Χάσαμε το εγχειρίδιο της δημοκρατίας... ;

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και οι σκέψεις και οι θέσεις και οι προτάσεις και οι απόψεις, των πολιτικών πάντα... των αρχηγών, των βουλευτών, των υπουργών... Με τους πολίτες ποιος ασχολείται; Με την ευκαιρία που δίνεται στη χώρα και τους αυτόχθονες, ν’ ασχοληθούν σοβαρά με το τεράστιο θέμα του ρατσισμού που προέκυψε ξαφνικά με την ανεξέλεγκτη έλευση ‘κάθε καρυδιάς καρυδιού’ σε μια χώρα που μόνο έστελνε μετανάστες, δε δείχνει κανείς ν΄ασχολείται...

Οι Έλληνες ξαφνικά καλούμαστε και μάλιστα με βίαιο τρόπο, ν’ αντιμετωπίσουμε ένα φαινόμενο που μέχρι πριν μερικά χρόνια, κάθε άλλο παρά μας απασχολούσε. Υπήρξαν πολλές περίοδοι στην ιστορίας μας ως έθνος που αναγκαστήκαμε να στείλουμε μετανάστες σε άλλες χώρες.Μόνο που εμείς πηγαίναμε επισήμως, μετά από πρόσκληση του κάθε κράτους που μας φιλοξενούσε, ως εργάτες κυρίως, επειδή δεν υπήρχαν δουλειές στη χώρα μας. Εμείς πηγαίναμε και ξεχωρίζαμε για την αγάπη και την πίστη στην οικογένεια, στα ήθη κι έθιμά μας, για την προσοχή των ανδρών προς τις γυναίκες της οικογένειας, την πίστη στον Θεό μας και το νοικοκυριό μας. Ξεχωρίζαμε για το φιλότιμο, την τιμιότητα και τη διάθεση για εργασία.

Δε σκοτώναμε, δε βιάζαμε, δεν προκαλούσαμε, δεν μεταφέραμε τις διαφορές με άλλους κατοίκους άλλων χωρών, σε ξένα «γήπεδα», δεν μεταφέραμε καμιά μισαλλόδοξη άποψη καμιάς θρησκείας. Όπου πήγαν Έλληνες άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις κι έκαναν φίλους, έφτιαξαν περιουσίες κι επέστρεψαν στην πατρίδα τους να επενδύσουν.

Αυτά που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Έλληνας με τους μετανάστες και κυρίως με τους λαθρομετανάστες που του φορτώνονται καθημερινά στη χώρα του, είναι κάτι καινούργιο κι εντελώς διαφορετικό από καθετί παρόμοιο ενδεχομένως μπορεί να είχε ζήσει κάποιος λαός της υφηλίου.

Οι πλατείες των μεγάλων αστικών κέντρων που μονοπωλούνται απ’ τους έγχρωμους κάθε θρησκείας, ποιότητας, καταγωγής, ψυχικής υγείας και λοιπών χαρακτηριστικών αλλά αγνώστων λοιπών πραγματικών στοιχείων, τα υπόγεια πολυκατοικιών που ενοικιάζονται σε δεκάδες ή ντουζίνες ανθρώπων άγνωστων, με διαφορετικές κουλτούρες και απόψεις για ασήμαντα θέματα όπως το μαγείρεμα του σιταριού αλλά και για πιο σημαντικά όπως η ηλικία που ένα παιδί λέγεται γυναίκα..., είναι ζητήματα που κανένας Έλληνας δε ζήτησε να τ’ αντιμετωπίσει με τόσο βίαιο τρόπο!

Η κατάθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου θα μπορούσε να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για όλη την ελληνική κοινωνία, μέσω μιας ευρείας και ειλικρινούς συζήτησης, να τεθεί το τεράστιο θέμα και να κατατεθούν απόψεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν σε σωστές θέσεις και νομοθετήσεις που θα έλυναν πολλά προβλήματα.

Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε τους πιερότους της πολιτικής σκηνής ν’ ακυρώνουν την προσπάθεια και την ευκαιρία που δίνεται, χρησιμοποιώντας προς όφελός τους το θέμα που προέκυψε με τη σύνταξη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Μπορεί να έχει λάθη και υπερβολές, μπορεί να δημιουργεί νέα θέματα αλλά σίγουρα κανείς δε μπορεί, ούτε να το αποκλείσει εξ ολοκλήρου, ούτε να το υιοθετήσει χωρίς παρατήρηση!

Προφανώς κι όπως όλα δείχνουν, θ’ αφήσουμε αυτή τη χρυσή ευκαιρία να πάει χαμένη και θα την θυσιάσουμε στο βωμό της κομματικής ανάγκης των μελών της κυβέρνησης αλλά και της ονειροπόλας αντιπολίτευσης, ρίχνοντας νερό στον επικίνδυνο μύλο εκείνων που μονοπωλούν την εθνική συνείδηση...

Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα... Αρκεί να έχουν διαβάσει καλά το εγχειρίδιο χρήσης της δημοκρατίας, εκείνοι που καλούνται να την διαχειριστούν... Εμείς μάλλον το χάσαμε το βιβλιαράκι...