Ξαναζεσταμένος ‘προσβλητικός’ σοσιαλισμός…

Πόσο υγιές είναι να περιμένει ένα πολιτικό σύστημα κι ένας ολόκληρος λαός, εξουθενωμένος κι αποδεκατισμένος, από μια ξαναζεσταμένη κι αποτυχημένη συνταγή, να λειτουργήσει ως πόλος έλξης των απομειναριών ενός διαλυμένου κόμματος…;

Ότι δοκιμάζονται οι αντοχές μας σε όλα τα επίπεδα πλέον στη σύγχρονη Ελλάδα, έχει πάψει προ πολλού ν’ αποτελεί είδηση. Όπως επίσης το γεγονός ότι τα ξέρουμε όλα ως λαός εκτός απ’ το βασικότερο ίσως, να εκλέγουμε τους καλύτερους για να διαχειριστούν τα κοινά μας. Μάλλον έχουμε βάλει στοίχημα με την ιστορία ν’ αποδείξουμε ότι μπορούμε να διακρίνουμε τους χειρότερους και τους εκλέγουμε με θρησκευτική ευλάβεια.

Λογικό κι αναμενόμενο λοιπόν είναι, έχοντας επιδείξει τόση αδιαφορία για το καλύτερο, να έχουμε καταστεί πλέον ως λαός, ως ο ευκολότερος στόχος για πρόκληση εκτός ορίων και φυσικά ο μοχλός για την επίτευξη προσωπικών φιλοδοξιών, ακόμη και των πιο ανίκανων που απλώς αποφάσισαν να χριστούν πολιτικοί.  

Ωστόσο κάποιες κινήσεις κι επιλογές, ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας και του κομματικού αυτοσαρκασμού. Όπως η προσπάθεια ανασυγκρότησης του σοσιαλιστικού μοντέλου κόμματος διά της διεύρυνσης κι ενσωμάτωσης γκρουπούσκουλων του κέντρου που θεωρούν, εντελώς αυθαίρετα προφανώς, εαυτούς, κόμματα απλώς λόγω της ύπαρξης ενός ονόματος με πολιτική ιστορία (βλέπε τη σύμπραξη ΠΑΣΟΚ με ΓΑΠ)….

Απορεί κι ο πιο αδιάφορος Έλληνας ψηφοφόρος, με την πεποίθηση των ιθυνόντων της κεντροαριστερής, όπως αυτοπροσδιορίζεται, δημοκρατικής συμπαράταξης, όπως θα ευχόταν να είναι τελικά, ότι η ένταξη ενός απ’ τους πλέον αποτυχημένους μνημονιακούς πρωθυπουργούς της χώρας, θα μπορούσε ν’ αποτελέσει πόλο έλξης των πλήρως απογοητευμένων ψηφοφόρων που εγκαταλείπουν με ταχύτητα φωτός την αποτυχημένη προσπάθεια αριστεροφανών που κατάφεραν να ‘κλέψουν’ την εξουσία, ξεγελώντας αδαείς όσο και κουρασμένους ψηφοφόρους.

Πόσο χαμηλής πολιτικής νοημοσύνης πρέπει να μας θεωρούν τελικά όλα αυτά τα παιδάκια των, κάποτε αξιόλογων μπαμπάδων, ώστε να μας προτείνουν μετά φανών και λαμπάδων, ξαναζεσταμένη αποτυχημένη σούπα, μιας συνταγής που έχει απορριφθεί απ’ τα τεράστια λάθη του πρόσφατος παρελθόντος που ακόμη μας ταλαιπωρούν κι έχουν μεταλλάξει τα πάντα στη χώρα!

Πόσο αμελητέες ποσότητες μας θεωρούν όλοι αυτοί οι ‘άκαπνοι’ απ’ το μπαρούτι της αδυσώπητης πραγματικότητας που βιώνουμε, με τα περίεργα πόθεν έσχες και τις αδικαιολόγητες περιουσίες που απλώς περιφέρουν το τίποτά τους έχοντας ήδη αποτύχει παταγωδώς να επιδείξουν κάτι ουσιαστικά θετικό, έχοντας περάσει στο τελευταίο κομμάτι της μάταιης ζωής τους!  

Πόσο γελοίους μπορεί να μας θεωρούν ώστε να πιστεύουν ότι θα μας πείσουν να ξανααναδείξουμε κυβερνήτες εκείνους που μας ξεγέλασαν καλύπτοντας ό, τι χρησιμοποίησαν για ν’ αναδειχθούν και φυσικά συνεχίζοντας όλες τις παθογένειες του δύσμοιρου κράτους που συνεχίζει να διαλύεται, αν κι έχει απομείνει ελάχιστο πλέον, άξιο να διαλυθεί….

Αποτελεί καθαρή προσβολή η ενημέρωση με πανηγυρικό τρόπο, της θεατρικής όσο κι ανούσιας, συνεργασίας του τίποτα με το μηδέν, στην προσπάθεια ν’ αναδειχθεί ως πόλος έλξης των απογοητευμένων απ’ το επικίνδυνο μείον που απλώς τράβηξε τους απογοητευμένους απ’ όλα εκείνα που δεν κατάφερε στο παρελθόν, το σύστημα που σήμερα εμφανίζεται μετανιωμένο.

Τα τραγικά λάθη των σημερινών κυβερνητών, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν το άλλοθι για την βάφτιση στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους παλαιότερα, επικίνδυνα ανίκανους που οδήγησαν τη χώρα στον όλεθρο.

Η χώρα χρειάζεται νέα λογική και στρατηγική μακριά από κρατικίστικες και πελατειακές πρακτικές που την οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, μακριά από αριστερίστικες κορώνες και σοσιαλιστικές τσιρίδες ενός συστήματος που έχει παταγωδώς αποτύχει παγκοσμίως.

Απαραίτητη προϋπόθεση, να πεταχτούν στα τάρταρα οι ντουλάπες με τους πολιτικούς σκελετούς που επιτρέπουμε ακόμη να περιφέρονται ξεδιάντροπα μεταξύ μας, θυμίζοντάς μας ότι η μνήμη μας είναι λιγότερη ακόμη κι απ’ αυτή ενός χρυσόψαρου τελικά…

Οι παρεούλες με τα τέκνα και τ’ ανίψια και τους γείτονες και τους συγγενείς πολιτικών που τελικά δεν κρίθηκαν και τόσο αντικειμενικά ακόμη, ώστε να είμαστε καν σίγουροι ότι έχουμε θετικό πρόσιμο με την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου,  μόνο πρόκληση της νοημοσύνης μας αποτελεί και φυσικά δοκιμασία για τα όρια των αντοχών μας και της υπομονής μας…

Στο χέρι μας είναι ν’ αποδείξουμε πόσο νοήμονες ή απλώς γίδια είμαστε ως ψηφοφόροι… Καιρός γαρ εγγύς…