Ναι, αλλά ΤΙ επενδύσεις; Πείνας...;

Ανάπτυξη, η λέξη κλειδί που μας στοιχειώνει πλέον αφού αποδεικνύεται επανειλημμένως, όνειρο απατηλό δίνοντάς μας ευκαιρία να σκεφτούμε, εννοούμε ‘επένδυση πείνας’ τελικά και τι σημαίνει για τους άνεργους της χώρας

Ανεργία, ανταγωνιστικότητα, μισθοί πείνας, ανάπτυξη, επενδύσεις. Οι ακριβές λέξεις που σηματοδοτούν το ευκταίο μέλλον της χώρας. Πλεγμένες μεταξύ τους δίνουν το αποτέλεσμα αυτού που μας περιμένει ίσως;

Χιλιοειπωμένα κι επαναλαμβανόμενα, έχουν γίνει καραμέλα πλέον που όμως δε δείχνει να επηρεάζει τα απαραίτητα για την προσέλκυση των πολυπόθητων επενδυτών. Μείωση φορολογίας εταιριών, κατάργηση capital controls, σταθερό φορολογικό περιβάλλον, νομοθετική σταθερότητα ως προς τις προβλέψεις σύστασης και διατήρησης επιχειρήσεων.

Ξεχνάμε όμως κάτι βασικό, ότι ένα απ’ τα μεγαλύτερα συγκριτικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, αποτελεί το ύψος του μισθού αυτών που θα δώσουν ζωή στις επενδύσεις. Διότι, καλοί οι επενδυτές και το χρήμα που θα φέρουν στη χώρα αλλά αν η ανεργία απλώς υποχωρήσει διότι θα πεινούν λιγότερο οι σκληρά πλέον, εργαζόμενοι πολίτες, ποιο το όφελος εκτός των επενδυτών και των αριθμών των στατιστικών δεδομένων του κράτους;

Στην αγωνία που έχει προκύψει με τους άνεργους να λιάζονται στα καφέ και τα χρέη να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, ο στόχος της ανάπτυξης που απομακρύνεται ή προσεγγίζει, ανάλογα με τις διαθέσεις προβολής της κυβέρνησης κι όχι με πραγματικό ενδιαφέρον επενδυτών τελικά, έχουμε μάλλον χάσει το σχέδιο που υλοποιείται αργά και σταθερά όπως πολύ εύκολα διαπιστώνει καθείς πλέον, με στοιχειώδη ενημέρωση, μακριά από σεναριολογία και κινδυνολογία.

Τα σπίτια των κόκκινων δανείων περνούν εύκολα και γρήγορα πλέον μέσω ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, σε μεγάλες εταιρίες που θα τα ενοικιάζουν ακόμη και στους ιδιοκτήτες τους με χαμηλό ενοίκιο, το οποίο θα περισσεύει ίσα ίσα απ’ τον χαμηλό μισθό που θα λαμβάνει ο εργαζόμενος, ασχέτως γνώσεων και πτυχίων, απ’ τον επενδυτή που θα έχει συνάψει φυσικά συμφέρουσα συμφωνία με το κράτος που διψά για φρέσκο χρήμα κι έσοδα.

Και φυσικά, η κατάληξη όλων αυτών, στην τραγικά χαμηλή σύνταξη που θα φτάνει ίσα ίσα για τα’ απαραίτητα, σ ένα σύστημα υγείας πλήρως διαλυμένο που όμως θ’ αποτελεί μονόδρομο λόγω ανέχειας.

Αυτό λοιπόν είναι το πρότυπο για το οποίο κάνουμε υπομονή και περιμένουμε και κάνουμε ρυθμίσεις φόρων και χαιρόμαστε που πέρασαν τα παιδιά μας στα πανεπιστήμια; Αυτό είναι το όνειρο που κυνηγάμε και προσπαθούμε καθημερινά δεχόμενοι παράλογη αύξηση φόρων μείωση όλων όσων δικαιούμασταν ως πολίτες αναπτυγμένου κράτους και διαφοροποίηση της καθημερινότητάς μας πάντα προς το χειρότερο;

Έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο κι η επιλογή, καλώς ή κακώς είναι δική μας, μέσω της δύναμης της ψήφου μας, όποτε μας ζητηθεί τελικά. Υπάρχουν δυο επιλογές για το μέλλον και την ανάπτυξη, είναι ξεκάθαρο.

Η επιλογή της εργασίας- δουλείας λόγω μείωσης όσων δικαιούμαστε κι αύξηση των υποχρεώσεων με αποκούμπι τα ελάχιστα που διασφαλίζει το διαλυμένο κράτος για την απόσυρση απ’ την αγορά εργασίας, είναι η μια που τώρα σχεδιάζεται προκαλώντας όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο που τρέχει σε εντελώς άλλη κατεύθυνση και ρυθμούς.  

Η άλλη επιλογή είναι αυτή των ανοιχτών συνόρων σε επενδύσεις με συμφωνίες ανά περίπτωση κι όχι οριζόντια αντιμετώπιση μισθών, ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στα πρότυπα επιτυχημένων χωρών κι όχι μαθητευόμενων ορφανών του Στάλιν, συμμετοχής στην ανταγωνιστικότητα με όρους αριστείας κι όχι αχρηστίας κι αναγνώρισης όλων των προσόντων και προσπαθειών, έμπρακτα, με ανταμοιβή όπως σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο.

Θέλουμε επενδύεις, ναι! Θέλουμε ανάπτυξη, ναι!

Αλλά ΤΙ επενδύσεις; Και ΤΙ ανάπτυξη;

Κανείς δε πιστεύει μέσα του ότι θα είναι εύκολο να περάσουμε στην επόμενη φάση, χρειάζεται δουλειά, προσπάθεια, υπομονή, συλλογικότητα, συνειδητότητα, υπευθυνότητα, σοβαρότητα κι όχι πονηριές, προχειρότητα, μαθητευόμενους μάγους και κακές αντιγραφές με πασαλείμματα, αποτυχημένων προσπαθειών.

Η επιλογή είναι δική μας τελικά…

Κι αυτό είναι και το πιο ανησυχητικό απ’ όλα μάλλον…..