίζει, τα δεχόμαστε δηλώνοντας ανήμποροι ν’ αντιδράσουμε κι είναι πολλές οι φορές που ούτε καν κάνουμε προσπάθεια να τα αμβλύνουμε.

Το χειρότερο όλων είναι ότι προσπαθούμε να μάθουμε ποιος ‘μας έφτυσε’ και μέσα μας ελπίζουμε ότι ‘ο από μηχανής θεός’ θα μας σώσει, παίζοντας με μεταφυσικές ανύπαρκτες πιθανότητες ενώ βιώνουμε τη σκληρή πραγματικότητα. Κι όσοι πιστεύουμε στο Θεό, έχουμε και μια ελπίδα μέσα μας, βαθιά πλέον κρυμμένη αλλά υπάρχει τέλος πάντων. Οι υπόλοιποι, απλώς περιφέρονται ελπίζοντας ποιος ξέρει τι και ποιος ξέρει πότε….

Κι όσο δυσκολεύουν τα πράγματα, τόσο εμείς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε αντί να δράσουμε, να αντιδράσουμε ίσως, να ενεργοποιηθούμε πάντως ως μονάδες στην αρχή κι ως σύνολο στη συνέχεια ώστε να διατρανώσουμε την αδυναμία μας ν’ ανταπεξέλθουμε πλέον στα δύσκολα που μας φόρτωσαν.

Η μόνη συλλογική δράση που διαφαίνεται, είναι η ομαδική αναζήτηση αυτού που μας ‘έφτυσε’ και μας έρχονται όλα τόσο ανάποδα. Κι όσο περιγράφουμε τι μας συμβαίνει σε κάποιον που πάντα έχει κάτι περισσότερο και χειρότερο να μας πει, τόσο οδηγούμαστε στην αδιαφορία τελικά ως ασπίδα προστασίας και στην αναζήτηση του άγνωστου αγενούς που γυρνάει και φτύνει.

Όσο κι αν ψάχνουμε, δεν πρόκειται να βρούμε κανέναν υπεύθυνο για το ‘μάτι’ ή το ‘φτύσιμο’ της ελληνικής  παράδοσης αφού ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα έφτανε κι η ώρα του λογαριασμού όλης της ασυδοσίας και της επίπλαστης ευμάρειας που μας έπεισαν ότι είχαμε κερδίσει και την αξίζαμε, χωρίς όμως καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια.

Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να περιμένουμε να δώσουμε τη λύση σε όσα βιώνουμε και να φωνάξουμε με διάφορους τρόπους ότι δεν αξίζουμε όλη αυτή την κακοτυχία που φέρνει τα κακά που μύρια έπονται τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Όσο καθόμαστε άπραγοι κι απλώς φτυνόμαστε μη ματιαστούμε και περιμένουμε στωικά τα επόμενα, μόνο ατυχίες και δυσκολίες θα μετράμε και θα χάνουμε την πίστη μας όχι μόνο στο Θεό όσοι μείναμε να πιστεύουμε αλλά κυρίως στον εαυτό μας ο καθένας, με αποτέλεσμα την πλήρη αποδυνάμωση του συνόλου και την εξαφάνιση της συλλογικής ισχύος που θα μπορούσε ακόμη και βουνά να κινήσει αν απλώς πιστεύαμε στη δύναμή της!