Μόνοι μας μείναμε μόνοι…

Όταν οι μόνες επίσημες επισκέψεις σου ως κράτος είναι συμμετοχή σε διασκέψεις για συζήτηση των αιτημάτων σου για νέα δανεικά κι οι επισκέπτες στη χώρα απλώς την επιλέγουν περνώντας απ’ την περιοχή ή λόγω του αρχαίου της πολιτισμού, απλώς επιβεβαιώνεται ο διεθνής απομονωτισμός…

Χρειάζεται σκέψη και προσπάθεια να θυμηθεί κάποιος, πότε ήταν η τελευταία φορά που γίναμε ρεζίλι ως κράτος με την απαράδεκτη κι ασεβή στάση του κυβερνήτη μας, μπροστά σε κάποιον αρχηγό κράτους που πραγματοποίησε αληθινή, επίσημη επίσκεψη στη χώρα.

Από κείνες τις επισκέψεις που κάνουν μεταξύ  τους οι αρχηγοί κρατών, με συνοδεία υπουργών κι επιχειρηματικών για διακρατικές συμφωνίες, με επίσημα δείπνα και φιλοξενία ημερών, με ανταλλαγές δώρων και διπλωματικών φιλοφρονήσεων που αποδεικνύουν τις καλές διμερείς σχέσεις.

Τελείωσαν για την Ελλάδα αυτά. Είναι ξεκάθαρο ότι πλέον έρχονται μόνο ως στάση για κάποιον προορισμό ή επειδή παραδίδουν τα κλειδιά του πλανήτη κι έχουν όνειρο να επισκεφθούν την Ακρόπολη. Πιο πιθανό είναι να δούμε κάποιον αρχηγό κράτους σε κάποιο ελληνικό νησί το καλοκαίρι, παρά σε επίσημη επίσκεψη στην πρωτεύουσα.

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι οι επισκέψεις που έπαψαν αλλά τι εκφράζουν τελικά και φυσικά οι λόγοι που συνέβη αυτό. Ο διεθνής απομονωτισμός που έχουμε οδηγηθεί ως κράτος, αποτελεί απλώς το αποτέλεσμα πρακτικών και διαχείρισης των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως κράτος απ’ τους κυβερνώντες αφού καταντήσαμε, τα τελευταία χρόνια, ο μόνος λόγος που απασχολούμε το παγκόσμιο δίκτυο πληροφόρησης, να είναι η αναζήτηση δανεικών κι η ανακολουθία όσων έχουμε υπογράψει με όσα τελικά υλοποιούμε.

Ο μόνος λόγος που θα μπορούσε κάποιο κράτος ν’ ασχοληθεί επισήμως μαζί μας πλέον, είναι ίσως η εξαγορά κάποιου απ’ όσα έχουμε βγάλει προς πώληση. Τόσο η τακτική μας στη διεθνή διπλωματία, ειδικά τα τελευταία δυο χρόνια, όσο κι η αδυναμία μας ως κράτος, να διαχειριστούμε το τεράστιο ζήτημα του προσφυγικού, μας έχουν καταστήσει μοναδική περίπτωση στον ανεπτυγμένο κόσμο με φυσικά αποτέλεσμα τον απομονωτισμό μας απ’ τους παραδοσιακούς φίλους και κύκλους κρατών που ανήκαμε μετά από προσπάθεια και θυσίες παλαιότερων κυβερνητών της μικρής αυτής γωνιάς της Ευρώπης.

Μείναμε μόνοι μας λοιπόν, να έχουμε καταφέρει να στέκονται απέναντί μας και μάλιστα ενωμένοι, εκείνοι που μπορούν να μας κρατήσουν στη ζωή ως κράτος, που κρατούν τις καίριες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον μας και φυσικά το τεράστιο, πλέον χρέος μας με τη χώρα υποθηκευμένη στο σύνολό της για τα επόμενα 100 χρόνια.

Ποιος να μας υπολογίσει και γιατί; Και ειδικά όταν οι ρυθμοί της διάλυσης και των τελευταίων που απέμειναν ως δομές, τέλος πάντων, σ’ αυτό το ερείπιο, αποτελούν αντικείμενο διαχείρισης των πλέον ανίκανων όλων των εποχών, όπως με μεγάλη επιτυχία, πασχίζουν ν’ αποδείξουν.

Θλιβερές υπηρεσίες οι πρεσβείες μας στο εξωτερικό, μάλλον, αφού το αντικείμενο έχει πλέον περιορισθεί στην προσπάθεια αντίκρουσης όσων αρνητικών κατά καιρούς δημοσιεύονται για τη χώρα ή στην προσπάθεια διατήρησης κεκτημένων που μέχρι πρόσφατα ήταν δεδομένα.

Στην εποχή της σαφούς προσπάθειας επικράτησης μιας εκ των δυο επιλογών του πλανήτη, των ‘εθνικών κρατών’ ή της παγκοσμιοποίησης, που ασχέτως τι θα επικρατήσει τελικά, οι φιλίες μεταξύ λαών και κρατών παίζουν καίριο ρόλο στην εξέλιξη, η Ελλάδα βρίσκεται μόνη της σε μια ιδιότυπη γωνία που εν πολλοίς, μόνη της κατάφερε να βρεθεί και το μόνο που μένει πλέον, είναι να σταθεί και στο ένα πόδι, ως ο απόλυτα τιμωρημένος κακός μαθητής της γης.

Όλη η μοναξιά του ‘ανάδελφου έθνους των Ελλήνων’ , όση κι αν είχε συσσωρευθεί μέσα στους αιώνες, δε μπορεί να συγκριθεί με τα όσα δυστυχούμε να βιώνουμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, πληρώνοντας ακριβά τα λάθη των τελευταίων δεκαετιών αλλά και την κακή νοοτροπίας μας όπως διαμορφώθηκε μέσα στις δεκαετίες που οι φίλοι λαοί έχτιζαν κι εμείς απλώς διασκεδάζαμε με τους λάθος κυβερνήτες.

Αιθεροβατεί όποιος πιστεύει ότι αυτή η κατάσταση στο σύνολό της κι ο τραγικός απομονωτισμός που βιώνουμε, μπορούν να λήξουν σε λίγα χρόνια με κάποιες προσπάθειες. Χρειάζονται πολλά χρόνια και πολλές ειλικρινείς προσπάθειες απ’ όλους μας, ώστε να επανέλθει σε μια πολιτισμένη κανονικότητα η επαφή μας ως κράτος με τους υπόλοιπους φίλους εταίρους και γείτονες.

Με βασική προϋπόθεση βέβαια, να σοβαρευτούμε επιτέλους και κυρίως να μάθουμε να ψηφίζουμε τους καλύτερους να μας εκπροσωπούν και να διεκδικούν για τη χώρα, ακόμη και τη θέση της στο διεθνές γίγνεσθαι…