Απύθμενο θράσος … σε αφελείς…;

Κι ενώ έχουμε χορτάσει από αναλύσεις και απόψεις και πληροφορίες κι ενημέρωση για την αναδρομική θέση κάθε πικραμένου, εντός κι εκτός Ελλάδος, ο λαός καθημερινά ταλαιπωρείται κι ετοιμάζονται κι άλλα βάρη που έρχονται κι οι πολιτικοί της χώρας απλώς ετοιμάζονται για εκλογές, κάποιοι εσωκομματικές κι όλοι για εθνικές…, κι αυτά που ακούγονται ήδη προκαλούν το κοινό αίσθημα κι όχι μόνο ενός κομματικού ακροατηρίου…

Χαρές και πανηγύρια που πήραμε και νέο δάνειο κι αποφύγαμε την άτακτη χρεοκοπία, απλώς χρεοκοπήσαμε μ’ έναν νέο, εναλλακτικό τρόπο που ίσως τον ονομάσουν και χρεοκοπία «αλά ελληνικά»… Κάποιοι θυμίζουν εκείνους τους ανεκδιήγητους που πριν μερικά χρόνια, τότε που οι περισσότεροι νόμιζαν ότι βρήκαμε τη φόρμουλα ως λαός, να δουλεύουμε λίγο και να τους δουλεύουμε όλους… κι όταν έπαιρνε ένα δάνειο, το πρώτο που έκανε ήταν να πάρει αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού γιατί ήταν πάντα το όνειρό του! Ξεχνούσε ότι έπρεπε κάποια στιγμή να πληρώσει κιόλας… Και τώρα, την πληρώνουμε όλοι μαζί… με τα κουρέματα και τους διακανονισμούς…

Κι έχουμε λοιπόν κάποιους που χαίρονται και θεωρούν ότι αξίζουν και συγχαρητήρια επειδή απλώς οδήγησαν την χώρα στον όλεθρο με την ανικανότητα χειρισμού των δύσκολων που ανέλαβαν και απέτυχαν να την σώσουν όταν μπορούσαν και τώρα κατάφεραν να κάνουν μια συμφωνία που θα φέρει τη χώρα στο επίπεδο που την παρέλαβαν μετά από 4 χρόνια…! Κι αυτό το περιφέρουν εδώ κι εκεί ως επίτευγμα και σε κάποιους … διαδρόμους, περισσότερο!

Κι αναρωτιέται ο απλός πολίτης που συνεχίζει να μην έχει ευρώ στην τσέπη, συνεχίζει να είναι ή να περιμένει να μείνει άνεργος, συνεχίζει  να φοβάται τι τον περιμένει, πού βρίσκουν το κουράγιο για χαρές και πανηγύρια και την όρεξη για λόγια κι υποσχέσεις; Κι όποιος πει ότι με γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων, έστω κι από … αποδοτικούς γάμους, μπορεί να γελάει οποιοσδήποτε, θεωρείται λαϊκιστής…

Πόσο θράσος όμως διαθέτουν οι άνθρωποι! Απύθμενο, που δεν ντρέπονται να το επιδείξουν σε κάθε ευκαιρία! Πόση πρόκληση μπορεί ν’ αντέξει άραγε το πειραματόζωο της Ευρώπης, βλέποντας ένα κακό θέατρο, με αντιπαθέστατους πλέον, πρωταγωνιστές, στ’ αποκαΐδια μιας χώρας; Πόσο ν΄αντέξει ο πολίτης που πονοκεφαλιάζει για τα καθημερινά πλέον κι όχι για τις υποχρεώσεις που δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει, βλέποντας εκείνα τα γελοία επικοινωνιακά χαμόγελα και τις ξαφνικές αποσύρσεις υποψηφιοτήτων και τις εκφάνσεις ενότητας ενός κόμματος που έφτασε να είναι το πιο αντιπαθές στην ιστορία της χώρας, προ και μετά πολέμου…!

Κι άντε, αυτοί είναι κλεισμένοι στην κοσμάρα τους όπως λέει κι ο λαός και δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται έξω. Οι οικογένειές τους, τα συμπεθέρια τους, οι υπάλληλοί τους, οι παραδουλεύτρες τους, αφού έτσι τις θεωρούν…, δεν τους λένε τι τραβάνε μήπως και πάρουν είδηση τι έκαναν στη χώρα; Δεν τους βλέπουν κατηφείς και προβληματισμένους να ρωτήσουν, από απλό ενδιαφέρον, τι τους βασανίζει, για να καταλάβουν τ’ αποτελέσματα της διαχείρισης που έκαναν;

Είναι γελοίο να πιστεύουν ότι θα τα φορτώσουν όλα στον αρχηγό που μέχρι πριν λίγους μήνες λιβάνιζαν και τον ανέβασαν στα ουράνια ενώ ήξεραν την σκληρή πραγματικότητα των δυνατοτήτων και των προθέσεών του που σήμερα αποτελούν το πρώτο θέμα συζήτησης πρώτα των συντρόφων του… Εκείνος απλώς ήταν αρχηγός και γύρω του ήταν όλοι αυτοί που σήμερα για κάποιον λόγο που κανείς δεν έχει καταλάβει…, θεωρούν ότι πέρασαν απ’ την κολυμβήθρα του Σιλωάμ επειδή χρέωσαν κι άλλο τη χώρα κι επιβάρυναν γι’ ακόμη περισσότερα χρόνια τους πολίτες της…

Η εικόνα των χαρούμενων κι ανακουφισμένων, ποιος ξέρει γιατί…, συντρόφων, απλώς αποδεικνύει πόσο αφελείς θεωρούν τους ψηφοφόρους τους που ετοιμάζονται τώρα, με τ’ άλλα «φρούτα» που αποτελούν το περίφημο «πολιτικό σύστημα» της Ελλάδος, να ζητήσουν την ψήφο, για να δούμε ποιος θα μιλάει περισσότερο και συχνότερα με τους δανειστές μας που φυσικά θα ελέγχουν τα πάντα!

Καλό θα ήταν όλοι τους να μαζευτούν λίγο και να μην επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία το απύθμενο θράσος τους, ειδικά κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα που θα εκτεθούν δημοσίως, χωρίς γυάλινα τείχη και προστάτες… γιατί ο κόσμος που θ’ αποτελεί το ακροατήριο, ίσως θα πρέπει να σκεφτούν ότι αυτή τη φορά δεν θα πάει για να τους ακούσει αφού γνωρίζει ότι δεν έχουν κάτι σοβαρό να πουν αλλά για να μιλήσει, να παραπονεθεί, να επιδείξει την αγανάκτησή του…

Γιατί, όσο κι αν θεωρούν ότι τελικά οι Έλληνες είναι αφελείς, τόσο θα εκπλαγούν και μάλλον όχι ευχάριστα όταν οι Έλληνες αποφασίσουν να τους αποδείξουν ότι δεν είναι… ή έπαψαν να είναι τέλος πάντων…!