Εμείς, πόσο έτοιμοι είμαστε για τη λύση…;

Η λύση για την κατάντια μας και την άρση του αδιεξόδου που φτάσαμε, περιλαμβάνεται σε πολλές απ’ τις φιλελεύθερες προτάσεις που γίνονται από κυβερνήσεις που πέτυχαν στις χώρες τους. Το μόνο που μένει είναι να τις διαχωρίσουμε και να τις αποδεχτούμε ως λαός… Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως να τις υλοποιήσουμε…;

Πέντε χρόνια λόγια, πέντε χρόνια μέτρα, πέντε χρόνια πρόσωπα εναλλασσόμενα στην εξουσία και στις διαπραγματεύσεις και τελικά πέντε χρόνια κατρακύλας που οδήγησε στο σημερινό πλήρες αδιέξοδο της «πρώτη φορά αριστερά»…

Πέντε χρόνια που υποφέρουμε με το μαρτύριο της σταγόνας αφού μας περικόπτουν λίγο λίγο, όλο αυτό που κρίθηκε κι όχι άδικα στις περισσότερες περιπτώσεις, ως παραπάνω απ’ όσο μπορούσαμε και δικαιούμασταν.

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, έγιναν πολλές προτάσεις απ’ τα «τεχνικά κλιμάκια» που χειρίζονται το «πρόβλημα Ελλάδα», ακούστηκαν πολλά κι αντικρούστηκαν τα περισσότερα ενώ αποτελούν δοκιμασμένες λύσεις που σε άλλους λαούς έχουν αποδώσει οδηγώντας σε κράτη με ευμάρεια και τέλος πάντων, τακτοποιημένα οικονομικά.

Εκείνο που δείχνουν όμως όλοι οι ξένοι να μην υπολογίζουν, είναι η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων, αυτό το διαφορετικό, το μοναδικό που έχουμε ως λαός. Αυτό που «βγάζουμε» όταν μένουμε στη χώρα ενώ το αφήνουμε πίσω όταν βγαίνουμε στο εξωτερικό, ακόμη και για ολιγοήμερο ταξίδι αλλά σίγουρα όταν μεταναστεύουμε.

Είμαστε, λέει, φιλελεύθεροι οι Έλληνες. Μπορεί, κάποτε, τότε που ψηφίζαμε φιλελεύθερους, που είχαμε πραγματικούς φιλελεύθερους να ψηφίσουμε δηλαδή. Και μετά γνωρίσαμε τον σοσιαλισμό, όχι ακριβώς τον σοσιαλισμό δηλαδή, αυτό που έφεραν οι ντόπιοι σοσιαλιστές απ’ έξω που εκπαιδεύτηκαν και το διαμόρφωσαν ειδικά για μας.

Ναι, αυτό που μοιράζει η κάθε κυβέρνηση λεφτά στο λαό μέσω διαφόρων φορέων και κρατικοποιεί ό,τι προβληματικό και διορίζει κόσμο να το διατηρεί ως προβληματικό. Ναι, τον σοσιαλισμό εκείνο που δεν υπολογίζει το χρέος της χώρας και συνεχίζει να δανείζεται για να συνεχίσει να μοιράζει… 

Εκείνον τον σοσιαλισμό που οι προμήθειες πάνε στους υψηλόβαθμους εκλεγμένους και στο κόμμα μέσω στελεχών, καθιστώντας όλους συνένοχους ώστε να μη τολμήσει να μιλήσει κανείς όταν ξεκινήσει να ξετυλίγεται το κουβάρι… Τον σοσιαλισμό που τα μέλη του θεωρούν ότι μπορούν να προκαλούν ασύστολα αφού δεν περιμένουν ότι μπορεί ποτέ κανείς να τους συλλάβει…

Και μετά απ’ αυτόν τον σοσιαλισμό, γνωρίσαμε τον «μεταλλαγμένο φιλελευθερισμό» που επίσης τάιζε το κράτος διατηρώντας την «πολιτική πελατεία» του, τροφοδοτώντας τον κρατισμό επειδή βόλευε και μεγεθύνοντας τελικά το χρέος για τους λάθος λόγους. Κι αυτός βόλευε μια χαρά τελικά! Νέο μοντέλο, δικό μας!

Κι εναλλάσσαμε μεταξύ τους τα δυο μοντέλα κι όλοι περνούσαν υπέροχα! Κι όλα ήταν επίπλαστα! Και κανείς δεν υπολόγιζε ότι κάποια στιγμή θα ‘ρθει η ώρα του λογαριασμού…

Κι όταν ήρθε, άρχισε η πίκρα κι η συνομωσιολογία κι ότι όλοι μας μισούν κι ότι όλοι θέλουν το κακό μας. Κι εκεί που κάτι πήγαινε να γίνει με κάποιες, τέλος πάντων μεταρρυθμίσεις που εμείς οι κυρίαρχοι του σύμπαντος, τέλος πάντων, με βαριά καρδιά, δεχτήκαμε, ήρθαν οι επαναστάτες τώρα, οι και καλά αριστεροί και μας έφεραν προ των ευθυνών μας ως ψηφοφόρους!

Προτάσεις πραγματικά φιλελεύθερες που κατατίθενται από βραβευμένους οικονομολόγους που μας κάνουν την τιμή ν’ ασχοληθούν μαζί μας, υπάρχουν. Εμείς όμως, οι μάγκες Έλληνες, με την επανάσταση στο αίμα μας να κυλά δίπλα στη λατρεία μας για μια θεσούλα στο δημόσιο κι ας ψοφήσουν οι ιδιώτες και τις συνδικαλιστικές άδειες ν’ αποτελούν κεκτημένο…, πόσο έτοιμοι είμαστε να τις δεχτούμε ώστε να βγούμε απ’ το αδιέξοδο;

Όσο είμαστε κολλημένοι στις λανθασμένες τακτικές που μας μετάλλαξαν κι όσο ψηφίζουμε ρεβανσιστικά προς όλους τους άλλους, μη κατανοώντας ότι κι εμείς περιλαμβανόμαστε στους «άλλους» για όλους τους άλλους…, κανένας φιλελευθερισμός και κανένα επιτυχημένο μοντέλο, σε άλλες χώρες, δεν πρόκειται να μας σώσει! Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που μας συμβαίνει κι εμείς είμαστε που μπορούμε να το σταματήσουμε ή να τ’ αφήσουμε να μας σέρνει εις το διηνεκές…