Η ‘δικτατορία’ των υπερεκτιμημένων μετρίων…

Όσο επικρατούσε η αγραμματοσύνη κι η ανάγκη για χειρωνακτική εργασία δεν επέτρεπε τη λήψη μόρφωσης στους περισσότερους Έλληνες, ήταν φυσικό κι επόμενο να θεωρείται κριτήριο η μόρφωση για την επικράτηση κάποιου. Σήμερα όμως πήγαμε στο άλλο άκρο όπου οι πραγματικά μορφωμένοι κάθονται σπίτι τους κι επικρατούν οι υπερεκτιμημένοι μέτριοι… λιγότερο ή περισσότερο μορφωμένοι…

Κι όσο κατρακυλάμε ως κράτος, τόσο κάνουμε κινήσεις απελπισίας. ΚΙ όσο κάνουμε κινήσεις απελπισίας, τόσο επιλέγουμε με λανθασμένα κριτήρια. Κι όλο αυτό, σε συνδυασμό με την απελπισία μας, φέρνει στο προσκήνιο ανθρώπους, σε θέσεις τεράστιας ευθύνης, που κάτω από άλλες συνθήκες, ούτε καν θα τους ξέραμε πέρα απ’ τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Όλο αυτό βέβαια, δε συμβαίνει μόνο σε έναν τομέα και μόνο στην πολιτική συγκεκριμένα αλλά δυστυχώς έχει επικρατήσει σε πολλούς αν όχι σε όλους, τους σημαντικούς τομείς λειτουργίας του κράτους μας. Αποτέλεσμα φυσικά, ως προβατοειδής κοινωνία όπως έχουμε πλέον περίτρανα κι επανειλημμένα αποδείξει, εκλέγουμε εκείνους που ακούγονται περισσότερο παρά εκείνους που αξίζουν, με αντικειμενικά κριτήρια όπως χαρακτήρας, μόρφωση, επιτυχίες στον επαγγελματικό και κοινωνικό τομέα και διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημερινό κατάπτυστο σημείο, να οδηγείται η χώρα την τελευταία πενταετία, στον όλεθρο με βήμα ταχύ, από μετριότητες, στην καλύτερη των περιπτώσεων, που απλώς είχαν σωστές διασυνδέσεις, έκαναν πολύ θόρυβο ή απλώς ακούστηκαν στο παρελθόν λίγο παραπάνω κι όχι πάντα για τους σωστούς λόγους.

Βγαίνουν  λοιπόν σήμερα άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης και παραδέχονται ότι δε γνωρίζουν καν το αντικείμενο το οποίο διαχειρίζονται ενώ στο πρόσφατο παρελθόν κλήθηκαν τηλεβιβλιοπώλες να λύσουν τα τεράστια προβλήματα του τομέα της υγείας που σήμερα διαχειρίζεται ένας συμπαθής βουλευτής που τυχαίνει να έχει ταλαιπωρηθεί λόγω της τυφλότητάς του. Λες κι αυτό τον κάνει ειδικό να δώσει λύση στα προβλήματα της υγείας!

Κι όχι μόνο αυτό, αν τολμήσει κάποιος να κρίνει τη σημερινή κατάντια που ονομάζουμε κυβέρνηση, αμέσως έρχεται η εύλογη αντιπαράθεση με το προηγούμενο επίσης κατάπτυστο και φυσικά με τις εναλλακτικές που απλώς δεν υπάρχουν! Αποτέλεσμα;

Ζούμε την ιδιότυπη δικτατορία των υπερεκτιμημένων μετρίων που λόγω της ανασφάλειας και της επιθυμίας να κρύψουν την έλλειψη γνώσης κι εμπειρίας, κάνουν και πολύ και περιττό θόρυβο, αποσπώντας μας την προσοχή. Και το δεύτερο δυστύχημα είναι με τόσο θόρυβο, οι σοβαροί και πραγματικά γνώστες των αντικειμένων, που θα μπορούσαν να μας δώσουν λύσεις ώστε να λήξει η κατάρα που βιώνουμε, αποστρέφουν το βλέμμα απ την αηδιαστική κατάσταση και δεν ασχολούνται με τα κοινά. Άσε που πλέον φεύγουν για το εξωτερικό όπου αναγνωρίζονται φυσικά πολύ σύντομα!

Μένουμε λοιπόν εμείς εδώ, να μετράμε αυτά που δεν έχουμε, να καλούμαστε να φοροσφαζόμαστε κάθε χρόνο, ν’ αυξάνουμε το χρέος μας ως άτομα κι ως κράτος και να βαυκαλιζόμαστε ότι ψηφίζουμε τους καλύτερους μεταξύ των χειρότερων ενώ δυστυχώς επιλέγουμε τους χειρότερους των κακών…

Κι όλο αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα, θέλουμε ακόμη να το λέμε κράτος… και  μας ενοχλούν οι ‘αντιεξουσιαστές’ που λειτουργούν λες κι είναι τσιφλίκι τους… λες και δεν είναι… Και μας ενοχλούν οι ακροασριστεροί που ‘χτυπάνε’ και φεύγουν… Μακάρι να μην μας περιμένουν χειρότερα κι όχι από κουκουλοφόρους και τατουαζοφόρους αλλά από ‘νομοταγείς’ που απλώς θα ξυπνήσουν κάποια ευλογημένη στιγμή!