«Να φύγετε! Να πάτε αλλού!» είπε ο δημόσιος υπάλληλος….

Κι αν ένιωθαν, λέμε τώρα, τύψεις, κάποιοι που σκεφτόταν να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στη συμπαθή, πλέον, γείτονα Βουλγαρία, τώρα πλέον μπορούν να το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη αφού ο δημόσιος υπάλληλος πρόεδρος ασφαλιστικού φορέα, τους παρότρυνε…

Κατά πόσο δικαιούμαστε πλέον να θεωρούμε εαυτούς νοήμονες και μάλιστα κάποιοι εξ ημών και με αυξημένη ευφυία, ενώ παραμένουμε να εργαζόμαστε και να προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μια χώρα όπως κατάντησε η δική μας, ελέγχεται!

Όσες ενοχές και να είχαν κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες απ’ το παρελθόν, όσο κι αν είχαν εισφοροδιαφύγει και φοροδιαφύγει, η πρόκληση πλέον της επιβάρυνσης που υπόκεινται, φτάνει και περισσεύει για να ισορροπήσει η κατάσταση.

Κι αν δεχτούμε ότι άξιζε τιμωρίας η συμπεριφορά κάποιων απ’ τα παλιά, οι νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοί που ξεκίνησαν δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια, από επιλογή ή ανάγκη κι έχουν βρεθεί στον κυκεώνα των οικονομικών απαιτήσεων του κράτους, τι φταίνε;

Όπως και να ‘χει όμως, όλοι τελικά, επιβαρύνθηκαν χωρίς ερώτηση και δικαίωμα επιλογής φυσικά, με απλές νομοθετικές προβλέψεις που κάθε άλλο παρά είχαν αναφερθεί στο πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος, προεκλογικά, με υπέρογκα ποσά που η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών δεν είναι δυνατόν να καλύψει.

Παλεύουμε λοιπόν όλοι καθημερινά στον ωκεανό των χρεών, περιμένοντας κάποια ρύθμιση, κάποια ευνοϊκή μεταχείριση, μήπως και συνεχίσουμε να δουλεύουμε και δεν κλείσουμε ό,τι δραστηριότητα κάνουμε, με όσους πελάτες έμειναν τέλος πάντων.

Κι εκεί που είμαστε πνιγμένοι κι απογοητευμένοι, παρακολουθώντας κάποιους να ζουν σαφώς καλύτερα έχοντας μεταφέρει την έδρα της δραστηριότητάς τους σε άλλη χώρα, πχ Βουλγαρία που είναι και κοντά, έρχεται ένας καλοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος που προΐσταται ασφαλιστικού ταμείου και μας παροτρύνει, αν δε μπορούμε να πληρώσουμε τις εισφορές μας, να πάμε Βουλγαρία!

Για τη νοημοσύνη του κυρίου ή τη δεινότητά του να διοικεί ένα ασφαλιστικό ταμείο, δεν επιτρέπεται φυσικά σε κάποιον που δεν τον γνωρίζει, να εκφέρει καμία άποψη. Για τις δημόσιες δηλώσεις του όμως και την προκλητικότητά τους, είναι πολλά αυτά που μπορούν να λεχθούν….

Το μεγαλύτερο θέμα όλων είναι όμως, εμείς πώς το δεχόμαστε ακόμη; Δεχόμαστε τόσες προκλήσεις καθημερινά, τόση απαξίωση ως πολίτες, τόση μείωση της νοημοσύνης μας που κάποιες φορές, απλώς δεν πιστεύουμε ότι έχουν λεχθεί κάποιες απίστευτες ατάκες δημοσίως από κυβερνητικά στελέχη, εκλεγμένα ή μη.

Η απάντηση λοιπόν στον συγκεκριμένο κύριο είναι απλή κι εύκολα: αν εμείς που παλεύουμε και δεν τα καταφέρνουμε να επιβιώσουμε στη διαλυμένη χώρα όπως κατάντησε, δεν πληρώσουμε έστω και με ρυθμίσεις, έστω και με δόσεις, έστω και τα λίγα που μπορούμε, όσοι μπορούμε ακόμη, ο μισθός όλων όσων κατέχουν αυτές τις θέσεις, εκλεγμένων ή μη, δημοσίων υπάλληλων και συνεργαζόμενων με το κράτος, δύσκολα θα μπαίνει στις τράπεζες ώστε να τραβάνε τα ευρώπουλα απ’ τα ΑΤΜ, μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Οι συντάξεις εκείνων που τις δικαιούνται αλλά παίχτηκαν στα ‘ζάρια’ από παλιές διοικήσεις και δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ λόγω ανικανότητας των νεότερων διοικήσεων, φυσικά κινδυνεύουν όσο αυξάνονται οι εισφορές και δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν απ’ τους σύγχρονους παραγωγικούς επαγγελματίες.

Αν ξηλωθεί τελείως η παραγωγικότητα στη χώρα, κάποιοι θεωρούν ότι θα είναι δυνατόν ν' ανακυκλώνονται οι μισθοί κι οι συντάξεις μέσω της φορολογίας. Είναι πλέον σαφές ότι είναι αρκετοί αυτοί που το πιστεύουν και στελεχώνουν σημαντικές θέσεις. 

Τώρα που μας διώχνουν λοιπόν κι επισήμως προς Βουλγαρία, μένει ν’ αναρωτηθούμε όλοι μας, πώς θα καλύπτονται οι τρέχουσες ανάγκες αν υπακούσουμε όλοι και φυσικά πόσο θα φτάσουν να πιέζουν για πρακτικές που έχουν εδώ και χρόνια αποτύχει.

Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως παραμένει, πώς είναι δυνατόν, Έλληνες όπως νομίζαμε ότι ήμασταν, να δεχόμαστε τέτοια και τόση απαξία και κοροϊδία χωρίς να γυρνάμε ούτε κουβέντα…