Τα…μεταξωτά δημόσια αγαθά, θέλουν και…επιδέξιους αποδέκτες…

Παμπάλαιο το θέμα της ημιδημόσιας αλλά πάντως μοναδικής, μαζικής μετακίνησης της Θεσσαλονίκης που επιτρέπει σε κάποιους να συνεχίζουν να πλουτίζουν, εκβιάζοντας με τη δημόσια μετακίνηση των κατοίκων της δεύτερης πόλης της χώρας…

Απ’ τα πιο γρήγορα κι εύκολα, όσο και συνεχώς ανανεούμενα ανέκδοτα των τελευταίων ετών, φυσικά αποτελεί ό,τι έχει σχέση με το μετρό Θεσσαλονίκης. Μόνο που, γελάς πιο εύκολα όταν επιβαίνεις σε ένα άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς, όπως το λεωφορείο πχ, απ’ ό,τι αν πληρώνεις το μισό σου μεροκάματο σε ένα ταξί, για να πας στη δουλειά σου ας πούμε…

Γελάς πιο εύκολα όταν έχεις δουλειά να πας…γελάς πιο εύκολα όταν πληρώνεσαι κανονικά…γελάς πιο εύκολα όταν είσαι ικανοποιημένος μ’ αυτά που παίρνεις αφού η μείωση που σου έγινε είναι μικρή… Τελικά, γελάς πιο εύκολα όταν είσαι απ’ τους υπερτυχερούς εργαζόμενους μια περιοχής όπως η Θεσσαλονίκη με την αυξανόμενη ανεργία, όπως πχ, τυχαίο το παράδειγμα…, οδηγός ενός λεωφορείου του ΟΑΣΘ…που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω επειδή είχε 'μπάρμπα στην Κορώνη' και κάποια στιγμή 'τρούπωσε' σε τέτοια θεσάρα με ελάχιστα προσόντα...τουλάχιστον σε σχέση με πτυχιούχους που ζουν με 600- 800 ευρώ!

 Βέβαια, πάντοτε υπάρχει και κάτι καλύτερο από σένα που γελάς άνετος κι απροβλημάτιστος κι αυτό στη συγκεκριμένη, τυχαία περίπτωση και πάλι…, είναι όταν είσαι μέτοχος του ΟΑΣΘ…που δε χρειάζεται να εργάζεσαι…απλώς έκανες μια επένδυση κάποτε και παρά τα συντρίμμια γύρω σου, αυτή συνεχίζει να σε καλοταΐζει!

Κι αν επρόκειτο για ιδιωτική εταιρία κι επένδυση, χαλάλι σου γατόνι, για την επιλογή! Όταν όμως πρόκειται για επιδοτούμενη απ’ το κράτος, διπλά συγχαρητήρια πονηρέ κι έξυπνε που δουλεύεις τον κόσμο! Μέτοχε και μερισματιούχε εργαζόμενε….

Αυτοί λοιπόν, ναι, μπορούν να γελούν για το ανέκδοτο περί μετρό Θεσσαλονίκης. Οι υπόλοιποι, μόνο κέφι για γέλια δεν έχουμε, ειδικά όταν μένουμε χωρίς μέσο μαζικής μεταφοράς επειδή οι εργαζόμενοι δεν πήραν τον παχυλό μισθό και το μέρισμά τους, επειδή καθυστέρησε το κράτος να δώσει την επιδότηση εισιτηρίου και τα χρήματα απ’ το εισιτήριο των μετακινούμενων με τα προβληματικά, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πλέον, οχήματα, κάλυψαν μόνο τις πάγιες ανάγκες και φυσικά τους μετόχους που δε μπορούν να στερηθούν των εσόδων τους….

Η συνεχιζόμενη απαράδεκτη όσο και πρωτότυπη ομηρεία της δεύτερης πόλης της χώρας, από μια χούφτα εργαζόμενους και μετόχους ενός επιδοτούμενου οργανισμού, που αποδεικνύουν εκτός απ’ τη μαγκιά και την πονηριά τους και πολλά άλλα, όχι και τόσο τιμητικά για τις αρχές αλλά και τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, απλώς προστίθεται στη λίστα με τις αποδείξεις για την κατάπτωση του κράτους.

