Ζωή σε αργή κίνηση …

Οδηγούμε, περπατάμε, γελάμε, αντιλαμβανόμαστε, αντιδρούμε, ζούμε τελικά, λες και κάποιος πάτησε το κουμπί του slow motion…

Καθημερινές εικόνες, μετάβασης στο χώρο εργασίας, πηγαίνοντας μια βόλτα για να ‘σκοτώσουμε την ώρα μας’, προσπάθειας να τακτοποιήσουμε υποχρεώσεις, βούλησης να βοηθήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους να διεκπεραιώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις, ό,τι κι αν κάνουμε απ’ τα παραπάνω κι άλλα τόσα παρόμοια, είναι τελικά ζωή.

Κι είναι γνωστό ότι τελικά η ζωή μας είναι η καθημερινότητά μας κι όχι αυτά που ονειρευόμαστε ή θα θέλαμε να κάνουμε.  

Μόνο που αν σταματήσουμε για λίγο και προσπαθήσουμε να δούμε σαν σε κάτοψη, τη ζωή μας, θα διαπιστώσουμε εύκολα ότι ζούμε πλέον σε τόσο αργούς ρυθμούς που άνετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι μεταφέρθηκε η καθημερινότητα μας σε ένα παράλληλο σύμπαν που κάθε μέρα είναι στα τις Κυριακές του παρελθόντος μας.

Εκείνες τις Κυριακές των «καλών εποχών’ που είχαμε όλοι δουλειά, έστω κι αν για κάποιους αυτό σήμαινε ψώνια και ταξίδια ή τέλος πάντων δραστηριότητες απλώς για να γεμίζουν τη μέρα τους. Ακόμη κι εκείνοι έτρεχαν με κίνητρο κι ενθουσιασμό να κάνουν αυτό που προγραμμάτιζαν και σχεδίαζαν.

Οι υπόλοιποι που εργαζόμασταν, είχαμε όρεξη, είχαμε κίνητρο, είχαμε σχέδιο, είχαμε πρόγραμμα και στόχους οπότε όσο κι αν γκρινιιάζαμε, στο τέλος της μέρας, όσο γρήγοροι κι αν ήταν οι ρυθμοί μας κι απαιτητικές οι υποχρεώσεις μας, ήμασταν ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας κυρίως επειδή αισθανόμασταν παραγωγικοί κι αποτελεσματικοί.

Αυτό μας έδινε ζωή, δύναμη, κουράγιο και κυρίως όρεξη για τρέξιμο και προσπάθεια και βελτίωση κι επίτευξη στόχων. Οι ρυθμοί μας λοιπόν ήταν γρήγοροι και είχαμε μάθει να τους ακολουθούμε περιμένοντας όμως ένα ταξίδι, γεμάτες διακοπές, ένα υπέροχο τριήμερο ή ακόμη κι ένα γεμάτο σαββατοκύριακο με μια Κυριακή χαλαρή και ξεκούραστη, τουλάχιστον απ’ όσα μας βάραιναν όλη την εβδομάδα.

Αυτά, μέχρι την έναρξη της καταραμένης εποχής που ξεκίνησε πριν εννέα χρόνια κι όπως όλοι διαπιστώνουμε, όλο και βουλιάζουμε περισσότερο σ’’ αυτήν παρά τελειώνει…

Φτάσαμε λοιπόν να έχουμε αλλάξει τόσο πολύ σε όλα που έχουμε επιβάλλει με κάποιον περίεργο αλλά απολύτως δικαιολογημένο τρόπο, την καθημερινότητά μας, σε μια ιδιότυπη Κυριακή, λίγο πιο έντονη από κείνες τις παλιές, απόλυτες Κυριακές.

