Όλες θηλυκά….

Ελπίδα, αισιοδοξία, προσπάθεια, ανάπτυξη, εξέλιξη, πρόοδος, ανάκαμψη, επαναλειτουργία, παλινόστηση, ευκαιρία. Ουσιαστικά κι όλα θηλυκά….

 Δε συνηθίζω να γράφω στο πρώτο πρόσωπο και ν’ αναφέρομαι σε συγκεκριμένες εμπειρίες και εικόνες μου αν κι όλα όσα γράφει κάποιος είναι αναπόφευκτα βιωματικά ή ΚΑΙ βιωματικά, τουλάχιστον. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως θα κάνω μια εξαίρεση για να μπορέσω ν’ αποδώσω ακριβώς αυτό που θέλω να μεταφέρω.

Σάββατο μεσημέρι, καθ΄οδόν για να ξεκινήσω οκτάωρη βάρδια σε μια απ’ τις επαγγελματικές μου ενασχολήσεις, σε ένα κατεξοχήν ανδροκρατούμενο επάγγελμα που όμως τα τελευταία χρόνια έχει αλωθεί κανονικά, από γυναίκες. 

Στην Τσιμισκή κι ενώ δεξιά κι αριστερά οι περισσότερες είναι γυναίκες απ’ τον κόσμο που κυκλοφορεί, την προσοχή μου τραβάει μια όμορφη και περιποιημένη 35άρα, με τα μαλλιά της καλοβαμμένα και πιασμένα σε μια μοντέρνα αν και πρόχειρη λοξή αλογοουρά, με άριστο συνδυασμό των χρωμάτων του κολάν, της μπλούζας και του αμάνικου που φοράει, με μποτάκια επίσης ταιριαστά και φυσικά το απαραίτητο γιλέκο που φορούν οι συνοδοί απορριμματοφόρων που μεταφέρουν τους κάδους ώστε ν’ αδειάσουν στο όχημα.

 Το ύφος, η αποφασιστικότητα ενέργειας ώστε να διεκπεραιώσει αυτό για το οποίο πληρώνεται και η δύναμη που έβγαζε, παρά του ότι η σωματική της διάπλαση ήταν αυτή της μέσης γυναίκας, ‘φώναζαν’ από μακριά ότι ήταν ευγνώμων για τη δουλειά που έκανε δίνοντας νόημα στη φράση ‘καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή’.

Γύρω της περπατούσαν και ψώνιζαν γελώντας, όχι πολλές, όπως κάποτε, αλλά σίγουρα κάποιες συνομήλικες της και κάποιες απ’ αυτές, μπορεί ν’ απολαμβάνουν πολύ περισσότερα χωρίς να είναι αναγκασμένες να σηκωθούν ξημερώματα και να κάνουν μια τόσο βαριά δουλειά με ελάχιστα πλέον, χρήματα. 

Η σκέψη φυσικά τρέχει μπροστά σε μια τέτοια εικόνα κι ειδικά όταν ο προορισμός και της γράφουσας είναι η έναρξη βάρδιας αντί μιας βόλτας για καφέ ή φαγητό, πολύ περισσότερο  δε, για ψώνια…  

Πολλές, πάρα πολλές γυναίκες, στην Ελλάδα της κρίσης, έχουν αναλάβει τον βαρύ ρόλο ίσως και του μοναδικού εργαζόμενου στο σπίτι, με τις πολλές υποχρεώσεις, μετά την ανεργία που απροσδόκητα χτύπησε την πόρτα πολλών ανδρών που μέχρι πρότινος είχαν επωμισθεί την ευθύνη κάλυψης όλων ή των περισσότερων εξόδων του σπιτιού.

Πολλές είναι κι εκείνες που βρέθηκαν μόνες να παλεύουν μετά από ένα διαζύγιο, είτε εκείνες το ζήτησαν είτε απλώς το έδωσαν.

