Περιμένοντας…

Ξεκίνησε το πέρασμα από γιορτή σε γιορτή κι από γλέντι σε κέφι κι από νηστεία σε γιορτή και πάλι, όπως κάθε χρόνο μετά την έναρξή του. Φέτος είχαμε και εκλογές που πέρασαν κι αυτές. Οπότε, λογικά περιμένουμε τώρα το Πάσχα. Κι όχι μόνο… αφού στην αγορά τίποτε δεν κινείται περιμένοντας…

Έτσι περνάει η ζωή, περιμένοντας. Γνωστό. Όλο και κάτι στοχεύουμε και περιμένουμε, επίτευξη στόχου ή μιας στιγμής που σχεδιάζουμε, μιας κατάστασης που ονειρευόμασταν, μιας εποχής που μας αρέσει, ζούμε περιμένοντας.

Μόνο που αυτό το ‘περιμένοντας’, στη σύγχρονη Ελλάδα το έχουμε αναγάγει σε άρρηκτα συνδεδεμένη κατάσταση με τη ζωή μας όλη! Ειδικά τα τελευταία χρόνια, περιμένουμε αξιολόγηση, περιμένουμε έγκριση δανείου, περιμένουμε τη δόση, περιμένουμε τη ρύθμιση, περιμένουμε…., περιμένουμε… όλο και κάτι περιμένουμε!

Περιμένοντας όμως, τι γίνεται; Κανονικά, εξελίσσονται όλα τα υπόλοιπα. Ποια υπόλοιπα όμως; Υπάρχουν άραγε; Γιατί, έτσι όπως τα καταφέραμε, όλες οι παράλληλες δραστηριότητές μας είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις καθημερινές μας υποχρεώσεις και κινήσεις με αποτέλεσμα, περιμένοντας τώρα πλέον, όλα τα υπόλοιπα να έχουν ‘παγώσει’.

Κι η εύλογη ερώτηση που προκύπτει ‘πώς θα μπορούσε αυτό ν’ αλλάξει; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;’, δεν έχει εύκολη απάντηση, δυστυχώς. Τι θα μπορούσε να κάνει π.χ. ένας ελεύθερος επαγγελματίας, ένας επιχειρηματίας, που αναμένει να πάρει πάλι μπροστά η αγορά με την ανακοίνωση για τις επικείμενες ρυθμίσεις χρεών που ελπίζουν ότι θα βοηθήσουν στη συνέχιση λειτουργίας των επιχειρήσεων τους; Τι θα μπορούσε να κάνει ένας υπάλληλος που αναμένει τις αντιδράσεις του εργοδότη του, ιδιώτη ή δημοσίου, έναντι των νέων νόμων και διορθωτικών αλλαγών που επίκεινται;

Τι θα μπορούσε να κάνει ακόμη κι ένας φοιτητής, ένας τελειόφοιτος λυκείου, που αναμένουν κι εκεί κάποιες αλλαγές που ενδεχομένως να επηρεάζουν την πορεία τους; Και τελικά, υπάρχει κανείς που να μην επηρεάζεται απ’ αυτή την αναμονή που έτσι κι αλλιώς, αμέσως ή εμμέσως μας αφορά όλους;

Και περιμένοντας λοιπόν, πόσο παραγωγικοί μπορούμε να είμαστε; Εύκολη ερώτηση, ευκολότερη απάντηση. Και πότε θα καλυφθεί ο χαμένος χρόνος; Αυτή η ερώτηση κι αν έχει ευκολότερη απάντηση! Περιμένοντας λοιπόν, γινόμαστε νωθροί κι αντιπαραγωγικοί κι εκπαιδευόμαστε να μεταλλασσόμαστε αργά και βασανιστικά, σε αδρανείς και φοβικούς πολίτες που απλώς παρακολουθούν τις εξελίξεις, γνωρίζοντας ότι δεν θα είναι υπέρ τους αλλά ελπίζοντας ότι με κάποιον τρόπο που κανείς δε γνωρίζει, ίσως είναι καλύτερα απ’ το χάλια!

Περνούν οι μέρες λοιπόν, πέρασαν κι οι απόκριες, οδεύουμε προς το Πάσχα, την επόμενη ευκαιρία για γλέντι και γιορτή, περιμένοντας… τις ρυθμίσεις, τις αποφάσεις, τα επιτρεπτά απ’ τους δανειστές κτλ… Και νομίζουμε ότι ‘ όλα τριγύρω αλλάζουνε’ αλλά ‘όλα τα ίδια μένουν’ …

Εν τω μεταξύ, οι υπόλοιποι γύρω μας τρέχουν, παράγουν, προσπαθούν και πετυχαίνουν ενώ εμείς τους ‘περιμένουμε στη γωνία’ αφού σε λίγο, πάλι, θα ζητήσουμε να μας στηρίξουν και να μας δανείσουν για να συνεχίσουμε να περιμένουμε… Εξέλιξη… Παραγωγικότητα… Ελπιδοφόρα πορεία… Αισιοδοξία… Λέξεις κι έννοιες που εξαφανίζονται αργά αλλά σταθερά.. Περιμένοντας…