Συνιστωσοποίηση …η νέα τάση της πολιτικής;

Πέτυχε το μοντέλο, έφτασε να κυβερνήσει και πλέον όλα δείχνουν ότι θα λειτουργήσει ως πρότυπο και για ολόκληρες παρατάξεις που συνιστωσοποιούνται αναπόφευκτα λόγω των παλαιών αρχηγών που ο καθένας διαθέτει τη δική του φράξια…. αλλά και νέων επίδοξων αρχηγών ομάδων φιλελευθέρων.   

Ελληνικόν το ίδιον… Ανοίγει κάποιος μαγαζί και πάει καλά; Σε λίγους μήνες, δίπλα ή απέναντι, ανοίγει κι άλλο. Πάει καλά; Σε λίγους μήνες κι άλλο… Και τελικά μετά από κάποιο διάστημα, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό κι αναμενόμενο, κλείνουν όλα, ελλείψει αρκετών πελατών…

Είναι πλέον τόσο δεδομένο ως χαρακτηριστικό μας φαίνεται, που πέρασε και στην πολιτική ζωή της χώρας. Κι όταν ένα κόμμα χωρίς δομή και συγκεκριμένη πολιτική θέση, αποτελείται από συνιστώσες ακόμη και περιθωριακών ή στις παρυφές της νομιμότητας και φτάνει να κυβερνήσει έχοντας προχωρήσει σε σύσταση κόμματος, λίγους μόνο μήνες πριν τις νικητήριες εκλογές, φαντάζει πολύ δελεαστική η άποψη περί αντιγραφής της διαδικασίας.

Ειδικά όταν σε μια μεγάλη παράταξη, οι φράξιες και μόνο των πρώην πρωθυπουργών κι αρχηγών του κόμματος εξουσίας που αποτελεί τον κορμό της, είναι πάνω από τρεις πλέον κι η καθεμιά αρκούντως ισχυρή ώστε να καθορίζει ακόμη κι εκλογικά αποτελέσματα εντός αλλά κι εκτός κόμματος.  

Εκείνο όμως που έχει αρχίσει να διαφαίνεται, είναι ότι πλέον, εκτός απ’ τις φράξιες, ομάδες φιλόδοξων πολιτικών, που διαθέτουν ή όχι πάντα, όλα εκείνα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά, ώστε να θεωρούνται φερέλπιδες της φιλελεύθερης πλέον, ξεκάθαρα, πορείας του επόμενου μεγάλου κόμματος των ερχόμενων εκλογών, προσπαθούν με διάφορους τρόπους να εξασφαλίσουν ρόλο την επόμενη μέρα.

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στην προσπάθεια της ένωσης των κεντροαριστερών κομμάτων και κομματιδίων, ομάδων και παρεών, που προσπαθούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να συνθέσουν έναν κομματικό μηχανισμό, απαραίτητο για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Ωστόσο, καλό θα είναι να θυμίσει κάποιος σε όλους αυτούς τους αντιγραφείς τελικά, της κατά λάθος επιτυχημένης προσπάθειας του σημερινού συνιστωσοποιημένου κόμματος που κατάφερε σέρνοντας και γλύφοντας, να κυβερνήσει, ότι ο λόγος που εμφανίζεται ως επιτυχημένο, λόγω του ότι κυβερνά, είναι πρωτίστως η διάλυση του κέντρου που το ενίσχυσε καθοριστικά.

Οι συνιστώσες, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να συγκρατηθούν, για διάφορους λόγους αλλά κυρίως λόγω των ακραίων θέσεων που εξέφραζαν πάντα και κυρίως στα πέτρινα χρόνια του 3% που αποτελεί το πραγματικό ποσοστό του κόμματος κορμού, εμφανίζονται να πιέζουν στη λάθος κατεύθυνση κι είναι παραπάνω από σαφές ότι ο συνδετικός τους κρίκος είναι η εξουσία που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα περίμεναν… όσο κι αν θεωρούσαν το λαό εύκολα χειραγωγήσιμο όπως αποδεικνύουν με την καθεστωτική συμπεριφορά σε πολλά ζητήματα.

Στη δεξιά, φιλελεύθερη παράταξη όμως, αυτή των ατόμων και τον μονάδων που θεωρούν και σαφώς είναι περισσότερο αναγνωρίσιμη η αξία του ατόμου, η συνιστωσοποίηση θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Κάθε προσπάθεια αρχηγικής λειτουργίας περισσότερων ατόμων, σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, μόνο προβλήματα θα επιφέρει παρά ενίσχυση της κοινής προσπάθειας για ανάδειξη σε πρώτο κόμμα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι το κυνήγι της εξουσίας δε χαρακτηρίζει το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν την ομάδα των αρχηγών των…δεξιών συνιστωσών….

Η κοινή προσπάθεια επιβάλλεται να έχει έναν κοινό στόχο και φυσικά την πρόταξη της ευθύνης έναντι της χώρας που παραδοσιακά επιδεικνύει η συγκεκριμένη παράταξη, παρά τα όποια παρατράγουδα που κατά καιρούς αμαύρωσαν τις περιόδους διακυβέρνησης της χώρας από διάφορους αρχηγούς της.

Όσο γρηγορότερα γίνει κατανοητό αυτό απ’ την ηγεσία του κόμματος που διεκδικεί την πρώτη θέση στις επόμενες εκλογές αλλά κι απ’ τους επίδοξους νέους αρχηγίσκους που ο καθένας προσπαθεί να επιβληθεί με τη δική του συνιστώσα- φράξια, τόσο καλύτερα για τη χώρα πρωτίστως και στη συνέχεια για την παράταξη.

Στόχος θα πρέπει να είναι η συστράτευση όλων και φυσικά η ενσωμάτωση στην παράταξη, με αποδοχή των όποιων θέσεων και φυσικά τη συμμετοχή όλων στη συνδιαμόρφωση του μοντέλου που θα βοηθήσει τη χώρα να βγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα απ' το αδιέξοδο. 

Άλλωστε είναι γνωστό ότι και το καλύτερο αντίγραφο, δε μπορεί να φτάσει το πρωτότυπο…ειδικά όταν πρόκειται για ένα πρωτότυπο που απέτυχε παταγωδώς…