Η πεταμένη κλήση….

Πόσο μπορεί να λειτουργήσει ένα πρόστιμο, ως μέσο συμμόρφωσης σε μια κοινωνία που έχει πάρει απόφαση πως ό,τι κι αν κάνει, θα χρωστάει για πάντα άδικες οφειλές…;

Μεσημέρι Σαββάτου, στην Τσιμισκή, τον πιο εμπορικό δρόμο της Θεσσαλονίκης όπου για πολλούς μήνες η αστυνόμευση ήταν ανύπαρκτη και ξαφνικά τον τελευταίο καιρό, εμφανίστηκαν κάποια παιδάκια που κάποιοι βάφτισαν δημοτικούς αστυνομικούς, τους έδωσαν μια σφυρίχτρα κι ένα μπλοκάκι, τους ανέβασαν και σ ένα αυτοκίνητο με φάρο και σειρήνα και τους έστειλαν εκεί έξω να μαζέψουν έσοδα για τον χρεωμένο δήμο.

Παρκαρισμένα αυτοκίνητα φυσικά, καθ’ όλο το μήκος της οδού, στην αριστερή λωρίδα δίπλα στο πεζοδρόμιο, όπως παραδοσιακά γίνεται εδώ και χρόνια. Και ξάφνου, τα παιδάκια με τις σφυρίχτρες, βγαίνουν με ύφος 40 καρδιναλίων ο καθένας κι αρχίζουν να μοιράζουν ροζ χαρτάκια με πρόστιμα.

Τα’ αποθέτουν στο παρμπρίζ των αυτοκινήτων κι η δουλειά έγινε. Πότε θα έρθει ο οδηγός να το πάρει βέβαια και να πάψει να ενοχλεί, που θεωρητικά είναι κι ο λόγος που επιβάλλεται το πρόστιμο, κανέναν δεν ενδιαφέρει. Τι έχουμε λοιπόν Έναν ευχαριστημένο δημοτικό αστυνομικό επειδή έκοψε πολλά πρόστιμα, έναν δήμο που λέει ότι δουλεύει και μια οδό κλειστή στο ρεύμα που υποτίθεται θα καθάριζε με την επιβολή προστίμων. Αποτέλεσμα; Μια τρύπα στο νερό!

Κι έρχεται τέλος πάντων, προς το μεσημέρι, ο οδηγός, κι αν δεν το έχει πάρει ο αέρας ή δεν το έχει λιώσει η βροχή, βρίσκει το ροζ χαρτάκι στο παρμπρίζ. Κάποτε, προ κρίσης τέλος πάντων, φυσικά η πρώτη αντίδραση ήταν στενοχώρια, ντροπή ίσως και πάντως η πρώτη σκέψη να πληρώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα ώστε να καρπωθεί και της έκπτωσης.

Σήμερα, απλώς διπλώνει το χαρτάκι, χαμογελαστός και το βάζει στην τσέπη μέχρι να το πετάξει αργότερα, απλώς για να μην προκαλέσει. Μα καλά, δε φοβάται μήπως αυξηθεί το πρόστιμο και βεβαιωθεί μετά από τρία χρόνια στην εφορία;

Κι εδώ είναι που γελάμε. Όταν το κράτος τον έχει επιβαρύνει με χιλιάδες ευρώ, άδικα και ξαφνικά, ως εφορία για κάτι που δε χρωστάει πραγματικά, πόσο θα φοβηθεί άραγε τα κάποιες εκατοντάδες ευρώ μιας κλήσης που μπορεί να δικαστεί κάποια στιγμή και να βεβαιωθεί;

Όταν έχει ρημάξει το αυτοκίνητό του στις λακούβες που είναι περισσότερες απ’ τις θέσεις παρκαρίσματος που ο δήμος δεν έχει φροντίσει να διαθέτει πουθενά πλέον κι οι προσφερόμενες υπηρεσίες γενικά είναι για κλάματα, ποιο είναι το κίνητρο για να πληρώσει αυτό το πρόστιμο;

Όταν όλος ο μηχανισμός του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης πλέον, μπορεί να χαρακτηρισθεί μόνο με το επίθετο ‘εισπρακτικός’ και του επιτίθενται ομαδικά κι οργανωμένα μόνο για να του πάρουν αυτά που δεν έχει πλέον και ποτέ για να του σταθούν στα δύσκολα που του επέβαλλαν, για ποιον, έναν και μόνο, λόγο, να είναι νομοταγής κι υπεύθυνος εκείνος;

Όταν τα πρόστιμα κι οι προσαυξήσεις έχουν γίνει πλέον καθημερινή πρακτική σε όλα όσα δε μπορεί ν’ αποπληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, πολιτών ή δημοτών, πόσο μπορεί να λειτουργήσει ένα ακόμη πρόστιμο και μάλιστα όταν επιβάλλεται από ανάλγητο κι αδιάφορο προς τους δημότες του, δήμο;

Η μπάλα έχει χαθεί εδώ και καιρό κι απλώς κανείς δεν τολμά να το ανακινήσει ως θέμα. Οι κυβερνώντες κράτος και δήμος επειδή δεν τους συμφέρει η αποδοχή της πλήρους αποτυχίας κι οι πολίτες και δημότες επειδή απλώς έχουμε αδιαφορήσει για τα πάντα αισθανόμενοι την αδυναμία μας ν’ ανταπεξέλθουμε πλέον στα όσα άδικα μας βαραίνουν.

Κι αν έπρεπε να πληρώσουμε και να τιμωρηθούμε για την ανοχή μας στους λάθος εκλεγμένους που ψηφίζαμε, τώρα πλέον, εδώ και χρόνια, απλώς πληρώνουμε τη συνεχιζόμενη ανικανότητα και τα επαναλαμβανόμενα ψέματα που μας φλομώνουν, προσπαθώντας ν’ αποφύγουν όλοι τους, την καυτή πατάτα της διόρθωσης της στρεβλής κατάστασης που όλοι έχουμε βολευτεί και ζούμε.

Μόνο που, αυτή η ‘λευκή αντίδραση’ που όπως όλα δείχνουν απλώνεται κι επεκτείνεται κι όχι μόνο από άποψη αλλά κυρίως από αδυναμία πλέον κάλυψης των δυσβάσταχτων οικονομικών βαρών που μας φορτώνουν, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση όλου του μηχανισμού και του συστήματος στο οποίο καλώς ή κακώς λειτουργούμε όλοι.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν διαφαίνεται πλέον τρόπος διόρθωσης ή τουλάχιστον εύκολων και γρήγορων λύσεων. Κι όσο αυτή η κατάντια κι η μαυρίλα επικρατεί και συνεχίζεται, ούτε πρόστιμα ούτε απειλές δεν πρόκειται να λειτουργούν αφού περάσαμε τον κάβο του φόβου των συνεπειών, προ πολλού, λόγω αδικίας κι αδυναμίας ανταπόκρισης στα υπερβολικά που μας ζητούνται…