Δεν αξίζουμε τόση πρόκληση!!!!!

Όσες κι αν είναι οι ενοχές που μπορεί να έμειναν απ’ την εποχή της επίπλαστης ευημερίας, όσο αδιάφοροι κι αν συνεχίζουμε να είμαστε σε όσα γίνονται εις βάρος μας, όσο κι αν βρίσκουμε όλο και καλύτερες δικαιολογίες για όσα μας συμβαίνουν, τόσο πρόκληση δεν την αξίζουμε!

Με γεωμετρική πρόοδο αυξάνονται γύρω μας εκείνοι που εισέρχονται στο ‘κλαμπ’ όσων δε μπορούν πλέον να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και να τα βγάλουν πέρα, όπως μάθαμε να λέμε. Η πραγματική οικονομία είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα απ’ αυτή που καταγράφεται επισήμως κι είναι περιττή η έρευνα για την καταγραφή της ανέχειας αφού μια απλή παρατήρηση πλέον γύρω μας αρκεί για να την καταγράψει.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση που έχει σαφώς διαφοροποιηθεί πλέον, έχει παγιοποιηθεί μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, στη δημιουργία της νέας μέσης τάξης ν’ απαρτίζεται απ’ τους δημόσιους υπαλλήλους με το σταθερό όσο και υψηλό ακόμη, εισόδημα ενώ η ανώτερη τάξη περιλαμβάνει τους υψηλόμισθους δημόσιους υπαλλήλους κι όσους έχουν απομείνει να έχουν ακόμη ‘λίπος’ απ’ τις παλιές, καλές εποχές. Απαραίτητη διευκρίνιση φυσικά ότι η αναφορά δεν περιλαμβάνει εκείνους που έφαγαν χρόνια στα θρανία και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα που δικαίως αμείβονται και μάλλον λιγότερο απ’ όσο αξίζουν, ώστε να παραμένουν στη χώρα…  

Οι υπόλοιποι, παλεύουμε με τα κύματα που κάθε χρόνο είναι και μεγαλύτερα και πιο απειλητικά ενώ εμείς πιο αδύναμοι και χωρίς κανένα στήριγμα πλέον. Ειδικά όσοι ‘ευτυχούν’ ακόμη να λειτουργούν μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις, έχουν αποδεχθεί ότι είναι υπό διωγμό φυσικά και μ’ αυτά τα δεδομένα καλούνται να τα βγάζουν πέρα στην απίστευτα δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν.

Κι ενώ, απλώς αυξάνονται τα χρέη προς το δημόσιο από φανταστικούς φόρους, στα ασφαλιστικά ταμεία λόγω ανικανότητας διαχείρισης και στις τράπεζες λόγω παλιών αμαρτιών, κάποιοι θεωρούν ότι δεν είναι αρκετά αυτά κι επιθυμούν διακαώς, να προσθέσουν κι επιπλέον λόγους κατήφειας κι απογοήτευσης.

Παρακολουθούμε λοιπόν, εμβρόντητοι όσοι κατανοούμε τι συμβαίνει κι απλώς αδιάφορα οι αδαείς ή τόσο ‘τεμπέληδες’ για ν’ αντιδράσουν, τις απαράδεκτα προκλητικές συμπεριφορές των κυβερνώντων που η μόνη ρήση που θα μπορούσε ν’ αποτυπώσει τη διάθεσή τους είναι ‘βγήκε η ψείρα στον γιακά….’.

Αργά αλλά σταθερά λοιπόν, μαθαίνουμε ότι η τακτοποίηση ημετέρων της συγκυβέρνησης, συνεχίζεται με ρυθμούς που τουλάχιστον είναι σταθεροί. Το μόνο που δε γνωρίζουμε, είναι πόσοι ακόμη έμειναν από συγγενείς και συντρόφους ώστε να κάνουμε τη διαίρεση για να βρούμε πότε θα υποκύψουν σε εκλογές αφού προφανώς ο μόνος λόγος παραμονής στην εξουσία, παραμένει η απόλαυση των όσων προνομίων διαθέτει η καρέκλα μεταξύ των οποίων φυσικά κι η αντικατάσταση του πελατειακού στρατού….

Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί είχαν πείσει τους ευκολόπιστους ότι όλα αυτά θα τα σταματούσαν κι ίσως τιμωρούσαν κιόλας όσους τα δίδαξαν τα προηγούμενα χρόνια. Όχι μόνο δεν έγινε αυτό φυσικά αλλά το έχουν διανθίσει και με προκλήσεις κάθε είδους που κατά καιρούς, άσχετοι που ξαφνικά αναγορεύθηκαν σε στελέχη των κομμάτων της συγκυβέρνησης, μας φέρνουν στα όριά μας με κάθε είδους προκλήσεις που αφορούν είτε στην όλο και πιο δύσκολη διαχείριση της πραγματικότητας είτε στη διατήρηση συμβόλων και παραδόσεων που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον λαό μας.

Θα πρέπει όμως, μόνοι μας, να κατανοήσουμε ο καθένας χωριστά και στη συνέχεια ως σύνολο, ότι δε μας αξίζει τόση πρόκληση! Θα πρέπει να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και να βρούμε τρόπους να σταματήσουμε να τους επιτρέπουμε να μας υποτιμούν τόσο πολύ κι απροκάλυπτα ενώ εμείς υποφέρουμε όλο και περισσότερο, εκείνοι ν’ απολαμβάνουν ακόμη περισσότερο, τα προνόμια της εξουσίας!

Είναι γνωστό ότι ‘μας φέρονται όπως επιτρέπουμε’ κι εμείς το έχουμε παρακάνει με την αδιαφορία και την απίστευτη προσαρμοστικότητα στα όλο και χειρότερα, που συνεχίζουμε να κατρακυλάμε! Είναι αβέβαιο αν θα μπορέσει ποτέ να καταγράψει η ιστορία τα’ αποτελέσματα αυτού του πειράματος που τελικά απλώς έμεινε να παρακολουθεί ο πλανήτης ενώ εμείς περί άλλων τυρβάζουμε…