Μας αποφεύγουν ή μου φαίνεται…;

Κάθε αναχώρηση επισκέπτη φέρνει μια μοναξιά, ειδικά όταν πρόκειται για μεγαλόσχημο με πολυπληθή συνοδεία και πληθωρική παρουσία… Και τότε θυμάσαι ότι σε ξέχασαν…

Ψηφίστηκε λέει η Ελλάδα ως η ομορφότερη χώρα του κόσμου για το 2016. Καμιά έκπληξη μάλλον αφού το ξέρουμε ότι διαθέτει μοναδικές ομορφιές αυτός ο ευλογημένος τόπος κι ότι προσελκύει επισκέπτες απ’ όλο τον πλανήτη.

Μόνο που τα τελευταία χρόνια,  ένας είδος επισκεπτών, έχει σχεδόν εκλείψει. Πρόκειται για τις επίσημες επισκέψεις αρχηγών κρατών που κάποτε ήταν συνεχείς και για διάφορους λόγους. Αργά αλλά σταθερά και δυστυχώς με μαθηματική συνέχεια κι εξέλιξη, φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε πλέον τέτοιες επισκέψεις.

Η πρόσφατη επίσκεψη του απερχόμενου πλανητάρχη, μας θύμισε τι σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη, με όλα τα παραλειπόμενα και τα τυπικά της. Το μήνυμα όμως περί ασφάλειας του, με ακυρώσεις επιλεγμένων χώρων για ομιλία αλλά κι η απόλυτη αστυνομοκρατία στις περιοχές που θα επισκεπτόταν, μόνο καλό δεν έκανε στη χώρα! Ειδικά όταν στη συνέχεια του ταξιδιού του τον είδαμε να κινείται άνετα κι ελεύθερα στη Γερμανία.

Μας απέφευγαν που μας απέφευγαν οι αρχηγοί κρατών, τώρα θα έχουν κι επίσημο λόγο. Ειδικά εκείνοι που έχουν και κάποια θεματάκια μαζί μας, όπως ας πούμε δανεισμός…

Όταν έχεις ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως το εξωτερικό μας χρέος κι ο τρόπος που προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε που είναι σαφέστατο ότι δεν αποδίδει, μόνο να σε βλέπουν ή ακόμη χειρότερα, να σε επισκέπτονται δεν προτίθενται οι δανειστές σου.

Ωστόσο, εμείς φροντίσαμε να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που δε νιώθει ασφαλής κάποιος επίσημος στη χώρα και μεταξύ αυτών φυσικά περιλαμβάνονται κι οι ανύπαρκτες διαπροσωπικές σχέσεις των σημερινών κυβερνώντων που καμιά παρεμβατικότητα δεν έχουν επιδείξει σε καμιά απ’ τις ομάδες που συνήθως αποκτούν διαπροσωπικές σχέσεις οι Ευρωπαίοι πολιτικοί.

Αποτέλεσμα φυσικά ο περίεργος απομονωτισμός κι η εν πολλοίς περιθωριοποίηση της χώρας και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή της πορείας της που κάθε φίλος θα ήταν πολύτιμος.

Η πρόσφατη επίσκεψη του απερχόμενου πλανητάρχη, που κατέστη σαφές ότι αποτελούσε δική του επιλογή καθαρά και δεν είχα καμιά πολιτική βαρύτητα, εκτός του ότι απέδειξε ότι είμαστε ανίκανοι ως κράτος σαν διαχειριστούμε την παραμονή ενός τόσο σημαντικού προσώπου στη χώρα παρά μόνο να το απομονώσουμε όσο το δυνατόν, για να μη κινδυνεύσει, έδειξε και σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον, ότι έχουμε καταστεί μια χώρα που μετά βίας μπορεί να κρατήσει ακόμη και την εθιμοτυπία που ισχύει παγκοσμίως σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Όσο για τα πρόσωπα που συνάντησε ο επικοινωνιακός και πληθωρικός πλανητάρχης, θα ήταν ευχής έργον αν απλώς τους εξαφάνιζε δίπλα του…αυτοί κατάφεραν να γίνουν και ρεζίλι, πάλι, σε παγκόσμιο επίπεδο…

Απ’ αυτή την άποψη λοιπόν και με δεδομένο ότι δεν έχουμε καταφέρει να θεωρούμαστε απ’ τις χώρες που τις χαρακτηρίζει το υψηλό επίπεδο διπλωματίας, μάλλον λειτουργεί προς όφελός μας ο απομονωτισμός σε πολιτικό κι επίσημο επίπεδο.

Ας παραμείνουμε ως προορισμός διακοπών που  όλοι προτιμούν να έρχονται για ν’ απολαύσουν τη μοναδική φυσική καλλονή και την απλή φιλοξενία των Ελλήνων, χωρίς τυπικά και δύσκολα που προφανώς αδυνατούν να φέρουν εις πέρας εκείνοι που, ένας Θεός ξέρει πλέον, με τι κριτήρια, επιλέγουμε να μας εκπροσωπήσουν.

Ας πάρουμε απόφαση ότι με την αδιαφορία μας ως πολίτες, έχουμε καταφέρει να διαλύσουμε κάθε καλή εντύπωση που είχε κερδηθεί με πολύ κόπο στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να καταντήσουμε δακτυλοδεικτούμενοι σε όλο τον πλανήτη για τον χειρότερο λόγο αφού τελικά χρωστάμε στους περισσότερους λαούς, δίνοντας το δικαίωμα να μας κρίνουν αυστηρά ενώ εμείς υποφέρουμε.

Άλλωστε η μοναξιά που νιώσαμε τις πρώτες μέρες μετά την επίσκεψη του πλανητάρχη, αποτελεί πλέον το σύνηθες αφού μόνο σε αστέρες του Χόλυγουντ πρέπει να αναμένουμε ώστε να πέσουν τα φώτα της παγκόσμιας διασημότητας πάνω μας, εκτός απ’ το τεράστιο χρέος και τα απανωτά λάθη μας μέσω των ανίκανων που εκλέγουμε