Μοναδικότητα versus κακής διάθεσης…

Έχει τόπους που λες και τους έχει ευλογήσει κάποιος, το ευχάριστο κρατάει καιρό και γεμίζει ενέργεια τους ανθρώπους του…Έχει και τόπους που το παραμικρό κακό, μιζεριάζει τους ανθρώπους και κρατάει καιρό… Ο τόπος είναι οι άνθρωποί του…

Έχει ταινίες που περιγράφουν τόπους που ένα κακό συμβάν κρατάει χρόνια ενώ τα καλά γεγονότα ξεχνιούνται πολύ γρήγορα κι είναι σαφώς πιο ανακουφιστικό να αισθάνεται κανείς ότι αυτό συμβαίνει μακριά απ’ τη χώρα του ή ακόμη καλύτερα μακριά κι απ’ την ήπειρο που ζει.

Έχει πόλεις που χρειάζεται μόνο λίγες ώρες να μείνει κάποιος για να νιώσει τη διαφορετικότητα αίσθησης που εκπέμπουν, όπως η Θεσσαλονίκη πχ που είναι ονομαστή γι’ αυτό. Θετική, καλή κι αισιόδοξη διάθεση, αλλάζει την αρνητική προοπτική και καλλιεργεί τη θετική, κατά κοινή ομολογία.

Μόνο που, τελευταία, κάποιους αρκετούς μήνες, αυτή η αίσθηση της θετικής ενέργειας και της αισιοδοξίας, δείχνει να επηρεάζεται σε όλη τη χώρα. Είναι ξεκάθαρο ότι έχει ξεκινήσει να επικρατεί η μιζέρια και το άγχος σε συνδυασμό με τον φόβο για το παρόν και το μέλλον. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό που πλέον αποτελούν χαρακτηριστικά της φυλής μας όπως μεταλλαχθήκαμε, το κοκτέηλ γίνεται εκρηκτικά απογοητευτικό.

Εκείνο το στοιχείο που έχει επιτείνει το άσχημο κλίμα που έχει διαμορφωθεί με όλους μας να σκεφτόμαστε τα οικονομικά και το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε ο ένας μετά τον άλλον, είναι η πλήρης και καθολική απογοήτευση σε όλους τους τομείς, που έχει ακολουθήσει την ψευδαίσθηση της ελπίδας που είχε ως μοναδικό πλεονέκτημα, αυτή η κυβέρνηση.

Η διαμόρφωση όμως αυτού του κλίματος, αν και πήρε λίγα χρόνια για να ‘επιτευχθεί’, θα χρειαστεί πολύ περισσότερα για ν’ αναστραφεί. Οι αντιστάσεις μας ως λαός, θεωρούσαμε ανέκαθεν ότι ήταν ισχυρές έναντι κάθε κινδύνου κι απειλής. Ήρθε λοιπόν η στιγμή ν’ αποδειχθεί ότι ήταν πεπερασμένες και τελειώνουν όπως όλες οι ενδείξεις αποτυπώνουν.

Κι όμως, όσο κι αν πιεζόμαστε, όσο κι αν απλώς διαπιστώνουμε το μέγεθος του αδιεξόδου, όσο κι αν καλούμαστε ν’ ανταπεξέλθουμε στην όλο και πιο σκληρή πραγματικότητα που τροφοδοτεί με προβλήματα το ανίκανο πολιτικό προσωπικό της χώρας κι οι επικίνδυνα αγνοούντες κυβερνώντες, το μόνο που δε σκεφτόμαστε όπως φαίνεται, είναι ν’ αντιδράσουμε με κάποιον τρόπο…

Μετατρέπουμε λοιπόν αργά και σταθερά τη χώρα μας, από έναν τόπο χαράς και κεφιού κι αισιοδοξίας, σ έναν τόπο μιζέριας, αρνητισμού κι απαισιοδοξίας που όλα τα άσχημα κρατούν πολύ ενώ τα όμορφα εξατμίζονται σε λίγο χρόνο.

Κι αν αυτό συνεχιστεί σε συνδυασμό με τη μετανάστευση των νέων και σε παραγωγική ηλικία ανθρώπων, σε πολύ λιγότερα χρόνια απ’ όσα φοβόμαστε, η χώρα θα μεταλλαχθεί από τόπο καλοκαιρινών διακοπών σε χώρα της μαυρίλας και της απογοήτευσης.

Για ποια βαριά βιομηχανία τουρισμού θα μιλάμε τότε και για ποιον ήλιο και θάλασσα… Τον τόπο  τον κάνουν οι άνθρωποί του…. Με μίζερους, απογοητευμένους κι απαισιόδοξους, χωρίς κίνητρο και με προβλήματα μόνο ανθρώπους, όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας θα διαλυθούν και θα παρασύρουν μαζί τους καθετί καλό που μπορεί να έχει μείνει ν’ αντιστέκεται…

Οι όμορφες παραλίες και τα ηλιοβασιλέματα, χωρίς την ονομαστή ελληνική φιλοξενία και τη γλυκιά τρέλα που κουβαλάμε ως λαός, δεν έχουν την ίδια σημασία. Ηλιοβασιλέματα και πεντάστερα ξενοδοχεία έχει σ όλο τον πλανήτη.

Ο συνδυασμός είναι που κάνει τη χώρα μας μοναδική στη γη. Και το πιο σημαντικό κι αναντικατάστατο κομμάτι είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά, το χαμόγελο, η φιλοξενία, η απλότητα, η ειλικρίνεια που τα τελευταία χρόνια είχαν αποτρέψει τον κακό επαγγελματισμό που είχε εξελιχθεί για κάποιο μεγάλο διάστημα.

Όπως συμβαίνει σε καθέναν μας χωριστά, έτσι συμβαίνει και στο σύνολο. Όσο πιο θετικά σκεφτόμαστε, τόσο πιο ομαλά και ήρεμα θα έρχονται οι θετικές εξελίξεις. Όσο πιο μίζερα και απογοητευτικά αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, τόσο προς το χειρότερο θα πηγαίνουν όλα.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν δυστυχώς κι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, είναι δύσκολα ανατρέψιμη όπως σε όλα και στον τομέα της αισιοδοξίας. Εξαρτάται φυσικά απ’ τον καθένα μας χωριστά που σαν μονάδες μπορούμε πολύ περισσότερο να επηρεάσουμε το σύνολο, απ’ όσο νομίζουμε.

Κι αν δεν είναι πλέον στο χέρι μας να διορθώσουμε ή να επαναφέρουμε την καλή μας διάθεση ως άτομα, παραμένει πάντα στο χέρι μας να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες που θα στείλουν το μήνυμα εκεί που πρέπει ώστε να σταματήσει η αρνητική εξέλιξη για τον τόπο που μόνο τον πληγώνει και τον καθυστερεί, καθιστώντας τους ανθρώπους του, την ουσία του δηλαδή, μίζερα ρομποτάκια του συστήματος που δουλεύουν απλώς για ν’ αποπληρώσουν τα χρέη των λαθών των κυβερνώντων του…