Έφτασε η ώρα…

Με ψυχραιμία, ήρεμα και χωρίς να επιβαρύνουμε την υγεία μας που έτσι κι αλλιώς μας χρειάζεται για να δουλεύουμε μπας και ξεπληρώσουμε, λέμε τώρα, ας ξεκινήσουμε να δεχόμαστε την αποτυχία ΚΑΙ των αριστερών ελπιδοφόρων που με τον γλαφυρό και γλυκανάλατο τρόπο του μας ‘σερβίρει΄ ο θεατράνθρωπος Γιάνης…

Λοιπόν, έχουμε και λέμε, μετά από τρεις μήνες ταλαιπωρίας, καθυστέρησης αλλά και ελπίδας, ονείρων και χαμόγελων, ξημέρωσε η μέρα που διαφαινόταν τελευταία ότι πλησιάζει. Η μέρα του πλήρους συμβιβασμού, της επιλεγόμενης κυβίστησης, της συνθηκολόγησης τελικά… Αυτή η μέρα που οι ελπιδοφόροι και κομιστές της αριστερής επανάστασης, μας υποσχόταν διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους ότι δε θα συμβεί ποτέ! Αυτή  μέρα που οι προηγούμενοι, αποτυχημένοι πλέον, άφησαν στη μέση από εγωισμό ή από απλή ανικανότητα, δε μας ενδιαφέρει πλέον…

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι χάθηκαν τρεις μήνες, διασύρθηκε η χώρα μέσω γελοίων νάρκισσων θεατρανθρώπων και νεαρών όπως απεδείχθη, νεόκοπων κι άσχετων πολιτικών αρχηγών που δεν ήξεραν και δεν άκουσαν τι τους είπαν, όταν ρώτησαν… Αποτέλεσμα; Γι’ ακόμη μια φορά πισωγύρισμα, μοναξιά και φυσικά ταπείνωση αφού μόνο η έκφραση ‘με την ουρά στα σκέλια’ όπως λέει ο λαός, μπορεί να χαρακτηρισθεί η επιστροφή του περιοδεύοντος θιάσου που διέσυρε τη χώρα τους τελευταίους μήνες…

Και τώρα, τι; Πάει η ελπίδα, πάει και το ‘αριστερό’ όνειρο. Πάνε οι παλιοί αποτυχημένοι και τώρα παρακολουθούμε την εξέλιξη αποτυχίας και των καινούργιων. Τελείωσε η κεντροδεξιά με τη συγκυβέρνηση με την σοσιαλιστικοκεντροαριστερά, τώρα ήρθε η ώρα να τελειώσει κι η ‘αστοαριστερά’, διαλύοντας όμως και τον τελευταίο θύλακα ελπίδας για αυτόνομη διακυβέρνηση της χώρας. Κάτι κομματάκια τύπου καημένων… καμένων και φώτηδων αποτυχημένων, απλώς αναφέρονται ως προσπάθειες ανάδειξης νάρκισσων αρχηγών πλέον κι όχι βέβαια ως πολιτικές οντότητες…

Αρχίζει λοιπόν η εποχή που απλώς θα μάθουμε να μισούμε κι άλλους πολιτικούς, φρέσκους, εκτός απ’ τους προηγούμενους που φτάσαμε στο έσχατο του μίσους. Μόνο που δε μένει πλέον πολιτικός σ’ αυτή τη χώρα, να μην τον στοχοποιούμε ως υπεύθυνο για την κατάντια μας και με το δίκιο μας βέβαια. Το κακό είναι ότι δεν έμεινε πλέον κανείς, έναντι του οποίου να διαδηλώνουμε, λέμε τώρα, αν αποφασίσουμε αν σηκωθούμε απ’ τον καναπέ μας…

Κι ήρθε η στιγμή που πρέπει να μάθουμε ν’ αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο, επιτέλους, τη δύσκολη κατάσταση που έχουμε περιέλθει τα τελευταία χρόνια! Έφτασε η ώρα να δούμε κι εμείς, αυτό που οι άλλοι λαοί που μας δανείζουν, βλέπουν, αντιμετωπίζουν και προσπερνούν, κάθε φορά που μας δανείζουν. Ήρθε η στιγμή να κατανοήσουμε ότι δεν δικαιούμαστε πλέον βοήθειας και δανεικών αφού εκείνοι που εκλέγουμε, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν είτε τα πλεονάσματα, είτε τα πακέτα βοήθειας, είτε τα ελλείμματα, είτα τα δάνεια.

Δεξιά, κέντρο, αριστερά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, όλοι απέτυχαν κι αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα που καλούμαστε πλέον κατάματα ν’ αντιμετωπίσουμε. Ελπίδα; Αισιοδοξία; Από πού, είναι η εύλογη ερώτηση. Και πώς πάμε παρακάτω; Και πού πάμε; Οι αμέσως επόμενες ερωτήσεις. Και γιατί να συνεχίσουμε, η τελική ερώτηση που όλο και συχνότερα ακούγεται πλέον γύρω μας τις τελευταίες μέρες.

Ας προσπαθήσει ο καθένας μόνος του να βρει λόγους και τρόπους να συνεχίσει κι ας παραμυθιαστεί ο καθένας με τον δικό του τρόπο γιατί, όπως είχαμε πει πολλοί πριν τις εκλογές, αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία ελπίδα για αλλαγή της τραγικής κατάστασης όπως διαμορφώθηκε για τη χώρα μας. Από Αντωνάκηδες, Βαγγελάκηδες, Αλεξάκηδες και Γιανάκηδες, μόνο κυβιστήσεις, φόβο και δάκρυα μπορούμε να περιμένουμε! Να τους χαιρόμαστε…