Λευκή απεργία η ‘βουβή’ απάντηση…;

Μήπως τελικά αντιστεκόμαστε με τον τρόπο μας και στον τομέα του ο καθένας με μόνο λάθος ότι οι πρώτοι που δεχόμαστε τ’ αποτελέσματα είμαστε πάλι εμείς οι ίδιοι…;

Λίγο λίγο και σιγά σιγά, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην καθημερινότητά μας, είναι πλέον τόσο διαφορετική που κάθε άλλο παρά θυμίζει ευρωπαϊκή χώρα του 21^ου αιώνα. Μια απλή βόλτα με μόνο σκοπό την παρατήρηση γύρω μας, είναι άκρως αποκαλυπτική.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, τα πεζοδρόμια στο μεγαλύτερο μέρος τους κατεστραμμένα είτε από μηχανάκια που τα χρησιμοποιούν ως δρόμο, είτε από αυτοκίνητα που περνούν για να παρκάρουν, στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια πυλωτή, είτε από δέντρα που έχουν παρατηθεί κι οι ρίζες τους απλώνονται ανεξέλεγκτα, είτε απ’ την καθημερινή χρήση τους λόγω τραπεζοκαθισμάτων τη μάστιγα των σύγχρονων πόλεων.

Οι κάδοι σκουπιδιών, ημικατεστραμμένοι οι περισσότεροι, πάντως σίγουρα παμβρώμικοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι άδειοι ενώ γύρω απ’ τον χώρο που βρίσκονται, είναι εμφανή τα’ αποτυπώματα μιας υπερχείλισής τους που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στο δρόμο και το πεζοδρόμιο.

Η πρόσβαση στους κάδους βέβαια αποτελεί προνόμιο σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά εκεί που υπάρχει χώρος για παρκάρισμα των υπεράριθμων, κλασικά, αυτοκινήτων της γειτονιάς ή των επισκεπτών. Όπως και να ‘χει όμως, το διπλοπαρκάρισμα αποτελεί πάγια κατάσταση πλέον στις περισσότερες περιπτώσεις ενώ έχει κάνει την εμφάνισή του και το τριπλοπαρκάρισμα με τα περίφημα αλάρμ, σε πολλές περιοχές, ειδικά όπου ευτυχούν να λειτουργούν ακόμη μαγαζιά…

Κατεβαίνοντας λοιπόν απ’ το πεζοδρόμιο, πρόκειται πράγματι για ενδιαφέρουσα έρευνα, η ανακάλυψη κομματιού ασφάλτου πάνω από 50 μέτρα συνεχόμενα που να μην έχει λακούβα, άνοιγμα, υπερυψωμένο καπάκι ομβρίων, βουλωμένη από σκουπίδια σχάρα, ‘σαμαράκι’ ξεχασμένο ή φυσικό λόγω υποχώρησης του οδοστρώματος κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η διέλευση των οχημάτων, αποτελεί πλέον προσομοίωση ειδικής διαδρομής μεγάλου ράλυ σε κάποιες περιπτώσεις τύπου Παρίσι – Ντακάρ…. Όταν δε, τύχει να βρέχει, μόνο με ένστικτο επιλέγει ο οδηγός ποια είναι η μικρότερη λακκούβα που θα προξενήσει την ενδεχόμενη μικρότερη ζημιά στο ήδη κακοσυντηρημένο μας αυτοκίνητο με τα φθαρμένα λάστιχα που ‘ψοφούν για παρεξήγηση’…

Αν κάνουμε το λάθος και βγούμε έξω απ’ τις πόλεις, οι εθνικοί δρόμοι που είναι σε καλύτερη κατάσταση, είναι αυτοί που το μόνο σίγουρο που θα βρούμε να λειτουργεί άψογα, είναι η είσπραξη των διοδίων που αυξάνονται όλο και περισσότερο καθιστώντας τη διαδρομή ακριβότερη κι απ’ την επιλογή αεροπλάνου. Το υπόλοιπο εθνικό δίκτυο που δεν έχει δοθεί σε ιδιώτες να το συντηρούν, η μόνη φράση που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει είναι τραγικά επικίνδυνο αφού, ακόμη κι αν έχει ξεκαθαριστεί σε ποια υπηρεσία ανήκει, δεν υπάρχει ούτε ευρώ διαθέσιμο για συντήρηση και κλείσιμο θανατηφόρων παγίδων που κρύβει.

