Ο αγενής βεζίρης…

Όσο ευγενής και γαλαντόμος κι αν προσπαθεί να εμφανισθεί κι όσο κι αν τον βοηθάει ο εμμονικός κι ‘ό,τι να ‘ναι’ χαρακτήρας του χαλίφη του, αφού φέρεται σε μια τουλάχιστον πολίτη αγενώς, προφανώς το κάνει και σε άλλους…

Μια φορά κι ένας καιρό, σε μια πόλη που ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη μιας χώρας, η συμπρωτεύουσα όπως άρεσε στους κατοίκους της να τη λένε, ο μεγάλος χαλίφης που κυβερνούσε με τον δικό του ‘ιδιαίτερο’ τρόπο, είχε έναν βεζίρη που φαινόταν να είναι ο αγαπημένος του.

Τον είχε δίπλα του πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να μοιράζεται μαζί του αρκετή απ’ τη λάμψη που κέρδιζε ο, για πολλούς, χαρισματικός χαλίφης. Υπήρχαν όμως και πολλές περιπτώσεις που ο χαλίφης ξέφευγε και τότε, ο πιστός βεζίρης, έτρεχε να καλύψει τις αστοχίες και τις υπερβολές του.

Με τα χρόνια, ο βεζίρης ξέφυγε όμως και πίστεψε ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ’ αυτό που παθαίνουν όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και αποδεικνύεται ότι απλώς δεν ξέρουν να τη διαχειριστούν…

Μια μέρα λοιπόν, μια δημοσιογράφος ενός περιοδικού της πόλης, ζήτησε να δει τον βεζίρη και να του πάρει μια συνέντευξη. Χωρίς προβλήματα και καθυστερήσεις, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε και μάλιστα σε άριστο κλίμα. Ο βεζίρης άνετος κι επικοινωνιακός, σίγουρος για τον εαυτό του, απάντησε στην ευγενική δημοσιογράφο και το αποτέλεσμα ενθουσίασε όποιον το διάβασε.

Και πέρασε ο καιρός κι ήρθαν οι επόμενες εκλογές που θα εκλεγόταν ο νέος χαλίφης με τους βεζίρηδές του. Κι η δημοσιογράφος, κατέβηκε υποψήφια με τον αντίπαλο υποψήφιο χαλίφη του βεζίρη που είχε πάρει τη συνέντευξη.

Ο βεζίρης της ιστορίας μας με τον χαλίφη του, κέρδισαν και πάλι τις εκλογές κι η δημοσιογράφος, χαμένη μεν, ευγενής δε, θεώρησε σκόπιμο να ευχηθεί στον βεζίρη. Κι από τότε αρχίζει η αγενής όσο κι ενδεικτική για το ποιόν του χαρακτήρα του βεζίρη, αντιμετώπιση της ευγενούς προσπάθειας της δημοσιογράφου.

Ακόμη και μια απλή καλησπέρα, ήταν πολύ βαριά για τον υπερόπτη όσο και υποκριτή βεζίρη που η εξουσία τον είχε τόσο πολύ τυφλώσει, που θεωρούσε ότι μπορεί να φέρεται απαξιωτικά αν όχι και υποτιμητικά, στην έκπληκτη δημοσιογράφο που δεν μπορούσε να εξηγήσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του που συνεχιζόταν για πολύ καιρό παρά τις προσπάθειες της δημοσιογράφου όποτε βρισκόταν με τον βεζίρη στον ίδιο τόπο.

Φυσικά, ήξερε ότι τους ανθρώπους του χώρου της, κάτι τύποι όπως ο περίφημος μεγαλοπιασμένος βεζίρης που λιγουρευόταν και τη θέση του χαλίφη, απλώς τους χρησιμοποιούσε πετώντας τους ένα κόκκαλο κι ίσως κανένα κερασματάκι, κανένα ουζάκι που τους έταζε ή τέλος πάντων καμιά δηλωσούλα.

Θλιβερή ιστορία, ειδικά για κάποιον που ασκούσε εξουσία σε μια πόλη με τέτοια ιστορία και με κατοίκους που σίγουρα άξιζαν περισσότερα απ’ όσα δυστυχώς μπορούσαν να δώσουν εκείνοι που τελικά ψήφιζαν.

Κι αφού ο βεζίρης που περίμενε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, φέρθηκε έτσι σε μια πολίτη, μπορεί εύκολα κανείς να βγάλει το συμπέρασμά του για το ποιόν του ανδρός αλλά και την πιθανότητα να έχει φερθεί έτσι και σε άλλους πολίτες ως βεζίρης, αφήνοντας βέβαια τη φαντασία να καλπάσει για τη συμπεριφορά του αν ποτέ γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη όπως ονειρεύεται…