Όλες αυτές οι γυναίκες, έχοντας περάσει απ’ τη σκληρή, ψυχοφθόρα, δύσκολη  να την κατανοήσει κάποιος αν δεν την περάσει, θέση, της απόφασης να κάνουν ό,τι δουλειά βρεθεί κι όχι ό,τι έχουν μάθει ή έχουν σπουδάσει, επειδή αλλιώς δεν υπάρχει πηγή εσόδων κι οι υποχρεώσεις τρέχουν, είναι υπερήφανες κι ευγνώμονες που εργάζονται.

Δε μένει χρόνος να σκεφτούν τι θα μπορούσαν να έχουν ή να κάνουν, ώστε ν’ αποφύγουν τη βαριά δουλειά, το πρωινό ξύπνημα, την κριτική λόγω της κατάρριψης των κοινωνικών στερεοτύπων κι άλλα τέτοια ‘υπέροχα’ που η κρίση, βίαια έφερε στις ζωές μας.

Αυτές οι γυναίκες είναι όμως κι εκείνες που δε φοβούνται πλέον, έχουν μάθει να στηρίζονται στα δικά τους χέρια και πόδια και δεν περιμένουν τίποτε από κανέναν. Αυτές είναι που δουλεύουν, προσφέρουν κι ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα καλυτερέψουν τα πράγματα κι ίσως απολαύσουν κιόλας.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλες οι αισιόδοξες λέξεις που περιγράφουν ένα φωτεινό μέλλον, είναι γένους θηλυκού… Όπως η εργασία, η αποδοτικότητα, η υπερηφάνεια, η κούραση, η επιμονή, η υπομονή αλλά και η ανταμοιβή, η επιβράβευση, η οικονομική άνεση, η προοπτική, η ανέλιξη, η προαγωγή.

Το γεγονός ότι πολλές γυναίκες έχουν πλέον καταρρίψει στερεότυπα και είτε λόγω ανάγκης είτε λόγω αυτοπεποίθησης, έχουν πλέον ενταχθεί στο εργατικό δυναμικό επαγγελμάτων που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν καθαρά ανδροκρατούμενα, αποτελεί έναν απ’ τους λόγους που ίσως μπορούμε να αισιοδοξούμε.

Το γεγονός ότι πολλές γυναίκες πλέον λειτουργούν εκτός γραφείων δημοσίων υπηρεσιών ή σε βοηθητικές θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, δίνοντας άλλη διάσταση στη γυναικεία παρουσία στον εργασιακό χάρτη, μετά την κατάκτηση θέσεων όπως υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων αι οργανισμών κι όχι πλέον απλές γραμματείς, αποδεικνύει πολλά περισσότερα και φέρνει περισσότερη ελπίδα απ’ το κάψιμο στηθόδεσμων κι ακραίες προκλητικές κινήσεις προσπάθειας απόδειξης λανθασμένων απόψεων περί ισότητας, με λανθασμένους τρόπους. 

Δεν υπήρξα ποτέ φεμινίστρια διότι απλούστατα ανήκω σε κείνους που πιστεύουν ότι η γυναίκα απ’ τη φύση της είναι πιο πολυπράγμων, τα βγάζει καλύτερα πέρα με περισσότερα πράγματα κι όταν χρειάζεται να κάνει θυσίες για την οικογένειά της, δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε καν την ανάγκη για περισσότερη μυϊκή δύναμη που ίσως είναι το μόνο στο οποίο η φύση την έκανε να υστερεί απ’ τους άνδρες.  

Αφού υπάρχουν ακόμη άνδρες και γυναίκες σ αυτή τη χώρα, που δεν καταθέτουν τα όπλα και παλεύουν και προσπαθούν, αξίζει τον κόπο να βάλουμε όλα τα αρνητικά στην άκρη και να κρατήσουμε τα θετικά που δεν είναι τυχαίο ότι εκφράζονται με θηλυκές λέξεις όπως ελπίδα, αισιοδοξία, πίστη στις δυνατότητές μας, αντοχή, προσπάθεια να ξαναχτίσουμε αυτόν τον τόπο που η ανικανότητα κι η αδιαφορία τον οδήγησαν στη διάλυση και στην καταστροφή.