Κι ας προχωρήσουμε στον τομέα εξυπηρέτησης σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κτλ. Η καλύτερη περίπτωση είναι να έχεις απλή καθυστέρηση λόγω γραφειοκρατίας, διανθισμένη με άγνοια νόμων, έλλειψη υλικών, αδιαφορία υπαλλήλων, ημιαργίες και τήρηση παράλογου ωραρίου, άδεια του αρμόδιου υπαλλήλου για κάποιον απίστευτο λόγο, αγενή συμπεριφορά, άγνοια νόμου κι ένα σωρό άλλα απίστευτα που κάθε φορά θεωρείς ότι τα ‘χεις δει όλα και κάθε φορά ανακαλύπτεις ότι υπάρχει και κάτι άλλο!

Η βόλτα έξω από κανένα πανεπιστημιακό κτίριο, αποτελεί εμπειρία που απλώς φέρνει αβίαστα την ερώτηση, πώς βρίσκουν άκρη και διάθεση όσοι αναγκάζονται να μπαινοβγαίνουν καθημερινά εκεί μέσα, όποτε τέλος πάντων λειτουργούν κανονικά τα πανεπιστήμια.

Η λέξη ‘διάλυση’ έρχεται όλο και συχνότερα στα χείλη κάθε μέρα που καλούμαστε να βγούμε εκεί έξω και να λειτουργήσουμε ως πολίτες προσπαθώντας να τηρήσουμε μια κανονικότητα στη ζωή μας. Η έλλειψη ελέγχων σε όλα τα επίπεδα κι η αδιαφορία μας ως κάτοικοι, δημότες, ψηφοφόροι, πολίτες, επαγγελματίες, γονείς κι όποια άλλη ιδιότητα έχουμε τέλος πάντων, έχει φέρει τα καταστροφικά αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε.

Η τιμωρητική διάθεση του κράτους απέναντί μας, έχει απλώς επιφέρει ‘λευκές απεργίες’ και ‘λευκές αντιδράσεις’ σε όλους τους τομείς πλέον, που κάνουμε ασυνείδητα ίσως, είτε ως εργαζόμενοι είτε ως πολίτες. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι αυτή η αντιμετώπιση δεν προέρχεται από οργανωμένη δράση αλλά απ’ την απόλυτη και ξεκάθαρη πλέον αδιαφορία μας για οτιδήποτε γύρω μας, λες και τ’ αποτελέσματα της διάλυσης θα τα βιώσουν κάποιοι άλλοι.

Όσο κι αν είναι δικαιολογημένη σε μεγάλο βαθμό πλέον, η συμπεριφορά μας ως πολίτες, δυστυχώς εμείς καλούμαστε να ζήσουμε τη διάλυση των τομέων που επιβαρύνουν την καθημερινότητά μας και μας οδηγούν όλο κι ευκολότερα, όλο και περισσότερο σε μια δυσκολότερη ζωή που μόνο χαρούμενους και διαθέσιμους να τη ζήσουμε δε μας καθιστά.

Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας κι όλοι τη γνωρίζουμε πολύ καλά, αρκεί ν’ αφαιρέσουμε  κάποια φίλτρα που την καθιστούν θολή η ίσως να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και ν’ αναλάβουμε την ευθύνη της διόρθωσης ξεκινώντας ο καθένας απ’ τον εαυτό του…