Ελάχιστοι έχουν γρήγορους κι απαιτητικούς ρυθμούς στην καθημερινότητά τους πλέον κι αυτοί, δεν το αντέχουν κάθε μέρα βέβαια παρά δυο το πολύ τρεις μέρες την εβδομάδα. Όλα γίνονται αργότερα… Οδηγούμε αργά, περπατάμε αργά, περιμένουμε με τις ώρες χωρίς να παραπονιόμαστε πλέον για τους λόγους της καθυστέρησης, υπομένουμε αργές απαντήσεις και διεκπεραιώσεις υποθέσεων που μας αφορούν σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα συναναστροφής με το κράτος ή μεταξύ μας.

Αναβάλλουμε ευκολότερα απ’ ό,τι σχεδιάζουμε και λειτουργούμε αργότερα απ’ ό,τι προγραμματίζουμε. Κι όλα αυτά φυσικά έχουν ως αποτέλεσμα, να σκεφτόμαστε διαφορετικά, πιο αργά, σε νωχελικούς ρυθμούς, λες κι έχουμε τους αιώνες ζωής μπροστά μας, λες και κάποιος έχει πατήσει το κουπί του slow motion κι απλώς παρακολουθούμε τους υπόλοιπους λαούς να συνεχίζουν στους ρυθμούς τους.

Ήμασταν ανέκαθεν περισσότερο ράθυμοι από άλλους λαούς, το ξέραμε. Η σημερινή κατάντια όμως δεν έχει προηγούμενο. Κι αντί να μας εκνευρίσει και να μας ξυπνήσει, δείχνει να μας βολεύει όλο και περισσότερο και να μας διευκολύνει αφήνοντάς μας στη νιρβάνα μας και στην αδιαφορία μας.

Όσο κι αν είμαστε δικαιολογημένοι εν μέρει, μετά τα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια και την απογοήτευση που μας βαραίνει πλέον, για όλα γύρω μας, αν συνεχίσουμε να ζούμε σ α’ αυτούς τους ρυθμούς, σύντομα δε θα μπορούμε να εναρμονιστούμε με κανέναν απ’ όσους συνεχίζουν ακόμη ν’ ασχολούνται με την υπόθεσή μας και το χειρότερο όλων, δε θα μπορούμε σε λίγο να συνεννοηθούμε και να λειτουργήσουμε με τα ίδια μας τα παιδιά που θα έχουν μάθει στον γρήγορο και υγιή ρυθμό που φέρνει παραγωγικότητα και γεμάτη ζωή, που θα χουν συνηθίσει στις χώρες που σήμερα μεταναστεύουν για να ζήσουν και να χτίσουν το μέλλον τους.

Μπορεί να προδιαγράφουν όλοι ότι ξεκινήσαμε να διαμορφώνουμε τη χώρα, σε χώρα συνταξιούχων με μικρά εισοδήματα και καμιά αντίδραση σε όσα τους επιβαρύνουν, αλλά έχουμε ακόμη περιθώρια, όσοι έχουμε ακόμη 10 και 15 χρόνια δουλειάς μπροστά μας, εγκλωβισμένοι στη μιζέρια της αργής καθημερινότητας της σύγχρονης Ελλάδας, να επιβάλλουμε πιο γρήγορους ρυθμούς, πιο υγιή λειτουργία στην καθημερινότητά μας, ώστε να ξυπνήσουμε και λίγο απ’ το λήθαργο που είναι σαφές πλέον ότι έχουμε περιπέσει!

Ευτυχώς, δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή αλλά δυστυχώς, μόνοι μας πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να επαναφέρουμε τη ζωηρή, παραγωγική, ζωοδότρα ταχύτητα στην καθημερινότητά μας, ακολουθώντας εκείνους που σε λίγο ούτε καν ν’ ακούσουν δε θα θέλουν, για ανάπτυξη κι επενδύσεις στη χώρα της αδιαφορίας που μετατρέπεται σε χώρα της λήθης αυτού που κάποτε ήταν η Ελλάδα…

Καλή η νιρβάνα αλλά για να την απολαύσεις, πρέπει να την κερδίσεις δουλεύοντας σε πιο γρήγορους ρυθμούς απ’ αυτούς που την χαρακτηρίζουν…