Αλήθεια, θέλουμε να επανακάμψουμε…;

«Πριν θεραπεύσεις κάποιον, ρώτησέ τον αν είναι πρόθυμος ν΄ αφήσει όλα εκείνα που τον κάνουν ν’ αρρωσταίνει»... Ιπποκράτης

Γκρινιάζουμε, παραπονιόμαστε, απογοητευόμαστε, απαισιοδοξούμε, βρίζουμε – απ’ τον καναπέ φυσικά- επαναστατούμε – και πάλι απ’ τον καναπέ- συνηθίσαμε να αποχαιρετούμε τα παιδιά μας στα αεροδρόμια αλλά συνεχίζουμε να κάνουμε κάποια απ’ αυτά που ξέρουμε ότι όσο τα διατηρούμε, τόσο επιτείνεται και το αδιέξοδο που βρισκόμαστε.

Πόσο επιθυμούμε τελικά, να επανακάμψει η χώρα και μαζί της κι εμείς; Έχουμε αναρωτηθεί άραγε ποτέ; Πόσο διατεθειμένοι είμαστε ν’ αφήσουμε μια διά παντός, όλα εκείνα που μας βαραίνουν και μας οπισθοδρομούν; 

Πόσο έτοιμοι είμαστε να μην λειτουργούμε στην παραοικονομία; Πόσο μπορούμε να μάθουμε να λειτουργούμε με τα πάντα τακτοποιημένα και στο φως; Πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε να μην καλλιεργούμε το τέρας που ακούει στο όνομα ‘πελατειακό κράτος’; Πόσο συνειδητοποιημένοι είμαστε ώστε να πάψουμε να φοροδιαφεύγουμε οδηγώντας το σύστημα σε περαιτέρω αύξηση φόρων για να καλύψει τα κενά; Και τέλος, πόσο έμπειροι είμαστε να επιλέγουμε τους καλύτερους για να διαχειριστούν τα κοινά μας συμφέροντα;

Οι δημοσκοπήσεις ήδη καταγράφουν την προτίμηση των ψηφοφόρων στη φιλελεύθερη άποψη που εκφράζει ευθαρσώς ο νέος αρχηγός της δεξιάς παράταξης που ανήκει κι η ΝΔ κι είναι πολλοί εκείνοι που φωνάζουν εδώ και χρόνια, ότι είναι η μόνη πολιτική που θα μπορούσε να φέρει λύσεις και την άρση του αδιεξόδου που έχουμε περιέλθει.

Μετά και την περιττή δοκιμή των αριστερών σωτήρων με τις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες που κόστισαν πάρα πολλά στη χώρα, όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε καθυστερήσεις αλλά και νομοθετικές παρεμβάσεις που θα περάσουν χρόνια για να διορθωθούν, θα μπορούσε άραγε κανείς να ελπίζει ότι οι Έλληνες μάθαμε αφού πάθαμε τα πάντα πλέον κι απ’ όλους;

 Ο σοφότερος ιατρός όλων των αιώνων, ο Έλληνας Ιπποκράτης, δίνει την πιο καίρια κι απαραίτητη ν’ απαντηθεί, πριν γίνει οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, ερώτηση, για τον κάθε ασθενή. Στην βαριά άρρωστη σύγχρονη Ελλάδα, ρώτησε άραγε κανείς απ’ τους επίδοξους σωτήρες της, αν επιθυμούν οι πολίτες της ν’ αφήσουν όλα εκείνα που την αρρωσταίνουν;

Είναι γνωστό πλέον ότι κι αν ακόμη διαγραφόταν ως διά μαγείας το χρέος της χώρας, την επομένη το πρωί, θα ξεκινούσε και πάλι να χρεώνεται, λόγω των λανθασμένων τρόπων λειτουργίας όλων σχεδόν των τομέων του κράτους. Κι όχι μόνο φυσικά αλλά και λόγω της λανθασμένης νοοτροπίας των πολιτών του.

Όσο κι αν αισθανόμαστε αδικημένοι για όσα ζούμε κι αναγκαζόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε, όσο κι αν πικραινόμαστε μέχρι να αποδεχθούμε ότι μόνη λύση για να έχουν ασφαλές μέλλον τα παιδιά μας είναι να στήσουν τη ζωή τους στο εξωτερικό, μέσα μας γνωρίζουμε όλοι ότι έχουμε μάθει να λειτουργούμε να λανθασμένους τρόπους και το συνεχίζουμε ακάθεκτοι μέχρι σήμερα.

Απλώς σήμερα έχουμε περισσότερες δικαιολογίες και φυσικά έχουμε πιο ευδιάκριτους εχθρούς για να τους φορτώσουμε όλα τα κακώς κείμενα που μας οδήγησαν στην κατάντια που βιώνουμε.

Κι όσο κι αν αποδεικνύεται συνεχώς ότι δε φταίει κανείς τελικά παρά μόνο το δικό μας κεφάλι, η τεμπελιά μας, η αδιαφορία μας, η ευκολία που παραδοθήκαμε σε κείνους που μας ξεγέλασαν να τους ψηφίσουμε λαϊκίζοντας και μας  εκπαίδευσαν να επιλέγουμε πάντα τον εύκολο δρόμο, τον πιο άκοπο και φυσικά εκείνον με τα περισσότερα παραθυράκια ώστε να υπεκφεύγουμε, εμείς συνεχίζουμε να επιλέγουμε τον ίδιο δρόμο.

Συνεχίζουμε να θεωρούμε μαγκιά τη φοροδιαφυγή που πλέον αποτελεί μια απ’ τις λύσεις για να συνεχίζει να ζει κάποιος στη σύγχρονη Ελλάδα αφού αν αποφασίσει να πληρώνει όλους τους φόρους, απλώς δεν θα του περισσεύουν για να ζήσει…

Επιλέγουμε να καλλιεργούμε την παραοικονομία διότι απλούστατα, εδώ που καταντήσαμε, αλλιώς δε θα μπορούν πολλοί από μας, να επιβιώσουν καν.

Συνεχίζουμε να επιλέγουμε ν’ ακούμε τα ευχάριστα κι εκείνα που τάζουν, παρά να καθίσουμε ν’ ακούσουμε προσεκτικά την αλήθεια και τις προτεινόμενες λύσεις από κείνους που έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια θέματα με αποδεδειγμένη επιτυχία πλέον…

Συνεχίζουμε να θεοποιούμε το τίποτα και τις τηλεοπτικές ναρκισσιστικές περσόνες που απλώς θορυβούν, αντί να παρακολουθήσουμε με προσοχή εκείνους τους σοβαρούς και γνωρίζοντες, που προσπαθούν ν’ αρθρώσουν λόγο και απλώς δεν τους επιτρέπεται πλέον….

Αν εμείς, ο καθένας χωριστά κι όλοι μαζί τελικά, δεν επιδείξουμε διάθεση αλλαγής νοοτροπίας και διεκδίκησης όλων εκείνων που θα μας βγάλουν απ’ το αδιέξοδο, καμιά προσπάθεια κανενός, εντός κι εκτός συνόρων, όσο φιλότιμη κι ειλικρινής αν είναι δε θα μπορέσει να μας σώσει…

.

Τα σημάδια πάντως μέχρι στιγμής, το μόνο που δείχνουν είναι διάθεση προσαρμογής στα όλο και χειρότερα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται συνεχώς στη χώρα που κατρακυλάει με τους πολίτες της να παραμένουν θιασώτες της ίδιας καταστροφικής νοοτροπίας…