Η….καταπίεση του τριημέρου!

Έχει και τα καλά της η κρίση… Γλιτώνουμε από μια απίστευτα καταπιεστική συνήθεια, που συνοδευόταν απ’ την περίφημη ερώτηση ‘εσείς πού θα πάτε τριήμερο’….;

Αγαπημένη συνήθεια των απανταχού βαριεστημένων, να ελέγχουν τα τριήμερα του έτους ώστε να σχεδιάζουν μικρές αποδράσεις. Κάποτε αυτό… Τελευταία έχει εξελιχθεί σε ‘ όνειρα για κοντινές αποδράσεις’…

Επίσης, είναι ίδιον μάλλον υπαλλήλων και δη, δημοσίων, που ως γνωστόν ένα απ’ τα αγαπημένα χόμπυ τους παραμένει το ‘κόλλημα’ αργιών ώστε να σχηματίζονται τριήμερα, πενθήμερα κτλ…. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, μάλλον δεν ενδιαφέρονται ή ακόμη χειρότερα, σκέφτονται πόσο θα επηρεάσει τη γενική κίνηση, ένα τριήμερο και μάλλον αρνητικά τις περισσότερες φορές οπότε αποφεύγουν να χαλαστούν νωρίτερα ψάχνοντας τις αργίες, παρά μια εβδομάδα νωρίτερα ίσως. Άσε που υπάρχει περίπτωση να καλύπτουν και τα κενά υπαλλήλων όταν πρόκειται για παροχή υπηρεσιών…

Ωστόσο, μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη της…πενθήμερης αργίας, Σάββατο μεσημέρι, αποδεικνύει ότι δεν είναι πλέον τα πράγματα όπως κάποτε αφού οι Θεσσαλονικείς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ούτε Χαλκιδική έφυγαν παρά τον υπέροχο καιρό. Λίγο η βενζίνη, λίγο τα επιπλέον για το σούπερ μάρκετ, να και κάτι προσκλήσεις σε φίλους, δεν είμαστε για τέτοια τώρα…. Μια βολτίτσα στην αγορά, ένα καφεδάκι, άντε κι ένα γλυκάκι και στο τσακίρ κέφι, ένα μεσημεριανό σε κάποια ταβέρνα.

Κι η ερώτηση έρχεται αβίαστα: και πού είναι το κακό; Γιατί αυτό δηλαδή να θεωρείται το λίγο και το άσχημο, η ένδειξη του στερημένου ή του μίζερου; Ήταν δηλαδή φυσιολογικό αυτό που συνέβαινε τα χρόνια προ κρίσης, που με κάθε τριήμερο, η αγχωτική ερώτηση ερχόταν μετά τον χαιρετισμό δυο ανθρώπων: ‘πού θα πάτε εσείς τριήμερο;’.

Κι αν η απάντηση ήταν κάποιος εκ των συνηθισμένων προορισμών, όλα καλά. Αν ήταν κάποια του τύπου: ‘πουθενά’, εκείνο το βλέμμα συμπάθειας και θλίψης με της επόμενη αυτόματη αντίδραση: ‘γιατί όμως; Πώς κι έτσι;’, ερχόταν να σου τσακίσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης!

Κι επειδή όσοι προτιμούσαμε τότε, να πηγαίνουμε σε διάφορους προορισμούς, άλλες εποχές κι όχι με όλο τον συρφετό που απλώς μετακόμιζε με όλες τις κακές του συνήθειες σε άλλους τόπους, συνεχίζουμε να έχουμε την ίδια λογική, δηλώνουμε ευτυχείς που επιτέλους κόπηκαν οι ερωτήσεις!

Τιμωρία; Θεία δίκη; Δικαιοσύνη της ζωής; Κύκλος που έπρεπε να κλείσει; Όπως και να το δει κανείς, ήταν απλώς θέμα χρόνου να έρθει ο λογαριασμός για όλη εκείνη την ασυδοσία, τη σπατάλη, την πρόκληση που βιώσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες.

Μόλις έσκαγε τριήμερο, να η αυτοκινητάρα (με δάνειο), γεμάτη με καλούδια (με κάρτες), φουλαρισμένη βενζίνη, οι φίλοι (αναγκαστικά οι περισσότεροι) ν’ ακολουθούν και πάμε στα βουκολικά με τους ξενώνες (ευρωπαϊκά κονδύλια και δάνεια) και τα εστιατόρια με τα παραδοσιακά εδέσματα (αναπτυξιακοί νόμοι και δάνεια), να τονώσουμε την επαρχία.

Όποιος δεν ακολουθούσε, έμενε πίσω στην άδεια πόλη, να τριγυρνάει σαν την άδικη κατάρα, αισθανόμενος απόβλητος ή αποτυχημένος αφού δεν ακολούθησε το καραβάνι… Άσε τα μούτρα και τα νεύρα των παιδιών που δεν είχαν τίποτε να κάνουν στο σπίτι ενώ και στον ξενώνα, πάλι με το ηλεκτρονικό στο χέρι θα ήταν…λες και θα ‘βγαιναν να παίξουν έξω….  

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε πιάσει πάτο ακόμη και το διαπιστώνουν αυτό λόγω και του ότι ακόμη παρατηρείται μια μικρή κίνηση τα τριήμερα, από κάποιους, στα πρότυπα εκείνων των εποχών.

Κι αναρωτιόμαστε όλοι, από πού περισσεύουν ευρώ αλλά κυρίως διάθεση, για τέτοιες μικρές αποδράσεις που τελικά για τα σημερινά δεδομένα, για τη συντριπτική πλειοψηφία, είναι μεγάλες αποδράσεις, ίσως όχι χρονικά μόνο…σε όλα τα υπόλοιπα όμως, σίγουρα.

Καλό το πρότυπο που είχαμε στο μυαλό μας ως λαός, του κετρνοευρωπαίου άνετου που ακολουθεί πρόγραμμα και στην ξεκούρασή του. Όμως, υπάρχουν κάποιες βασικές διαφορές όπως ότι δεν έχουν οι υπόλοιποι λαοί τόσα πολλά τριήμερα και γιορτές και αργίες, ότι προτιμούν να πηγαίνουν σε συγκεκριμένους προορισμούς οργανωμένα και ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση, διαμορφωμένα θέρετρα, αλλά το κυριότερο, εργάζονται πραγματικά όλο το διάστημα πλην αργιών και δεν χρεώνονται, ούτε ατομικά, ούτε συλλογικά, για να κάνουν τέτοιες αποδράσεις. Όποιος μπορεί και του περισσεύουν, επιλέγει ανάλογα και πάει.

Προφανώς είμαστε πολύ μακριά από τόσο συνειδητοποιημένη λειτουργία και λογική. Οπότε, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι είμαστε μακριά κι απ’ την αρχή του τέλους των δεινών μας.

Ας κρατήσουμε λοιπόν το μόνο θετικό της υπόθεσης που είναι η κατάργηση της γελοίας όσο και προκλητικής και υποκριτικής ερώτησης ‘εσείς πού θα πάτε τριήμερο’ αφού οι περισσότεροι είμαστε εδώ πλέον και δε σκεφτήκαμε καν να μετακινηθούμε…

Όσο για τους τυχερούς που μπόρεσαν να φύγουν, πλέον μόνο καχύποπτα μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε οι υπόλοιποι…και πάντως η ερώτηση θα είναι διαφορετική όπως: ‘καλά, πού τα βρήκατε και φύγατε τριήμερο;’….