Μια ευρωπαϊκή πόλη με εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες όλο το χρόνο, με αρχαιολογικούς θησαυρούς μοναδικούς στη γη, με το πολεοδομικό της συγκρότημα απλωμένο σε τόσο μεγάλη έκταση, με το οδικό της δίκτυο επιβαρυμένο όσο λίγων πόλεων και με έναν περιφερειακό που κλείνει με το πρώτο ψιλόβροχο, έχει μείνει με ένα μέσο μαζικής συγκοινωνίας και τη διαχείρισή του να έχουν ιδιώτες, που έχουν επανειλημμένως αποδείξει ότι προτεραιότητά τους έχουν την κάλυψη των αναγκών των μετόχων και μερισματούχων που προφανώς ζουν, πλουσιοπάροχα σημειωτέον…, απ’ την απόδοση των συγκεκριμένων μερισμάτων.

Η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών; Ο στόλος των οχημάτων παρουσιάζει όλο και συχνότερα προβλήματα, με λεωφορεία να μένουν στη μέση του δρόμου, να παίρνουν φωτιά μηχανές, να πετάγονται ρόδες εν μέσω Τσιμισκή, να τρίζουν από παντού, να μπάζουν νερά, να μη λειτουργούν τα κλιματιστικά, να έχουν χαλασμένα παράθυρα που δεν ανοίγουν, μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων που αν κι όταν λειτουργούν, δε δίνουν ρέστα κι ένα σωρό άλλα προβλήματα. Μόνιμη επωδός σε κάθε παράπονο, η κακή χρήση απ’ τους πολίτες κι η μη καταβολή εισιτηρίων.

Κι όμως, μετά τον ασφυκτικό έλεγχο που γίνεται πλέον από ιδιωτική εταιρία ελεγκτών εισιτηρίων, όχι μόνο βελτίωση δεν παρατηρήθηκε λόγω της μείωσης των διαφυγόντων κερδών αλλά μάλλον αύξηση των απεργιών λόγω μη καταβολής μισθών παρατηρείται….

Κι εμείς περιμένουμε την ανάπτυξη, που όλη η υφήλιος γνωρίζει ότι θα έρθει απ’ τις ιδιωτικές επενδύσεις… Ποιες επενδύσεις όμως, ποιων και σε ποιους θ’ απευθύνονται… Γιατί, όταν έχουμε φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση και το μόνο που διαφαίνεται ως λύση, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, είναι η κρατικοποίηση του οργανισμού που διαχειρίζεται το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς, της δεύτερης πόλης της χώρας, η απόσταση που καλούμαστε να καλύψουμε ως νοήμονες άνθρωποι, ξεπερνάει τα φυσιολογικά όρια…

Ανικανότητα, απληστία, εγωισμός, αδιαφορία, σίγουρα δε χαρακτηρίζουν λαούς που έχουν λύσει βασικά προβλήματα, όπως η μαζική μεταφορά…. Εμάς, όπως αποδεικνύεται, αυτά είναι τα μόνα που περισσεύουν κι αντί να τα μειώνουμε όσο χειροτερεύει η κατάσταση, εμείς τα αυξάνουμε…

Άραγε, τι αποτελέσματα θα είχε πχ μια μαζική άρνηση να μπούμε στα λεωφορεία όταν ξεκινήσουν να λειτουργούν πάλι; Ή να μην κόβει κανείς εισιτήριο τρελαίνοντας του ελεγκτές; Ή να ενισχυθούν ιδιώτες με τουριστικά λεωφορεία που θα πραγματοποιούν τις ίδιες διαδρομές με το ίδιο αντίτιμο εισιτηρίου; Ή να μην μπαίνουμε σε αστικά που παρουσιάζουν θέματα όπως προβλήματα με τα κλιματιστικά ή άλλα λειτουργικά…

 Γιατί, όσο δεχόμαστε απλώς, να γινόμαστε το μέσο εκβιασμού των προνομιούχων εργαζομένων και μετόχων του μονοπωλίου της πόλης, μόνο να μας εκμεταλλεύονται καταφέρνουμε και καλλιεργούμε άθελά μας, τη διατήρηση μιας ιδιότυπης κάστας που λυμαίνεται, εδώ και χρόνια, το αγαθό της μαζικής μεταφοράς της Θεσσαλονίκης.

Κρατικοποίηση ή πλήρης ιδιωτικοποίηση του ΟΑΣΘ… Κάθε άλλη λύση, έχει αποδειχθεί, ότι μόνο υπέρ των εξυπηρετούμενων, υποτίθεται, δε λειτουργεί… Μόνο εκμετάλλευση και ταλαιπωρία κι ας έχει εκλείψει κι η μεγαλύτερη δικαιολογία περί μη είσπραξης εισιτηρίων…